απόσπασμα...

Απόσπασμα από το 7^ο βιβλίο

της 11/λογίας της Υπαρξιακής Αναρχίας/Εσχατολογικής Ουτοπίας

Ο ΚΑΙΑΔΑΣ

(3 έντυπες εκδόσεις + 1 σε e-book)

Η «ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ», (ήταν τ’ όνομα που ’δωσε στη χημική ουσία που είχε ανακαλύψει, ο Σεμπάστιαν) κυρίεψε τους ανθρώ­πους, ολοκληρωτικά, σε δυο μέρες, και διέλυσε την επιχείρηση «Καιάδας», στην 18η μέρα της λειτουργίας της. Η ανθρωπότητα, ρούφηξε τον χημικό φονιά του Υπερεγώ, όπως μια έρημος το νερά μιας καταιγίδας, και μεταμορφώθηκε. Παρακάτω, θα προ­σπαθήσω να δώσω μια συνοπτική εικόνα εκείνης της μεταμόρ­φωσης. Να δώσω κάποιες εξηγήσεις της.

Λοιπόν: Το πρώτο συναίσθημα που ένιωθε ο λήπτης της «Αποκάλυψης», ήταν εκείνο μιας απόλυτης απελευθέρωσης. Σαν κάτι να ’χε ελευθερώσει από μέσα του χίλια φυλακισμένα λιο­ντάρια. Αυτό, αμέσως μετά, δεν έφερε απλώς μια αίσθηση ευτυ­χίας, έφερε την Ευτυχία. Και βέβαια, κανένας έτσι ευτυχισμένος άνθρωπος, δεν είχε την επιθυμία να σκοτώσει κάποιον άλλον ή να σκοτωθεί. Όλοι, την ευτυχία τους ήθελαν ν’ απολαύσουν μο­νάχα. Και η ζωή, οργανώθηκε γύρω απ’ αυτή την επιθυμία. Έτσι, όλα άλλαξαν. Και πρώτα απ’ όλα, η δομή του κράτους, άρχισε ν’ αποσυντίθεται. Μαζί του και ο τεχνολογικός ιστός που το συ­γκροτούσε. Στη θέση του κράτους, άρχισαν να δημιουργούνται οι πρώτες ανθρώπινες αγέλες. Ήδη τα κριτήρια της ιεράρχησης είχαν ανατραπεί. Τώρα υπήρχαν μόνο αρχηγοί ανθρωποκοπαδιών. Ο Άνθρωπος έγινε ένα πανέξυπνο, σχεδόν άκακο ζώο, που σπάνια σκότωνε, και μόνο για την τροφή του, ή την αυτοάμυνά του. Η ζωή απέκτησε τη χαμένη της ιερότητα. Οι ιδέες πέθαναν. Το ίδιο και η ηθική με τους φραγμούς της, που είχε αποδειχτεί ανίκανη να συγκρατήσει τον άνθρωπο μακριά από το έσχατο έγκλημα του αυτοαφανισμού του. Ο πόλεμος του ανθρώπου ενά­ντια στη Φύση, για την απόκτηση αγαθών, για απόσπαση γνώ­σεων, σταμάτησε. Και η Φύση τότε, χάρισε στον άνθρωπο ξανά, την ξεχασμένη γνώση για τη σημασία του περιορισμού, σ’ όσα εκείνη παραχωρούσε. Βέβαια, συνέχισε να κρατά, όπως πάντα για τον εαυτόν της την αθανασία. Αλλά, προς το παρόν, η βούληση για αιωνιότητα του ανθρώπου, είχε ναρκωθεί, από την άλλη βούληση για ηδονή που, συνεχώς, εκπληρωνόταν.

Τα παραπάνω, μη βιαστείτε να τα ονομάσετε επιστροφή στη Φύση. Πρόκειται για κατάδυση στην άβυσσο του Ασυνείδη­του. Για υποχρέωση αποκάλυψης. Για στρίμωγμα του Είναι του Κόσμου. Για πολιορκία. Είναι υποχρεωτικό να καταλάβετε πως ο Σεμπάστιαν, είχε ρίξει ένα φοβερό χαρτί στο παιχνίδι με την Αιτία της ύπαρξης. Γιατί, η όποια δημιουργός αιτία, (ο Θεός ή το Τυχαίο) μέσα στο χάος του Ασυνείδητου, υποχρεωτικά, έχει αφήσει το ίχνος του σκοπού της, το ίχνος της ουσίας της, της βούλησής της. (Ήγουν, οι παρορμήσεις μας, μόνο εκφράσεις της, επιθυμίας του Είναι του Κόσμου, μπορούν να ’ναι. Οπότε η ηθική, δείχνει για φάντασμα του συνειδητού, της λογικής μας. Για το δεύτερο πόδι της σχιζοφρένειάς μας. Δηλαδή, της σχιζοφρένειας του Είναι του Κόσμου, στην περίπτωση που αυτό, δεν είναι το Τυχαίο. Και σας ερωτώ: δε φαίνονται έτσι τα πράγματα στην αρχή της αβύσσου του ασυνείδητου που πέσαμε;)

Αλλά ας επανέλθω στην περιγραφή του μετασχηματισμοί που επέφερε η κατάλυση της κυριαρχίας του Υπερεγώ.

Όπως προείπα, το παγκόσμιο κράτος κατάρρευσε. Στη θέση του δημιουργήθηκαν άπειρες μικροομάδες, κοπάδια ανθρώπινα που, γρήγορα, βρήκαν τον τρόπο της επιβίωσής

τους, μέσα στ Φύση. Ο νέος άνθρωπος-ζώο, ήταν πολύ κοντά στην ανάμνηση της προηγούμενης κατάστασής του, για

να προβληματιστεί από τις καινούργιες συνθήκες που του παρουσιάστηκαν. Συνθήκες οπωσδήποτε σκληρές και σε πολλές περιπτώσεις φονικές, για τον «γυμνό», από τους θώρακες του τεχνολογικού πολιτισμού του, άνθρωπο.

Από την άλλη όμως πλευρά, τ’ απελευθερωμένο τώρα Ασυνείδητο, έμπαινε στη Φύση με τέτοιο αρμονικό, ηδονικό τρόπο που και μόνο αυτό, αρκούσε για να μηδενίσει τη σημασία των προβλημάτων μιας πρωτόγονης ζωής.

https://www.smashwords.com/books/view/303879