Απόσπασμα από το
8ο βιβλίο
της 11/λογίας της Υπαρξιακής Αναρχίας/Εσχατολογικής Ουτοπίας
Η ΕΣΧΑΤΗ ΑΝΑΡΧΙΑ
(3 έντυπες εκδόσεις + 1 σε e-book)
ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.
Η Άννα και η Σίλβα έχουν μείνει στο σπίτι κι εγώ
κάνω διακοπές μόνος στον κόλπο των βράχων.
Είμαι στο τώρα της γνωστής σας πραγματικότητας, και
ψαρεύω μέσα από μια βάρκα, ανοιχτά του κόλπου. Τα νερά είναι ακίνητα,
αρυτίδωτα, σε χρώμα βαθύ μπλε. Πάνω μου κάτι λευκά θαλασσοπούλια, νομίζεις πως
γράφουν ακατανόητες λέξεις στον ουρανό.
Μετά τα όσα έζησα στον ελαφότοπο, υπάρχει μια
αθωότητα μέσα μου. Μια απέραντη λευκότητα, μια γλυκιά, χαρούμενη ησυχία,
καλύπτει την ψυχή μου, μέχρι το τέλος των οριζόντων της.
Μαζεύω την πετονιά του ψαρέματος και βγάζω το
δόλωμα. Έχει προηγηθεί αυτή μου η σκέψη:
«Τα όντα είναι πεταμένα σε μια αρένα αλληλοεξόντωσης.
Ο οργανωτής αυτού του μακελειού, ο χωρόχρονος, η φύση, αν θέλετε, σε μια
τουλάχιστον περίπτωση, τη δίκιά μου, δείχνει να σταματά αυτή την ακατανόητη
σφαγή. Έχω διαισθητικούς λόγους να πιστεύω πως κάπου στο μέλλον, η σφαγή θα
σταματήσει ολοκληρωτικά. Κι όταν το μέλλον θα μπει στο παρόν, θα τη δω, θα τη
ζήσω αυτή την ειρηνική μεταστροφή. Βέβαια, το καλό τέλος του Γίγνεσθαι δεν
καταργεί το ερώτημα, την απορία για μια όμοια αρχή του. Αλλά ας μην τα θέλουμε
όλα δικά μας. Στο κάτω κάτω, ίσως να μην μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Ίσως
υπήρχε μια αντιπαράθεση αντιθέτων πραγμάτων, αναγκαία, για να καταλήξει το Όλο
σ’ αυτήν τη σύνθεση. Ίσως όσα υπήρξαν, όπως υπήρξαν, να ’σαν πρόλογος, απαραίτητος,
για την κατάκτηση του κύριου έργου της δημιουργίας. Στο κάτω κάτω της γραφής,
με πρώτη ύλη το Μηδέν, δεν είναι εύκολο για κανένα, να φτιάξει κάτι τέλειο με
την πρώτη προσπάθεια.
Όταν κατασκευάζεις τον εαυτό σου από τον εαυτό σου
(αυτό ισχυρίζονται οι δυο και μοναδικές ερμηνείες του Κόσμου, που σκεφτήκαμε
μέχρι τώρα) είναι μοιραίο να κάνεις και κάποια λάθη, αντιγράφοντας τον εαυτό σου.
Αλλά, τέλος καλό, όλα καλά. Αυτή η φράση ταιριάζει απόλυτα με την περίπτωση,
ή, έστω, με το πιστεύω μου. Και για όποιον δεν πείθεται, έχω να πω αυτό: Και η
δημιουργία δικαιούται την κατάκτηση της αθωότητάς της.
Εδώ αρχίζει να εξαφανίζεται η νομοτέλεια, η αναγκαιότητα,
η αιτιοκρατία, ακόμα και το τυχαίο, και μείς θα καθόμαστε σαν πεισματωμένα
παιδιά να κλαίμε απαιτώντας μια διαφορετική αρχή. Μια αποκατάσταση, την οποία,
μάλιστα, κατά κάποιον τρόπο, την έχουμε κιόλας;
Αυτά σκέφτηκα και
μετά βούλιαξα στη θάλασσα. Κάποιες φορές, η γνωστή μας πραγματικότητα είναι ωραία.
Να όπως τώρα που κολυμπάω στο βαθύ μπλε της θάλασσας.
Οι διακοπές μου τελείωσαν. Γύρισα στην Άννα και στη
Σίλβα και στην ρουτίνα του γραφείου, όντας σε μια κανονική ροή του χρόνου.
Χωρίς πηδήματα στο παρελθόν, στο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου