Δείτε στο ΒΗΜΑ της 29/6/14 (στον
σχετικό πίνακα) το αίσθημα δικαίου, κοινωνικής αλληλεγγύης των δικαστικών, μιας
χώρας (με 1.350.000 ανέργους) σε πτώχευση. Δείτε την αλληλεγγύη των άλλων
συντεχνιών, κομμάτων (κυρίως αυτών που παρουσιάζονται ως υπερασπιστές των
αδύναμων) δια της σιωπής, όταν κραυγάζουν για τους ελάχιστους (που ακόμα δεν
απολύθηκαν) της συντεχνίας του δημοσίου. Δείτε το τεράστιο Ηθικό έλλειμμα της πατρίδας
μας…
Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014
22η...
22η
άποψη:
4Δ.Στουπάκης (Φως Καΐρου 12/3/71. Για την ¨Έκρηξη): «Συνδυασμός μεταφυσικού συλλογισμού, πραγματικότητας και
μηδενισμού… Ο Φλωράκης κατέχει την τέχνη να συναρπάζει με την έξαρσή του και τον
ορμητικό του τρόπο και με τ΄ ανήσυχα κι ερευνητικά διανοήματά του…».
Κυριακή 29 Ιουνίου 2014
νέο απόσπασμα από...
Απόσπασμα από
το8ο βιβλίο
της 11/λογίας της Υπαρξιακής Αναρχίας/Εσχατολογικής Ουτοπίας
Η ΕΣΧΑΤΗ ΑΝΑΡΧΙΑ
(3 έντυπες εκδόσεις + 1 σε e-book)
Τώρα, εγώ ο Τίτος, ο αφηγητής αυτής της ιστορίας,
αφού παραχώρησα, για λίγο, τη θέση μου στον δημιουργό μου συγγραφέα, πρέπει να
συνεχίσω:
Είμαι στον σταθμό 14 του μετρό, όπου περιμένω τον
συρμό 21 για το δυτικό πάρκο. Ο χρόνος που γίνεται αυτό βρίσκεται στο παρόν.
Στο τώρα του τότε, του μετά, για να ’μαι πιο σωστός. Ο λόγος που θέλω να πάω
στο δυτικό πάρκο, μου είναι άγνωστος, μπορεί δε κι ανύπαρκτος.
Ο συρμός έρχεται. Η πόρτα ενός βαγονιού ανοίγει
μπρος μου και μπαίνω. Μια γυναίκα με ψαρά μαλλιά, με την πλάτη γυρισμένη σε
μένα, είναι ο μοναδικός επιβάτης. Κάθομαι. Ο συρμός ξεκινά. Ανάβω τσιγάρο και
πέφτω σε κενό σκέψεων και συναισθημάτων.
Ξαφνικά, η γυναίκα με τα ψαρά μαλλιά γυρίζει προς
τη μεριά μου και τότε βλέπω το πρόσωπό της.
Βγαίνω από το κενό και βρίσκομαι σε μια μάζα
σκέψεων και συναισθημάτων.
Η γυναίκα με τα ψαρά μαλλιά είναι η Ανάφη. Το
πρόσωπο του πιο δυνατού και ανεξήγητου πόθου μου. Ενός διχασμού μου. Η αιτία
μιας διπλής ενοχής μου.
Αν και για χρόνια συχνάζαμε στο καφέ Αρζεντίνα, δεν
την είχα προσέξει ιδιαίτερα. Μέχρι που κάποια μέρα, απότομα, μ’ αφορμή μια της
χειρονομία, κάποιο της βλέμμα, η προσοχή μου, το ενδιαφέρον μου σκάλωσαν πάνω
της. Ξαφνικά, ένας φοβερός πόθος γιγαντώθηκε στο είναι μου, και στο δικό της
νομίζω. Όμως, ανάμεσα στο αντικείμενου του πιο τρελού μου πόθου και στην
εκπλήρωσή του, υπήρχαν κάποια εμπόδια. Υπήρχε η αγάπη μου για την Άννα. Ένας
φόβος για μένα και για κείνη. Μια ανεξιχνίαστη άρνηση. Έτσι άρχισε μια πάλη
μέσα μου. Μια φυγή από κάτι που ήθελα τόσο πολύ. Μια φυγή που επιταχύνθηκε όταν
η στάση μου έδειχνε ένα αποφασιστικό πλησίασμα. Κι όσο απομακρυνόμουν από κοντά
της, τόσο ο πόθος μου γιγαντωνόταν, κι όσο αυτό συνέβαινε, τόσο
απομακρυνόμουν. Ώσπου, εκείνη έριξε μια σκληρή σιωπή ανάμεσά μας. Χάθηκε με
την ορμή που με είχε πλησιάσει. Φοβάμαι ότι την πλήγωσα.
Τώρα με κοιτά με βλέμμα αυστηρό, απόμακρο,
πληγωμένο.
«Ανάφη», της λέω. «Ανάφη, αν ήξερες δε θα με
κοιτούσες έτσι».
«Αν ήξερα τί;» μου κάνει μ’ εκείνη την ωραία φωνή
που άφηνε πίσω της μια αίσθηση ευθύτητας.
«Το πόσο σε πόθησα. Σε τι διχασμό, για χρόνια, μ’
έσπρωξες...».
Ένα φως έρχεται μέσα στ’ αυστηρό, απόμακρο,
πληγωμένο βλέμμα της. Ένα φως ελπίδας.
«Ώστε έτσι», λέει. Και το φως των ματιών της
αρχίζει να εκτοπίζει τα μαχαίρια που με σφάζουν.
Υπάρχουν δυο χείλια απέναντι μου, ένα κορμί που
πόθησα και ποθώ ακόμα, μ’ όλα τα δικά μου εμπόδια γκρεμισμένα πια, μέσα στη νέα
πραγματικότητα.
«Ω πόσο ευτυχισμένος θα γινόμουν αν θα μπορούσες ν’
ανεχτείς τη δίψα μου για σένα», της λέω.
Δεν απαντά. Δε μου δίνει με κάτι το ελεύθερο να την
πλησιάσω. Βέβαια, τα μάτια της έχουν εκείνο το φως μέσα τους, αλλά αυτό μπορεί
να λέει πολλά πράγματα.
Μπορεί να λέει: «Τώρα πια όχι».
Μου ’ρχεται μια σκέψη. Αυτή:
Πρέπει να δοκιμάσεις. Να της δώσεις έτσι την
ευκαιρία μιας απόρριψής σου. Θα ’ναι μια ικανοποίηση που τη δικαιούται, που της
τη χρωστάς. Και πλησιάζω τα χείλη της. Το κορμί της. Την ανάσα της. Τον κρατήρα
του πόθου μου.
Ποτέ δεν είχα λέξεις για κάποια μου συναισθήματα,
για κάποιες μου σκέψεις. Ούτε τώρα έχω για ό,τι ένιωσα μέσα σε κείνο το βαγόνι
του συρμού που πήγαινε στο δυτικό πάρκο. Πώς λοιπόν να περιγράψω τη διάσπαση
του πόθου μου μέσα στο κορμί τής Ανάφης; Του πόθου της στο δικό μου; Η λέξη
απερίγραφτο, είναι αναιμική, άδικη. Γι’ αυτό, υποχρεωτικά, κάνω ένα άλμα πάνω
στα γεγονότα του βαγονιού, και φτάνω στη στιγμή που η Ανάφη κι εγώ,
αγκαλιασμένοι, μπαίνουμε στο δυτικό πάρκο, από την κεντρική πύλη.
Διασχίζουμε την καμάρα με τους κισσούς και φτάνουμε
στο μονοπάτι που βγάζει στον ελαφότοπο. Το ακολουθούμε.
«Θα ’ταν άδικο, να μη συμβεί στη ζωή μας ό,τι
άρχισε πριν», λέω.
«Θα ’ταν», μου κάνει κι εκείνη.
Δαγκώνω απαλά τα χείλη της, τη γλώσσα της. Σφίγγω
τα στήθη της. Λεηλατώ τα πόδια της, μέχρι εκεί που τελειώνουν. Τελειώνουμε,
ταυτόχρονα, και οι δυο. Κι αυτά όλα σε μια άφθαρτη επανάληψη. (Κυνισμός είναι αυτό: Αιωνιότητα και ηδονή,
είναι οι μοναδικοί μας πόθοι).
21η
Για να κρίνουμε τους κρίνοντες:
21η άποψη:
4 Άλκης Θρύλος: (κάρτα, για την Έκρηξη): «…Με
γάντζωσε το θέμα του. Πολλές ωραίες ψυχολογικές παρατηρήσεις με κέντρισαν…».
Σάββατο 28 Ιουνίου 2014
γράμμα σε ένα φίλο...
Απάντηση στο συνημμένο ενός Φίλου:
Το γεγονός
πως ο Θεοδωράκης (του Ποταμιού)δεν έκανε ποτέ λόγο για τη ληστεία των
συντεχνιών σε βάρος των μη συντεχνιακών (ανίσχυρων πολιτών β κατηγορίας του
ιδιωτικού τομέα με τους 1.350.000 ανέργους) ιδιαίτερα της συντεχνίας του (των
δημοσιογράφων) που 40 χρόνια μέσω του ληστρικού αγγελιοσήμου χαρατσώνει αναίσχυντα
(παρέα με τις άλλες συντεχνίες) τον λαό, σημαίνει πως είναι κι αυτός μια από τα
ίδια. Τόνισε τα αδύνατα σημεία των άλλων κομμάτων κι έκρυψε τα δικά του, για ν’
αλιεύσει ψήφους. Νάνοι ηθικής (αντάξιοί μας)
μας κυβερνούν ή θα μας κυβερνήσουν. Υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμμα Ηθικής που
ναρκώνει (αν δεν σκοτώνει) τη λογική, την αίσθηση δικαίου, αλληλεγγύης ωραίων
αισθημάτων σ’ αυτή τη θλιβερή (αλλά πάντα αγαπημένη) χώρα [με 300+ φόρους υπέρ
τρίτων, με δικαστικούς που ορίζουν το ύψος των αμοιβών τους και όχι η κυβέρνηση
σύμφωνα με τα έσοδά της, με πολιτικούς που διόριζαν στη βουλή συγγενείς, φίλους
και δώριζαν 16 μισθούς τον χρόνο, με διαμορφωτές τις κοινής γνώμης που σιωπούν
εκεί που έπρεπε να μιλήσουν, με πλεονάζοντες, τουλάχιστον 30% περισσότερους,
καλοπληρωμένους -μόνο αυτών το κόστος 40 χρόνια τώρα καλύπτει τα 300 δις του
χρέους - 50% περισσότερο από τον ιδιωτικό τομέα που παράγει έργο, ελέγχεται
αυστηρά για την απόδοσή του, δεν διορίζεται χαριστικά, βιώνει αγωνία για το
εργασιακό του αύριο) άνετα εργαζόμενους, χωρίς αγωνία για το εργασιακό τους μέλλον,
χωρίς έλεγχο της απόδοσής τους, με συνεχείς απεργιακούς εκβιασμούς που
ταλαιπωρούν τους αδύναμους συμπολίτες τους, με άρνηση να πληρώσουν το χρέος του
υπερδανεισμού που η συντεχνία των πολιτικών χρέωνε τη χώρα , ουσιαστικά τον
ιδιωτικό τομέα δηλαδή, για να αγοράσει τη ψήφο τους, με σοσιαλιστές ροζ,
κόκκινους που αντί να πουν στα δυο κόμματα εξουσίας: «Ρε μοιραίοι, που οδηγείτε
τη χώρα με τον παράλογο δανεισμό;» έλεγαν (για να μη χάσουν ψήφους) πως τα όσα
χαρίζονταν στις κρατικές συντεχνίες ήσαν ψίχουλα!, πίστευαν πως σοσιαλισμός
είναι το τι θα αρπάξεις από τον διπλανό σου και όχι το τι θα προσφέρεις στην
κοινωνία. Ένα δημοκρατικό κόμμα που θα δαμάσει το Ηθικό έλλειμμα χρειάζεται η
πατρίδα μας, αλλά νιώθω πως δεν είναι ικανή (προς το παρών) να το ιδρύσει…
(Αυτό το Ηθικό έλλειμμα –που ΟΙ ΟΡΟΙ ΤΗΣ
ΥΠΑΡΞΗΣ: “Ο άλλος άνθρωπος, το άλλο ον, είναι ή ο εκπληρωτής της ανάγκης σου για
δύναμη, κατάχτηση, κυριαρχία, ηδονή, ή ο εχθρός σου”- μας έθεσαν- ταλαιπωρεί
την ανθρώπινη Ιστορία. Αυτό είναι το αίτιο της τραγωδίας μας, που όμως με τις θρησκείες,
τη φιλοσοφία, την Τέχνη προσπαθούμε να εξαλείψουμε, ή έστω να μειώσουμε. Γι
αυτό είμαστε όλοι αθώοι, τραγικοί, καταδικασμένοι (από την όποια ακατανόητη Πρώτη
Αιτία Δημιουργίας) με πόνο δάκρυα και αίμα, να διορθώσουμε την Ηθική μας αναπηρία.
Να πραγματώσουμε την Ουτοπία της Αγάπης, της κατανόησης, της συγνώμης, ακόμα
και προς την Πρώτη Αιτία της Δημιουργίας].
Καλή
σου μέρα φίλε Συμεών. Και συγνώμη για τις πολλές παρενθέσεις και αγκύλες.
free...
Σήμερα Σάββατο 28/6/2014
Free στο ΑΜΑΖΟΝ:
για τους αγγλόφωνους του πλανήτη.
διαβάστε τα, ή αν ήδη τα έχετε διαβάσει
βαθμολογείστε τα με όσα αστέρια
πιστεύετε πως αξίζουν.
από...
Απόσπασμα από:
ΤΟ 15/χρονο (1999 – 2014)
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
ΕΝΟΣ
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ê
2014-06-28 (507)
? Το ερώτημα ήταν: «Γιατί όλες οι
ουμανιστικές προτάσεις των θρησκειών, των πολιτικών θεωριών καταλήγουν
ουτοπικές;»
Γιατί εκείνοι που τις ευαγγελίζονται
δεν μπορούν να τις υλοποιήσουν με τον βίο τους, απάντησα.
απόσπασμα...
Απόσπασμα από το
8ο βιβλίο
της 11/λογίας της Υπαρξιακής Αναρχίας/Εσχατολογικής Ουτοπίας
Η ΕΣΧΑΤΗ ΑΝΑΡΧΙΑ
(3 έντυπες εκδόσεις + 1 σε e-book)
ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.
Η Άννα και η Σίλβα έχουν μείνει στο σπίτι κι εγώ
κάνω διακοπές μόνος στον κόλπο των βράχων.
Είμαι στο τώρα της γνωστής σας πραγματικότητας, και
ψαρεύω μέσα από μια βάρκα, ανοιχτά του κόλπου. Τα νερά είναι ακίνητα,
αρυτίδωτα, σε χρώμα βαθύ μπλε. Πάνω μου κάτι λευκά θαλασσοπούλια, νομίζεις πως
γράφουν ακατανόητες λέξεις στον ουρανό.
Μετά τα όσα έζησα στον ελαφότοπο, υπάρχει μια
αθωότητα μέσα μου. Μια απέραντη λευκότητα, μια γλυκιά, χαρούμενη ησυχία,
καλύπτει την ψυχή μου, μέχρι το τέλος των οριζόντων της.
Μαζεύω την πετονιά του ψαρέματος και βγάζω το
δόλωμα. Έχει προηγηθεί αυτή μου η σκέψη:
«Τα όντα είναι πεταμένα σε μια αρένα αλληλοεξόντωσης.
Ο οργανωτής αυτού του μακελειού, ο χωρόχρονος, η φύση, αν θέλετε, σε μια
τουλάχιστον περίπτωση, τη δίκιά μου, δείχνει να σταματά αυτή την ακατανόητη
σφαγή. Έχω διαισθητικούς λόγους να πιστεύω πως κάπου στο μέλλον, η σφαγή θα
σταματήσει ολοκληρωτικά. Κι όταν το μέλλον θα μπει στο παρόν, θα τη δω, θα τη
ζήσω αυτή την ειρηνική μεταστροφή. Βέβαια, το καλό τέλος του Γίγνεσθαι δεν
καταργεί το ερώτημα, την απορία για μια όμοια αρχή του. Αλλά ας μην τα θέλουμε
όλα δικά μας. Στο κάτω κάτω, ίσως να μην μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Ίσως
υπήρχε μια αντιπαράθεση αντιθέτων πραγμάτων, αναγκαία, για να καταλήξει το Όλο
σ’ αυτήν τη σύνθεση. Ίσως όσα υπήρξαν, όπως υπήρξαν, να ’σαν πρόλογος, απαραίτητος,
για την κατάκτηση του κύριου έργου της δημιουργίας. Στο κάτω κάτω της γραφής,
με πρώτη ύλη το Μηδέν, δεν είναι εύκολο για κανένα, να φτιάξει κάτι τέλειο με
την πρώτη προσπάθεια.
Όταν κατασκευάζεις τον εαυτό σου από τον εαυτό σου
(αυτό ισχυρίζονται οι δυο και μοναδικές ερμηνείες του Κόσμου, που σκεφτήκαμε
μέχρι τώρα) είναι μοιραίο να κάνεις και κάποια λάθη, αντιγράφοντας τον εαυτό σου.
Αλλά, τέλος καλό, όλα καλά. Αυτή η φράση ταιριάζει απόλυτα με την περίπτωση,
ή, έστω, με το πιστεύω μου. Και για όποιον δεν πείθεται, έχω να πω αυτό: Και η
δημιουργία δικαιούται την κατάκτηση της αθωότητάς της.
Εδώ αρχίζει να εξαφανίζεται η νομοτέλεια, η αναγκαιότητα,
η αιτιοκρατία, ακόμα και το τυχαίο, και μείς θα καθόμαστε σαν πεισματωμένα
παιδιά να κλαίμε απαιτώντας μια διαφορετική αρχή. Μια αποκατάσταση, την οποία,
μάλιστα, κατά κάποιον τρόπο, την έχουμε κιόλας;
Αυτά σκέφτηκα και
μετά βούλιαξα στη θάλασσα. Κάποιες φορές, η γνωστή μας πραγματικότητα είναι ωραία.
Να όπως τώρα που κολυμπάω στο βαθύ μπλε της θάλασσας.
Οι διακοπές μου τελείωσαν. Γύρισα στην Άννα και στη
Σίλβα και στην ρουτίνα του γραφείου, όντας σε μια κανονική ροή του χρόνου.
Χωρίς πηδήματα στο παρελθόν, στο μέλλον.
Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014
free...
Σήμερα
28/6/2014 από τις 10.15 π.μ. (ελληνική ώρα)
Free στο
ΑΝΑΖΟΝ:
για τους αγγλόφωνους
του πλανήτη.
διαβάστε τα,
ή αν ήδη τα έχετε διαβάσει
βαθμολογείστε
τα με όσα αστέρια
πιστεύετε πως
αξίζουν.
Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ...
Ο
Οδυσσέας Χατζόπουλος,
εκδότης του «ΚΑΚΤΟΥ». που «Έφυγε» σήμερα είχε βοηθήσει την λογοτεχνία της ε.φ.
να βγει από το λογοτεχνικό περιθώριο που την είχε εγκλωβίσει το λογοτεχνικό
κατεστημένο της χώρας μας, ως, τάχα μου, όργανο της αμερικάνικης προπαγάνδας.
(Θυμάμαι κάποιον εκδότη που με είχε ρωτήσει πόσα μου δίνουν οι αμερικανοί για
να γράφω ε.φ.!).
Καλό ταξίδι Οδυσσέα…
20η...
Για να κρίνουμε τους κρίνοντες:
20η άποψη:
Ο
Γιώργος Χατζηκυριάκος έγραψε::
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο
της ομιλίας μου στην παρουσίαση του βιβλίου "Το Σύνδρομο του Χάους"
του Διαμαντή Φλωράκη. Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2008 στο
παλιό βιβλιοπωλείο Cube στην οδό Εμ. Μπενάκη στην Αθήνα. Ξεκινώντας την παρουσίαση
του Βιβλίου του Διαμαντή Φλωράκη, θεωρώ πρέπον να σας μιλήσω για τη γνωριμία
μου με το συγγραφέα. Όχι, δεν τον έχω συναντήσει προσωπικά, άσχετα με το
γεγονός ότι διαβάζοντας τα έργα του αισθάνθηκα πως αυτό το πρόσωπο ήταν κατά
πολύ οικείο σε εμένα. Κάτι σαν μακρινός συγγενής που έφυγε για ταξίδι και κάθε
λίγο μου στέλνει τις εμπειρίες του μέσα από γράμματα. Τον γνώρισα πέρσι σε αυτό
ακριβώς το μέρος όπου βρισκόμαστε και φέτος, στο πρώτο Διήμερο φαντασίας που
οργάνωσαν τα μέλη των Συμπαντικών Διαδρομών. Τότε ήταν που πρόσεξα ένα βιβλίο
που προσφέρονταν δωρεάν. Το εξώφυλλο έγραφε: Διαμαντής Φλωράκης Τα Γονίδια της
Αγιότητας και το μυαλό μου κατευθείαν πήγε στην Επιστημονική Φαντασία. Δεν θα
σας κρύψω ότι δεν είμαι πολύ φίλος της Επιστημονικής καθότι προτιμώ ιστορίες με
σπαθιά, κάστρα δράκους και άλλα γνωστά στοιχεία που συναντώνται σπάνια στην Επ.
Φαντασία. Μα έλα που ένα βιβλίο εντελώς διαφορετικό από τα γούστα μου με
ενθουσίασε τόσο που δεν το περίμενα. Μετά από τα νέα συναισθήματα και το
μικρόβιο που μου κόλλησε το βιβλίο του Φλωράκη, δεν ήταν δύσκολο να αποκτήσω το
Σύνδρομο του Χάους και να το απορροφήσω με την πρώτη. Γιατί αν τα Γονίδια της
Αγιότητας με ενθουσίασαν, το Σύνδρομο του Χάους με υπέταξε! Θεωρώ πως ένα
βιβλίο είναι επιτυχημένο όχι τόσο εάν αρέσει στους οπαδούς του είδους του αλλά
όταν κατορθώνει να κερδίσει αναγνώστες διαφορετικών προτιμήσεων. Όπως έγινε
στην προκειμένη με εμένα. Το Σύνδρομο του Χάους είναι ένα πραγματικό κατόρθωμα.
Αλλά πριν μιλήσω για το κατόρθωμα, συνετό είναι πρώτα να σας πω και κάτι για
τον ήρωα του. Το Διαμαντή Φλωράκη. Μα ποιος είναι αυτός ο Φλωράκης, αναρωτήθηκα
όταν απέκτησα τα Γονίδια της Αγιότητας. Ακόμη ένας νέος Έλληνας που το έριξε
στη συγγραφή για να βρει το δρόμο του στη λογοτεχνία; Όταν ερεύνησα την περίπτωση
του, τότε κατάλαβα πόσο μαύρα ήταν μεσάνυχτα που είχα! Γιατί ο Διαμαντής δεν
ήταν κάποιος νέος στο χώρο αλλά ένας βετεράνος. Γεννήθηκε το 1935στην Αθήνα και
μέχρι σήμερα έχει γράψει κι εκδώσει 20 βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Όμως
γιατί δεν τον ήξερα; Γιατί δεν είχα ακούσει έστω έναν λόγο από κάπου για αυτόν
τη στιγμή που πρωτοεμφανιζόμενοι συγγραφείς παρουσιάζονται σαν μεσσίες της
λογοτεχνίας; Αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία που πάνω κάτω όλοι εσείς
γνωρίζετε για την κατάσταση στην Ελλάδα. Συγγραφικά Μεγαθήρια όπως ο
Ντοστογιέφσκι, ο Ουγκό, ο Βερν, ο Δουμάς και πολλοί άλλοι ανέλαβαν την παιδική
ηλικία του Διαμαντή ο οποίος γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα στην ηλικία των
12ονομάζοντας το Ταξίδι στη Σελήνη. Όπως καταλαβαίνετε ένα τέτοιο παιδί δύσκολα
θα μπορούσε να απομακρυνθεί από τη συγγραφή. Θα ήταν έγκλημα άλλωστε γιατί τότε
η Επιστημονική Φαντασία δεν θα τιμηθεί από τα έργα του. Το 1963 εκδίδει το
μυθιστόρημα με τίτλο οι Απίθανοι ενώ μέχρι το 1972 κυκλοφορεί τρεις ακόμα
δουλειές, δύο νουβέλες και ένα θεατρικό. Το 1972 ξεκινά τη δεκαλογία της
Υπαρξιακής Αναρχίας που ξεκινά με το Επιστροφή στο Μέλλον και καταλήγει στο
Σύνδρομο του Χάους. Φυσικά δεν σταμάτησε εκεί, όμως η δεκαλογία της Υπαρξιακής
Αναρχίας είναι το σημείο αναγνώρισης του. Μέσα από τα βιβλία της δεκαλογίας
αυτής, πέρα από έναν αξιέπαινο συγγραφέα Επιστημονικής Φαντασίας, εντοπίζουμε
έναν ερευνητή της ανθρώπινης υπόστασης, του πνεύματος, του συνδέσμου του με το
Θεό και το ρόλο της ύπαρξης του στο Σύμπαν. Ευαίσθητος και στοχαστικός ο Διαμαντής
δεν διστάζει να αναζητήσει το θείο μέσα από τα έργα του, να κυνηγήσει την πηγή
του γενικού Κακού και να μεταφέρει μηνύματα αλληλεγγύης και αγάπης. Ότι ακριβώς
θα νιώσετε κι εσείς εάν διαβάσετε το Σύνδρομο του Χάους.Όπως αναφέρθηκε
προηγουμένως, το βιβλίο αποτελεί το δέκατο μέρος της Υπαρξιακής Αναρχίας. Κυκλοφόρησε
το 92, έπειτα το 97 και πια το σωτήριο έτος 2008 από τις Συμπαντικές Διαδρομές.
Ευανάγνωστο, ευχάριστο και σχετικά σύντομο ώστε να μην κουράζει με περιττές
πληροφορίες, το βιβλίο είναι ένα άριστο πάντρεμα Επιστημονικής και Μυστηρίου. Η
ιστορία διαδραματίζεται σε μια μελλοντική εποχή,σε κάποιο σημείο μιας
παγκόσμιας κοινότητας. Έννοιες όπως Τομείς, Τομεάρχης, Μοριακή Βιολογία, Κέντρο
Ψυχοσωματικής Υγείας, Εκκλησία του Σκότους, μεταφέρουν τον αναγνώστη στο μέλλον
έτσι όπως το είδε η φαντασία του συγγραφέα. Μέσα από τη χρήση της πρωτοπρόσωπης
γραφής ο αναγνώστης γίνεται ένα με τον ήρωα Ιππόλυτο, έναν αστυνομικό που
κλίνεται να ερευνήσει έναν μυστήριο θάνατο που συμβαίνει στον Τομέα του. Ίσως
να φανεί κοινότυπο, ένας αστυνομικός δηλαδή που προσπαθεί να λύσει το μυστήριο
ενός ανεξήγητου θανάτου. Όμως ο θάνατος αυτός δεν είναι συνηθισμένος και τα
αίτια της πρόκλησης του πρωτοφανή. Τι θα μπορούσε να σκοτώσει έναν υγιέστατο
άνθρωπο στα καλά τον καθουμένων; Τα πράγματα γίνονται περισσότερο μυστήρια όταν
οι θάνατοι αυξάνονται ενώ τα θύματα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: υψηλό
δείκτη ευαισθησίας, καλοσύνης συμπόνιας και αλληλεγγύης, άνθρωποι χαρισματικοί,
δημιουργικοί και ακίνδυνοι, όπως αφανείς καλλιτέχνες και μικρά παιδιά . Μία
συγγραφέας, ένας βιολιστής, ένας ιερέας, ένα μικρό κορίτσι είναι τα επόμενα
θύματα που ακολουθούν τον πρώτο θανόντα, προμηνύοντας μεγαλύτερο κίνδυνο από
αυτό που ο ήρωας-αφηγητής μπορεί να φανταστεί . Τι είναι αυτό που τους
σκοτώνει; Είναι μελαγχολία, είναι γονίδιο-φονιάς, είναι η Φύση ή μήπως κάτι
άλλο; Γιατί όσο η ιστορία προχωρά οι θάνατοι πολλαπλασιάζονται ολοένα και πιο
πολύ όσο ο αναγνώστης γυρνά με μανία τις σελίδες; Μη διστάσετε να αναζητήσετε
κι εσείς το μυστήριο και να ζήσετε την περιπέτεια μαζί με τον αφηγητή. Ο
Διαμαντής σας προσφέρει την ευκαιρία. Μετέχοντας στο Σύνδρομο του Χάους ένα
είναι το σίγουρο: Όταν το βιβλίο τελειώσει θα δείτε τον κόσμο με άλλο πια πλέον
μάτι. Γιώργος
Χατζηκυριάκος Απρίλιος 2008
Αναρτήθηκε
από Γιώργος Χατζηκυριάκοςστις9:07 π.μ.
Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014
19η
Για να κρίνουμε τους κρίνοντες:
19η άποψη:
4 Π. Ρ. (εφημερίδα Καθημερινή για τέσσερα πρώτα βιβλία της 11/λογίας, 12/4/1984): «…Ο στοχασμός και η φαντασία, αποτελούν τους δυο κύριος
άξονες, πάνω στους οποίους κυλάνε οι ιστορίες των βιβλίων, με τροχούς μία πυκνή
γραφή… Βέβαια, η πεζογραφία του Δ.Φ. προϋποθέτει προχωρημένο αναγνώστη. Απαιτεί
δυνατότητα αποκρυπτογράφησης, γιατί είναι δύσκολη. Μας μιλάει για θέματα
διαχρονικά, οριακά… Οπωσδήποτε, είναι μία αξιόλογη λογοτεχνία…».
απόσπασμα...
Απόσπασμα από το 8ο βιβλίο
της 11/λογίας της Υπαρξιακής Αναρχίας/Εσχατολογικής Ουτοπίας
Η ΕΣΧΑΤΗ ΑΝΑΡΧΙΑ
(3 έντυπες εκδόσεις + 1 σε e-book)
Γκρίζο παγωμένο απόγευμα, στην αυλή του σχολείου, στην
εποχή του πολέμου, του αίματος, της πείνας, της εξαθλίωσης, του φόβου. Βαδίζω αργά
προς το μέρος του μαγειρείου, κρατώντας στα παγωμένα, μελανιασμένα μου χέρια
το τενεκεδάκι του συσσιτίου. Μια αστήριχτη ελπίδα μ’ έχει φέρει εδώ: να συμβεί
αυτό, που δεν έχει συμβεί στις κανονικές μέρες και ώρες: μοίρασμα συσσιτίου.
Η πόρτα του μαγειρείου είναι κλειστή. Καμιά ελπίδα δεν
την διαπερνά: μυρωδιά φαγητού, ή, έστω, ήχος ανθρώπινης παρουσίας. Ακουμπώ την
πλάτη μου στην πόρτα και μετά, αποκαμωμένος κάθομαι στο χώμα. Η απελπισία μου
γεννά και συντηρεί μια ελπίδα. Πρέπει κάτι σωτήριο να παρουσιαστεί, για ν’
ανακόψει το φτερούγισμα του θανάτου. Έχω τα μάτια μου καρφωμένα στον γκρίζο
ουρανό, σα να πρόκειται να ’ρθει κάτι από κει. Σιγά σιγά οι ελπίδες μου
πνίγονται μέσα στον χρόνο, στην παγωνιά του σούρουπου.
Κάποια στιγμή, έτσι όπως σέρνω τα μάτια μου στην άδεια
αυλή, διακρίνω μια παγωμένη παιδική σιλουέτα, λίγα μέτρα πιο πέρα. Ένα
μελανιασμένο, σκελετωμένο πρόσωπο, με μάτια κλειστά, είναι πεταμένο σε μια
γωνιά. Θαρρείς πως βλέπεις στάχτη ανθρώπινη. Ένα ακόμα κορμί που κάηκε στις
φλόγες της πείνας. Το θέαμα μου προκαλεί φόβο και οίκτο. Έλξη και απώθηση.
Αρχίζει να πέφτει μια παγωμένη ψιλή βροχή. Η ελπίδα
μου, πως κάτι θα βρεθεί να φάω, έχει από ώρα πνιγεί.
Ετοιμάζομαι να φύγω. Όπως ανασηκώνομαι, ακούω ένα
σιγανό τρίξιμο της πόρτας του μαγειρείου. Γυρίζω και στο σκοτεινό άνοιγμα της
πόρτας βλέπω τη μορφή της γριάς επιστάτισσας να με κοιτά σκεφτική.
Κάνω να φύγω, όταν τ’ αδύναμο χέρι της γριάς προβάλλει
ανάμεσα απ’ τ’ άνοιγμα. Υπάρχει ένα μικρό κομμάτι μπομπότας πάνω του. Αν
διστάζω, είναι γιατί δεν πιστεύω αυτό που βλέπω.
«Πάρτο, λοιπόν», μου κάνει η επιστάτισσα.
Τ’ αρπάζω. Αλήθεια ή όχι, εγώ πρέπει να το πάρω,
σκέφτηκα. Πρέπει, έστω και στη φαντασία μου, να φάω αυτή την μπομπότα, για να
χορτάσω την πείνα μου, να διώξω τον θάνατο.
Φεύγοντας, ρίχνω μια ματιά όλο ευγνωμοσύνη στη γριά.
Λίγο πιο κάτω, όμως, τρακάρω πάνω στο βλέμμα του παγωμένου παιδιού. Στη βουβή
ικεσία του. Κι αρχίζει μια πάλη μέσα μου, η ένταση της οποίας, άφησε, μέχρι
σήμερα, μια γεύση ήττας, ντροπής στην ψυχή μου. Αλλά, ο παλλόμενος χωρόχρονος,
όπως το περίμενα, λειτουργεί επανορθωτικά: Μοιράζομαι την μπομπότα και ύστερα,
το αύριο του χτες μου, είναι χωρίς μια κηλίδα ντροπής, διαλυτικής ενοχής.
Ναι, είναι ωραίο το μέλλον του παρελθόντος μου.
Τέλειο. Δικό μου πια. Υπέροχο είναι έτσι χωρίς ένα παγωμένο νεκρό παιδί που,
ένα άλλο παιδί, δεν του ’δωσε λίγη μπομπότα, λίγη ανθρωπιά, λίγη ακόμα ζωή, με
τη ζωή του.
Τί σβήνει τα λάθη μας και στη θέση τους γράφει τις σωστές λέξεις; Ποιος
ανασκευάζει την ανθρώπινη ιστορία; Ποιος, Τι,
δημιουργεί την πατρίδα των όντων, καταλύει την εξορία τους; Όποιος και ό,τι να
’ναι, έχει την απόλυτη εκτίμησή μου, τον θαυμασμό μου, την αγάπη μου.
Επιτέλους, για πρώτη φορά, ένας κόσμος στα μέτρα των ονείρων μας, της αθωότητάς
μας!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)