Απόσπασμα από το 8ο βιβλίο της
Υπαρξιακής
Αναρχίας/Εσχατολογικής Ουτοπίας:
«Ο ΕΧΘΡΟΣ»
(2 έντυπες εκδόσεις
+ 1 σε e-book):
«Μικρή μου Μόνικα, ξέρεις ποια
ήταν η κυρίαρχη ανάγκη του ανθρώπου; Πάνω σε τι παίχτηκε και χάθηκε ο Κόσμος;».
«Όχι».
«Ο άνθρωπος, Μόνικα. Ο άλλος
άνθρωπος. Ο,τι ωραίο ποθήσαμε, προσπαθήσαμε, χάθηκε μέσα στη μαύρη τρύπα του
άλλου ανθρώπου. Για σκέψου το αυτό».
«Πρέπει να ‘χεις δίκιο».
«Μ’ εμάς, όμως, τα πράγματα θα
‘ναι διαφορετικά. Κανένας μας δε θα γίνει η μαύρη τρύπα του άλλου.
Καταλαβαίνεις τώρα πως εννοώ την ιστορία μας;».
«Απόλυτα, αγάπη μου. Απόλυτα».
«Μικρό μου, δικό μου κορίτσι. Επιτέλους,
τώρα έχω που να στείλω την αγάπη μου. Στο σφαγείο της προηγούμενης πραγματικότητας,
ήταν αδύνατο κάτι τέτοιο. Ήταν απαγορευμένο». (Ποια είναι η πατρίδα της αθωότητας μας, του πόθου μας για
ενότητα, για αγάπη, αφού δεν είναι,, σε καμιά περίπτωση, το σφαγείο του
πραγματικού; Το όνειρο, είπατε; Μα καλά, αυτό δεν είναι ένα παράγωγο του
πραγματικού; Έστω και ως άρνηση, ή συμπλήρωση, ή προσπάθεια φυγής, το όνειρο
δεν είναι αιχμάλωτο του πραγματικού, άρα και μια παγίδα για μας; Προσέχετε: Τα
απόλυτα μεγέθη έχουν, πιστεύω, ένα βασικό χαρακτηριστικό: Δεν περιέχονται σε άλλα. Αν ο χωρόχρονος
είναι πεπερασμένος, τότε, υποχρεωτικά, τον περιέχει ο Θεός ή το Τίποτα. Είναι,
δηλαδή, ένα, σχεδόν, μηδενικής έκτασης σημείο που εξαπλώνεται, για να
καταρρεύσει -και το αντίστροφο, φυσικά-μέσα σ’ ένα απόλυτο μέγεθος. Τώρα, με
το γνωστό επιχείρημα, πως από το τίποτα δε γεννιέται τίποτα, θέλω να πιστεύω
πως ο Χωρόχρονος περιέχεται μέσα στον Θεό. Ταυτόχρονα, πιστεύω πως μέσα στον
πεπερασμένο χωρόχρονο υπάρχει ένα μέγεθος που τείνει προς τ7 απόλυτο: Η
Βούληση των όντων για ελευθερία. Κι αυτή η βούληση., κυρίως, είναι που μ’
έκανε να φανταστώ την ιστορία που διαβάζετε. Κοντολογίς, πρόκειται για μια
παραλλαγή σταύρωσης. Για σύγκρουση του Απόλυτου με τον εαυτό του. Όσο για τους
πραγματιστές, τους αιτιοκράτες, τους υλιστές και μερικούς ιδεαλιστές που
ταξίδεψαν με τ7 όχημα της
ιστορίας μου μέχρι εδώ, έχω να πω αυτό: φυσικά, πρόκειται για ψευδοπρόβλημα που
τίθεται στον χώρο του φανταστικού του αφηρημένου, οπότε, είναι καιρός να
κατέβουν από την ιστορία μου που, υποτίθεται πως, ξετυλίγεται κατά τη διάρκεια της αντιστροφής
του δεύτεροί νόμου της θερμοδυναμικής. -ξετυλίγεται, δηλαδή σ’
ένα Σύμπαν το οποίο καταρρέει,, κερδίζοντας σ’ ενέργεια και τάξη, σ’ ένα Σύμπαν όπου η Φαντασία ορίζει την Ουτοπία των ουτοπιών).
