2013-12-16 (461)
? Σκέφτομαι τι θα έπρεπε να προσθέσω, ή ν’ αλλάξω σε ένα απόσπασμα
από μια πριν 20 χρόνια συνέντευξή μου, στην οποία έλεγα απαντώντας στο ερώτημα «Γιατί
γράφω:
Γράφω
κυρίως επιστημονική φαντασία γιατί αυτή μου παρέχει τη δυνατότητα να κινηθώ
φανταστικά μέσα στον Υπαρξιακό Χρόνο (ο οποίος είναι ο φυσικός χώρος των
διαχρονικών φιλοσοφικών ερωτημάτων). Γράφω, γενικά, γιατί υπάρχει ο πόνος, ο
θάνατος, το υπαρξιακό Αίνιγμα. Γιατί έχω ανάγκη να ονειρεύομαι (ελπίζω μαζί με άλλους)
πως το τέλος της υπαρξιακής περιπέτειας των όντων θα ‘ναι αντάξιο των Ονείρων μας.
Γράφω γιατί ελπίζω πως το Απόλυτο μέγεθος που στραγγαλίζει τις υπάρξεις μέσα
στη διάρκεια του Ιστορικού Χρόνου θ’ αποδειχτεί τελικά φιλικό. Γράφω γιατί
πιστεύω πως αν ο Υλικός Κόσμος δεν έχει Ηθικό Αντίκρισμα είναι υποχρέωση του
Ανθρώπου να δημιουργήσει αυτό το αντίκρισμα, να δώσει ένα νόημα και σκοπό στο
Τυχαίο της Ύπαρξης. Γράφω γιατί ονειρεύομαι πως η ολοκλήρωση της Συμπαντικής
Εντροπίας (το τέλος του Ιστορικού Χρόνου) δε θα φέρει το Χάος, αλλά την
Ερμηνεία του Κόσμου. Την Αγάπη, την Ελευθερία, την Ενότητα. Γράφω, τέλος, γιατί
η Φαντασία μπορεί να τα φέρει όλα αυτά στην ανθρώπινη ψυχή, πριν έρθουν, πριν
υπάρξουν, ίσως.
Και
δεν βρίσκω κάτι ν’ αλλάξω, ή να προσθέσω. Μόνο πως τώρα όπως και τότε η ίδια
αίσθηση λογοτεχνικής μοναξιάς με κατέχει…
