ανοιχτο ηλεκτρονικο ημερολογιο ενος συγγραφεα/παράρτημα: 23η... Γράφει η Κασσάνδρα Αλογοσκούφη

Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

23η... Γράφει η Κασσάνδρα Αλογοσκούφη

23η άποψη «50+1 χρόνια προσφοράς του Διαμαντή Φλωράκη»

(γράφει η Κασσάνδρα Αλογοσκούφη)

ΤΑ ΤΡΙΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΦΛΩΡΑΚΗ

`ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ
-τρία όνειρα-

«Είναι προτιμότερο να χαρτογραφώ
λάθος τον Κόσμο, παρά να μην τον χαρτογραφώ καθόλου.
’Όλοι, υποχρεωτικά, πάντα αυτό κάναμε).» Δ.Φ.

`Κατά την ανάγνωση της βιβλιογραφίας του Διαμαντή Φλωράκη εντοπίστηκαν τρεις ιδιότυπες περιγραφές ονείρων τα οποία σηματοδοτούν την ίδια τη φιλοσοφία του Δ.Φ. Η ιδιοτυπία έγκειται στο εξής γεγονός: Όταν σε ένα φανταστικό δημιούργημα παρατίθενται αποσπασματικά όνειρα(φαντασία μέσα στη φαντασία ή διπλή υπερτονισμένη φαντασία), ενδεχομένως και είναι όνειρα με την υπόνοια ότι είναι ρεαλιστικά γεγονότα μασκαρεμένα σε ενύπνιο κατά τον χρόνο λογοτεχνικής αφήγησης. Ή αλλιώς, πραγματικά γεγονότα που περιέπεσαν στη λύτρωση ενός επαναλαμβανόμενου ονείρου ή βραχνά που επιμένει στον νου του συγγραφέα και εν τέλει με αγνότητα αποτυπώνεται μέσα στα βιβλία με διάφορες παραλλαγές του. Η ιδιοτυπία επίσης γίνεται αντιληπτή από το ίδιο το συναίσθημα και κλίμα που τα περιβάλλει(αυτή ήταν και η αιτία της ανίχνευσης και ανάλυσης σε ετούτη τη μελέτη). Δεν αποκλείεται να είναι τραυματικά γεγονότα που επανέρχονται ως απομνημονευμένος πόνος σε κύκλους και καρφώνουν το ιστορικό υπόβαθρο -που τόσο επιμελώς καλύπτεται- ενός υπερρεαλιστικού συγγραφέα. Βία και Πόλεμος αλλοεθνικός και ομοεθνικός

Στα όνειρα αυτά εστιάζουμε την προσοχή ετούτης της μελέτης, ώστε να ξεδιπλώσουμε τον μίτο του μυστηρίου και να εξηγήσουμε το ανεξήγητο της συγγραφικής δεινότητας του Δ.Φ.. Ποια είναι η θεμέλιος λίθος, ποια η πρώτη πηγή που διοχετεύει την πένα του Δ.Φ.

Το κριτικό σημείωμα αυτό γράφτηκε πριν την εξομολόγηση του ίδιου του συγγραφέα κατά την παρουσίαση «50 Χρόνια Προσφοράς του Διαμαντή Φλωράκη στη Λογοτεχνία» στο βιβλιοπωλείο Ars Nocturna (Μάης του 2013). Με έκπληξη παραδέχεται ότι τα τρία αυτά όνειρα-που αναλύω-συμβαίνουν στην παλιά του γειτονιά, όπου έζησε και μεγάλωσε και αποτελούν τη μόνιμη πηγή έμπνευσης και την ανομολόγητη Παράδεισο του Συγγραφέα. Η ερώτηση που του είχε τεθεί -από μένα προσωπικά- ήταν ποιος ήταν ο συγγραφέας που τον ενέπνευσε, καθώς μέσα στα κείμενα δεν ανίχνευσα σαφής αναφορές σε πρόδρομους του ή σύγχρονούς του συγγραφείς. Η απάντηση που έδωσε ήταν η παιδική του γειτονιά και τα παιδιά που έπαιζε μαζί, τίποτα άλλο.
Ο μελαγχολικός τόνος των ονείρων πηγάζει από την αναφορά σε τοπία που ίσως έχουν αλλοιωθεί/καταστραφεί ολοσχερώς από τον χρόνο. Ακόμα κι αν δεν έχουν αλλοιωθεί, τα υποκείμενα της δράσης έχουν οριστικά απαχθεί η χαθεί από προσώπου γης.
Ο Δ.Φ. είναι ο μόνος εν ζωή αυτόπτης μάρτυρας μιας εποχής που ισοπέδωσε τα πάντα-πατά δε ανάμεσα σε δυο αιώνες. Τα πάντα εκτός από το άσυλο της σκέψης του όπου δημιουργεί ανεπανάληπτα και εξέχει. Η Φαντασία ως όπλο και άμυνα κατά της Κατοχής, κατά του Εμφυλίου, κατά του Πραξικοπήματος, κατά της Εποχής του Υπερκαταναλωτισμού, της Αστικοποίησης του Επαρχιώτη. Η Αναδρομή καλά κρατεί έως και την εποχή της Κρίσης και της αναθεώρησης των φάλτσο «αξιών» των προηγούμενων εποχών. Ο Δ.Φ. φαίνεται βράχος ακλόνητος -τότε και τώρα- και όλα τα γεγονότα-ακόμα και τα τεχνολογικά επιτεύγματα- έρχονται να τον επιβεβαιώσουν και να τον καθιερώσουν ως βράχο εν μέσω ερήμου.
Όσοι αναφέρονται καλοπροαίρετα στον Διαμαντή Φλωράκη ως ο μετρ της cult Ε.Φ.(εννοώντας ο μετρ των ψευδαισθήσεων) τείνουν με την ιλαροκωμική θεώρηση ενός φαινομένου ανεκδιήγητου και ανεξήγητου να τον αφήσουν για δεύτερη φορά στο περιθώρια. Η πρώτη φορά που εγκαταλείφθηκε το φαινόμενο Δ.Φ. ήταν όταν αφέθηκε στην υποβαθμισμένη υποκατηγορία της λογοτεχνίας όπως αυτή θεωρείται της Επιστημονικής Φαντασίας έναντι των υπολοίπων. Η δεύτερη άρνηση είναι αυτή του χαρακτηρισμού των οπαδών του ως ειδήμονα σε κάτι που κανείς δε χρειάζεται. Η τέχνη όμως τι είναι; Είναι ένα ζευγάρι αγροτικά παλιοπάπουτσα που έχασαν την επαφή με το φυσικό περιβάλλον -του αμπελώνα ή του κριθαρώνα- και απαίτησαν με άχρονη επιμονή να ανατρέψουν όλη τη φαινομενικά απλή και γλαφυρή εικόνα ενός αγωγιάτη. Ο αγωγιάτης της τέχνης Δ.Φ. σμίλευσε έτη πενήντα τη φαντασία και άφησε κληρονομιά απόλαυσης και αβαθμολόγητης αξίας και το πιο σημαντικό μας δώρισε μία τεράστια εργογραφία εγχώριου πλούτου μη εμπορευματοποιημένης.

Προκαλεί τους πάντες και τα πάντα. Απέναντι στην αλήθεια στέκεται δίχως ένδυμα, δίχως φίλους ή με λιγότερους φίλους συγκριτικά με όσους είχε όταν πρωτοξεκίνησε. Μην ξεχνάς: η λογοτεχνία θα σε κάνει να χάσεις ό,τι έχεις. Θα στραφείς κατά άλλων και εναντίων σου, αν είσαι συνεπής στα λόγια σου. Μόνος γυμνός και γιʼ αυτό ειλικρινής. Ιδού το θαύμα της Ελληνικής γλώσσας και πρωτοπορίας. Πριν την έλευση μια άλλης εποχής. Ο Διαμαντής Φλωράκης που τώρα απορρίψατε, θα επανέλθει δριμύς με όλες τις επωδούς. Εν χορώ θα θριαμβεύσει σαν η Τραγωδία της Ενδεκαλογίας της Ύπαρξης.
Μένει να διαβάσετε τα όνειρα ενός αναρχικού και σαν εσφαλμένος ονειροκρίτης να τον απορρίψετε. Διότι για αυτό είστε πλασμένοι και τέλειοι. Η απόρριψη ως πηγή Ευτυχίας. Το λουλούδι του Διαμαντή άνθισε μία και μοναδική φορά το 2013, αφού κάθε πενήντα χρόνια ανθίζει και το άνθος διαρκεί την απειροελάχιστη στιγμή των λίγων δακρύων. Τρία Δεύτερα μέχρι να κυλήσει το Δάκρυ από το Μάτι στη Γη. Ένα μάτι Γκουέρνικα, αλόγου φαντασίας δίχως αναβάτη.
`

Όνειρο Πρώτο

«Αυτή τη φορά, το ξύπνημά μου συνοδευόταν με κάτι νέο. Με μία ανάμνηση. Αυτή: Ένα αγόρι (εγώ;) πιασμένο από το χέρι του πατέρα του, φέρνει βόλτες γύρω από έναν ψηλό φοίνικα. Κάτι μου λέει πως αυτό συνεχίζεται για μεγάλο διάστημα. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τον χώρο που περιέχει τον κήπο με τον φοίνικα. Το μόνο βέβαιο που πιστεύω είναι ότι ο πατέρας δεν είμαι εγώ. Κάνω τις κινητικές ασκήσεις, παρακολουθώντας την εικόνα της ανάμνησης. Αργά, κάποιος σεβασμός για τον πατέρα και στοργή για το παιδί, δυναμώνουν μέσα μου. Προσέχω καλύτερα: Το αγόρι κρατά το χέρι του πατέρα του σφιχτά, σα να ζητά και να παίρνει προστασία. Ο πατέρας έχει ύφος ανθρώπου που δίνει αυτήν την προστασία, αλλά ταυτόχρονα ψάχνει, χωρίς να το δείχνει στο παιδί, για την άφιξη κάποιου κινδύνου. Κι όμως πρόκειται για μία βόλτα γύρω από τον φοίνικα ενός μικρού κήπου. Είναι απόγευμα Κυριακής, σκέφτομαι. Φθινοπωριάτικης Κυριακής. Αν το βλέμμα του πατέρα έψαχνε τον ουρανό, θα υπέθετα πως φοβάται κάτι που θα ‘ρθει από εκεί. Αεροπλάνα ίσως.

Απόγευμα φθινοπωριάτικης Κυριακής, σε περίοδο πολέμου, θα ‘λεγα. Όμως ο κίνδυνος δείχνει αόριστος.Τα δυο πρόσωπα της ανάμνησής μου, διαγράφουν ακόμα μερικούς κύκλους γύρω από τον φοίνικα του έρημου κήπου και μετά χάνονται. Η μνήμη μου αδειάζει από τη μοναδική της εικόνα και γω μένω να κοιτώ ένα γκρίζο κενό. Ποιος είμαι; αναρωτιέμαι, ενώ κινούμαι μέσα στο άδειο, γκρίζο τοπίο της μνήμης μου. Τί υπήρξα πριν με καταβροχθίσουν τα ερέβη.»

Από το βιβλίο ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ (μυθ.), 1973

(Μέσα στην αφήγηση του παρεμβάλλει ένα αληθινό όνειρο. Ο τόνος προσθέτει ανατριχιαστικό μυρμίδισμα σε όσους είναι συγγραφείς. Γιατί γίνεται αντιληπτό ότι μέσα στο όνειρο παρεμβάλλει ένα αληθινό όνειρο όπως το έζησε ή το έφερε στην επιφάνεια η αφήγηση. Το τοπίο για κάποιον λόγο άγνωστο μας υποβάλλει σε μία ανησυχία. Ο κίνδυνος παραμονεύει να εμφανιστεί. Όχι από τον ουρανό και τα πετούμενα του. Ο κίνδυνος παραμονεύει από τον κήπο. Ο Διαμαντής του 73ʼ δεν αναγνωρίζει στο πρόσωπο του πατέρα τον εαυτό του. Τότε ήταν 38 χρονών. Αναγνωρίζει τον εαυτό του στο παιδί, διότι φύση προστατευτική αγωνιά να προστατεύσει τον αδύναμο που στην περίπτωση είναι το παιδί, οπότε και επικεντρώνεται σε αυτό. Κι όμως αυτό που φαίνεται εξʼ όψεως σαν πατέρας με παιδί δεν είναι άλλο από τον συγγραφέα σε παιδική και ενήλικη ηλικία πιασμένη χέρι με χέρι. Ο ηλικιωμένος Διαμαντής στοργικά και προστατευτικά προστατεύει σε έναν χώρο πολιτικά δυσανάλογο της σκέψης του. Η αυλή θυμίζει τον προαύλιο χώρο του Πολυτεχνείου. Θυμίζει έπαυλη ακατοίκητη από κάποιο φονικό. Θυμίζει τα αρχοντικά που μένανε οι Γερμανοί στρατιώτες, θυμίζει ένα εχθρικό περιβάλλον για τον στοχασμό του Διαμαντή. Η απειλή που ένοιωσε μικρός θα επανέρχεται σαν φιλοσοφικό στίγμα ανησυχίας σε όλη του την πορεία.)

Όνειρο Δεύτερο

«Θυμάμαι λοιπόν: Κατηφορίζαμε τον γνώριμο δρόμο.
Πιτσιρικάδες, κακοντυμένοι, με πρόσωπα μελανά από το κρύο. Ο ήλιος μόλις είχε χαθεί πίσω από το φαλακρό ασπρόγκριζο βουνό, της ανατολικής συνοικίας. Στα μάτια μας, είναι φυλακισμένη μία απόφαση. Πριν λίγο, ένας μας είχε ρωτήσει: «Θέλετε ρε να πάμε πέρα από την εκκλησία και πιο πέρα ακόμα από τη λεωφόρο με τα σινεμά;».
Και βέβαια θέλαμε. Το ερώτημα ήταν αν θα το τολμούσαμε. Αυτό άλλωστε εννοούσε κι εκείνος που είχε ρωτήσει. Το πέρα από τη λεωφόρο σήμαινε: σπάσιμο των συνόρων, πορεία (τουλάχιστον στην επιστροφή) μέσα στη νύχτα. Συνάντηση με τους ξένους στρατιώτες. Καρδιοχτύπια στο σπίτι. Και το λιγότερο: ξύλο αλύπητο από τους πατεράδες στην επιστροφή. Το περισσότερο: Συνάντηση με τα… φαντάσματα εκείνων που είχαν εκτελεστεί, στον κήπο με τις λεύκες.
Ακούγαμε συχνά για κείνα τα… φαντάσματα, που σιγά- σιγά, πήραν, στα παιδικά μας μυαλά, μορφή αξεπέραστων
τειχών, που έκαναν τη λεωφόρο απροσπέλαστη. Με ντροπή ισοδύναμη μίας επιθυμίας να φτάσω πέρα από τη λεωφόρο, πέρα από τον φόβο μου, είχα πει: «Ναι».
Η πρώτη λιποψυχία εκδηλώθηκε λίγο μετά την εκκλησία. Είχε νυχτώσει. Οι δρόμοι άδειοι. Τα σπίτια σκοτεινά, εύθραυστα σαν καταφύγια ονείρου. Κάτι σκυλιά, πέρα μακριά, γάβγιζαν. (Ήταν ν’ απορείς για την ύπαρξή τους, σε κείνους τους καιρούς της πείνας).
«Φοβάσαι;» τον ρωτήσαμε ένοχα, αδύναμα, έτοιμοι να
περάσουμε στη μεριά του.
«Ναι», μας είπε εκείνος ντροπιασμένα, αθώα.
Σταματήσαμε. Η νύχτα, στο μεταξύ, έτρεχε. Ακόμα λίγο και θα φτάναμε στη λεωφόρο. Οι μικρές καρδιές μας όμως, δεν άντεχαν άλλο.
Καθίσαμε σιωπηλοί δίπλα του. Η θέση μας ήταν κοντά
του. Ήταν ο εκφραστής του φόβου μας.
Ξάφνου, εκείνος που στάθηκε, λύγισε πρώτος, βγάζοντας μία φωνή αλλόκοτη, πολεμική, απελπισμένη, χάθηκε
προς το σκοτάδι που μας χώριζε από τη λεωφόρο, που έβγαζε στα… φαντάσματα.
Αυτό ήταν. Αμέσως μετά το πρώτο ξάφνιασμα, ορμήσαμε πίσω του. Τεμαχίζαμε το σκοτάδι, τον φόβο μας. Αργότερα, θυμόμαστε πως περάσαμε δίπλα από μαυροφορεμένους στρατιώτες, από φαντάσματα, σκύλους που γάβγιζαν, δάγκωναν.
Είχαμε σπάσει τα σύνορα του κόσμου μας.»

`Σπάνια ομολογία για τα πρώτα παιδικά χρόνια τον καιρό του πολέμου και της κατοχής- η αθωότητα του τρόμου. Χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο συγγραφέας με την παιδική αυτή ανάμνηση είναι αυτή που θα καθόριζε την μετέπειτα πορεία του σα στοχαστή. Προφανώς οι παιδικοί αυτοί φίλοι να χάθηκαν στο πέρας της ζωής-νεκροί όλοι τους στα αζήτητα. Αυτό όμως που αποτελεί μυστικισμό στην απόλυτη έκφραση είναι το γεγονός ότι διάβηκαν την εκκλησία και ενώ προσπέρασαν το Θείο βρέθηκαν εκτός συνόρων της πραγματικότητας. Ο Δ.Φ. από κείνη τη μέρα δεν επέστρεψε ποτέ σπίτι του ή αν επέστρεψε, επέστρεψε σαν έναν σχεδόν ανθρώπινο αντίκρισμα του εαυτού του. Ένα ομοίωμα ανθρώπου, το αυθεντικό θα κοιμάται ζώντας σε έναν απομακρυσμένο δωμάτιο του χωροχρόνου. Ο πραγματικός Διαμαντής Φλωράκης βρίσκεται σε ένα ερζάτς (Ersatz) νοσοκομείο, συνομιλεί με τη Νόρα το ρομπότ και σκέφτεται για την μεγάλη απόδραση από το κυτταρικό σύμπαν. Λένε ο θάνατος του βιολογικού κορμιού δεν είναι άλλος από το λύσιμο των κυττάρων μας, από το σπάσιμο της φλούδας του φλοιού του κυττάρου. Αυτός ο θάνατος είναι που θα ελευθερώσει τον Διαμαντή και όλους μας από την σκλαβιά της ύπαρξης. Δεν έχουμε παρά να πεθάνουμε για να το διαπιστώσουμε. Μέχρι τότε δικαιούμαστε να περάσουμε τον χρόνο μας στον χωροχρόνο της αναμονής παρέα με το αίνιγμα που λέγεται ζωή.)

`Όνειρο Τρίτο

«Θα κοιμηθώ. Θα προσπαθήσω να δω όνειρα από τότε που ήμουν παιδί. Από τότε που το κορμί μου βρισκόταν μέσα στον παράδεισο της επαφής με το χώμα, τις πέτρες, το χορτάρι, τα χέρια των φίλων του. Να, μπορώ νʼ αρχίσω κιόλας. Βλέπω εκείνο το μελαχρινό κατσαρομάλλικο κοριτσάκι να στέκει έξω από την πόρτα του σπιτιού της, εκεί στο τέλος του ανηφορικού δρόμου της γειτονιάς μας και να με κοιτά. Βλέπω το Γοργία να το πλησιάζει, να του πιάνει βιαστικά, αχόρταγα το χέρι και μετά να χάνεται όλος χαρά, πίσω από το τέλος του δρόμου. Θα το δω χίλιες, άπειρες φορές αυτό το όνειρο, μέχρι την άκρη του χρόνου. Θα ξεφύγω, θα δραπετεύσω από τα εφιαλτικά όνειρα των ιδεών, που βλέπω να βλέπουν έξω οι άλλοι.»

Οι παρενθέσεις από αληθινά περιστατικά στη ζωή του συγγραφέα κατά τη διάρκεια της αφήγησης για έναν περίεργο λόγο παρουσιάζονται σαν όνειρα. Στο συγγραφικό χρόνο τα όνειρα αποτελούν επαναλήψεις βάναυσες για κάτι που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Για κάποιον λόγο ο συγγραφέας ταξιδεύει προς τα μπρος και ποτέ προς τα πίσω. Ίσως η φρικαλεότητα της πρώτης εποχής των χρόνων του να έχει παγιδεύσει το εγώ σε μία επιθυμία να επιστρέψει στην αθωότητα του, αλλά και να δραπετεύσει από τη μη-αθωότητα των άλλων. Τα εφιαλτικά όνειρα των ιδεών όπως ονομάζει τις εμμονές των κοινωνικών ομάδων του καιρού του τον αναγκάζει να ζει σε έναν μελλοντικό χρόνο. Εκεί άναρχα πολεμά ακόμα και την έννοια της ύπαρξης, αμφισβητεί και φιλιώνεται με το Θείο. Η γραφή του θα γίνει κατανοητή από τις μελλοντικές γενιές, που η διαφορά ευφυΐας αυξημένης από τη σημερινή γενιά θα την έχουν αποκτήσει λόγω ιστορικών συγκυριών. Ο συγγραφέας γνωρίζει ότι απευθύνεται σε κοινό που δεν έχει έρθει ακόμα στη ζωή. Ο σκοπός του είναι καθαρός κι άγιος για τον λόγο αυτό.

***************************************************

`ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ
ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ, Η ΥΛΗ
Απόσπασμα που διαβάστηκε στην εκπομπή «Άξιον Εστί» του Βασίλη Βασιλικού.

`«Τί μπορεί να πει ένα ανθρώπινο ον με τις λέξεις; Τί συνδυασμό ήχων μπορεί να βγάλει ένα μουσικό όργανο με πέτρινες χορδές;
Το πρόβλημα δεν είναι τι θα σας πω σε αυτήν την πραγματικά παράλογη «ιστορία», είναι το τι θα φανταστείτε, τι προεκτάσεις θα δώσετε, με αφορμή την «ιστορία» μου. Οι πιθανότητες να φτάσετε μέχρι εκεί που θα ‘θελα, είναι ίσες με τις πιθανότητες ν’ ακούσετε τη μουσική κάποιου πέτρινου βιολιού. Με λίγα λόγια, ποντάρω στη φαντασία σας. Πάντως δεν είμαι σε τόσο μειονεκτική θέση, όπως μπορεί να φαίνεται. Κι αυτό γιατί μπορώ να περιμένω. Να περιμένω μέχρι τότε που θ’ ακούσετε τις «νότες» μου. Θα περιμένω. Στο μεταξύ, θα εργάζομαι για να συντομεύσω την αναμονή μου: Σιγά - σιγά, θα καταστρέφω τ’ ακουστικό σας τύμπανο. Γιατί αυτό είναι που δε σας επιτρέπει ν’ ακούσετε τις πέτρινες νότες. Θα γίνω πιο κατανοητός: Δεν είναι το «παράλογο» της ιστορίας μου το εμπόδιο. Η λογική σας είναι. (Δηλαδή το ακουστικό σας τύμπανο). Θα με θυμηθείτε: Όσο η λογική σας θα εξελίσσεται, αρνούμενη την υπόστασή της, τόσο θα πλησιάζετε την αλήθεια. Όσο το αυτί σας θα χάνει τη δυνατότητα ν’ ακούει «λογικούς» ήχους, τόσο βαθύτερα στη μουσική της σιωπής θα βυθίζεστε. Και τότε θα δείτε το μέλλον να δύει, το παρελθόν ν’ ανατέλλει. Τον άνθρωπο να σταυρώνεται από τον Θεό. (Αυτό θα το ξαναδείτε) Προσέξτε: Αν νομίζετε πως με λογικό τρόπο, θα γκρεμίσω τη λογική σας, κάνετε λάθος. Πρώτον γιατί αυτό δεν το μπορώ. Το ζήτημα είναι να γίνει το αυτί σας ικανό ν’ ακούει τους πέτρινους ήχους μου κι όχι το πως οι πέτρινοι ήχοι θα μεταμορφωθούν σε αντιληπτούς από σας.
Το κατανοητό, το λογικό που βλέπετε στον καθρέφτη του νου σας, είναι το είδωλο του παράλογου. Για λίγο σας βοηθάω να με καταλάβετε, να δείτε πιο είναι πραγματικά το είδωλο και ποιο το αντικείμενο: Δικαιολογείστε τον θάνατο ενός ποντικού. (Και βέβαια μπορείτε). Δικαιολογείστε τον θάνατο ενός συνανθρώπου σας. (Κι αυτό το μπορείτε). Θα σας δυσκολέψω: Του εαυτού σας; (Εδώ το πραγματικό, το λογικό είναι ακόμα τέτοια; Είναι; Για δοκιμάστε πάλι. Σε κάποια από τις επαναλήψεις των δοκιμών θα
με καταλάβετε). Ξέρετε λοιπόν κάτι πιο παράλογο από τον θάνατό σας; Και πιο λογικό ταυτόχρονα; Πιο πραγματικό; Ξέρετε κάτι πιο παράλογο από την ύπαρξη του Κόσμου; (Αιτιατό χωρίς αίτιο, προϋποθέτει η ύπαρξη του Κόσμου. Και άντε μετά από αυτό, να συζητάμε για λογικές αιτιοκρατικής δομής). Μη γελάσετε λοιπόν αν κάποιος σας πει πως είδε μία μετέωρη πέτρα, έναν κολασμένο να έχει συλλάβει την έννοια της αγάπης περισσότερο, ή το ίδιο μ’ έναν άγιο. Ή σας μιλήσει για κάποιον θεό, που κάποτε έκανε ένα μοιραίο λάθος. Κανένας τρελός δεν έχασε τη λογική της τρέλας του. Κι αυτό είναι κακό για τους λογικούς. Γιατί έτσι, δεν είχαν ποτέ έναν που θα τους λύτρωνε. (Άφρονες, γιατί σκοτώσατε τους μάγους, τους παραμυθάδες, τους άγιους, τα θαύματα, τα όνειρα, τη δίψα για υπέρβαση; Γιατί τυφλώσατε τα μάτια με τα οποία θα βλέπατε την εικόνα του Κόσμου; -Αυτού του Κόσμου, που η «ιστορία» μου προσπαθεί να σας δείξει την απειρότητα των επιπέδων του-).»

`
Όταν επικεντρώθηκα στην προσπάθεια να εξηγήσω τη δυναμική Διαμαντή Φλωράκη, βρέθηκα σε μια ευχάριστη θέση να νοιώσω τον νου μου να αναζωογονείται από νέες ιδέες. Τα κύτταρά μου διαβάζοντας για την αυτοκτονία των κυττάρων ή για τα κατατρεγμένα όντα που επιδίωξαν να αποδράσουν εκτός συμπαντικού κυττάρου, συμπάθησαν την τραγικότητα όντων και υπο-όντων και ελευθερώθηκαν μέσα από αυτά. Ένοιωσα την αναρχία της ύλης να χτενίζει το χάος του απείρου και αυτές οι παράλληλες γραμμές που αφήναν ξοπίσω τους τα χτένια του οργώματος δεν ήταν άλλες από τις παράλληλες ζωές των όντων. Τα όντα μεταξύ τους είναι ίσα σε σύγκριση με την απειρία του Όλου. Σεβαστά και άξια πέρα από την κακότητα ή καλότητα που επιλέγουν. Η αντιπαλότητα τους θρέφει το σύμπαν με καταστροφή και γένεση. Ο Διαμαντής κάνει καλά που ασχολείται με το κακό. Διότι είναι πυθαγόρειο το αίνιγμα που θέτει. Κι η ζωή τι άλλο είναι παρά ένα τρίγωνο καλού που περιέχει ένα τρίγωνο κακού και κείνο με τη σειρά του ένα τρίγωνο καλού και ούτως καθεξής. Όλα μαζί αποτελούν ένα συνεχόμενο άπειρο που δεν τελειώνει ποτέ. Το περιεχόμενο του απείρου όμως που σεμνά υπαινίσσεται δεν είναι άλλο από το μάταιο μηδέν
Το έργο του Διαμαντή εξηγείται μόνο με τη σιωπή και εγώ που μίλησα καταχράστηκα την ευγένεια και υπομονή του. Το έργο του Διαμαντή είναι όσα δεν είπα. Είναι η σιωπή μεταξύ των λέξεών του…

Τη βιβλιογραφία του ευχαρίστως θα τη συνιστούσα σε έγκλειστους, σε καταπιεσμένους, σε ανήσυχους ανθρώπους που θέλουν να αποκαταστήσουν τη αληθινή συν-είδηση του Είναι. Η βιβλιογραφία του είναι επικίνδυνη τρομοκρατίας μιας ήσυχης φαινομενικά ζωής (για όσους δεν είδαν ότι αποτελεί μία Ersatz πρόσοψη θεάτρου και πλάνης). Γεννήτορας σκέψης, και απατηλότητας του κόσμου. Όνειρο στο όνειρο και παγίδα μέσα στην παγίδα. Η δραπέτευση ορίζει τον αναρχικό εαυτό του Διαμαντή σε ό,τι στατικό «καθώς πρέπει» μας ορίζει, ακόμα κι όταν αυτό αφορά στον περιβάλλοντα χώρο κι εδώ αναφέρομαι στον πολιτισμό ως πηγή δυστυχίας.
Τη γλώσσα του αρνήθηκε, αυτή και τον βοήθησε στην απόδρασή του από την ύλη και την καταφυγή του στο περιεχόμενο των λέξεων. Η γλώσσα του Διαμαντή είναι ο αναρχισμός των απλών προτάσεων –μία κύρια πρόταση σε συνοδεία δευτερεύουσας-που σε οδηγεί στην επανάσταση της αθωότητας. Απλοποιεί σύνθετα πράγματα και μας ταξιδεύει σε φανταστικούς χρόνους και χώρους. Αν η γλώσσα ήταν άλλη, η ύπαρξη δεν θα είχε λυθεί στο μικροσκόπιο των λέξεων της, ούτε συνακόλουθα σε μακροσκοπικό επίπεδο από το όραμα της εργογραφίας του. Ο Διαμαντής προικίστηκε από την απομόνωσή του στην Ελληνική Γλώσσα, θα απελευθερωθεί με τη μετάφρασή του σε μια σύμφωνη με όλους γλώσσα(μάλλον την Αγγλική) σε κάποιο μελλοντικό χρόνο. Η δικαίωση θα γίνει όταν επιστρέψει στο μέλλον που τον περιμένει. Το έργο του δικαιολογεί το πείραμα της Φιλαδέλφειας. Είναι ένας από τους αγνοούμενους που συναντάται μέσα από τα έργα του σε όλα τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα ολισθημένα σε έναν ουτοπικό μελλοντικό χρόνο που δεν έχει ακόμα πραγματοποιηθεί ή πραγματοποιήθηκε χρόνια μετά τη συγγραφή των βιβλίων.

Για την Ελληνική γλώσσα ισχύει ότι το σημαίνον (η λέξη) και το σημαινόμενο (η έννοια) σχετίζονται πρωτογενώς μεταξύ τους, σε αντίθεση με την Αγγλική ή άλλων Ευρωπαϊκών που το σημαινόμενο συνήθως είναι μία τυχαία ακολουθία γραμμάτων που βαφτίστηκε από το σημαινόμενο. Η οξύτητα του πνεύματος του Διαμαντή Φλωράκη τονίστηκε και στιλβώθηκε με αυτήν την χρυσή διαφορά και επιβεβαίωσε το εσωτερικό άπειρον με το εξωτερικό πεπερασμένο μιας λέξης. Το κείμενο πονά όχι μόνο σα σύνολο, αλλά και σαν επιμέρους ζωντανές μονάδες-λέξεις! Οι γλωσσολογικές συγκυρίες ήταν με το μέρος του στοχαστή!

ΓΕΝΙΚΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ-ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ

Ο Διαμαντής Φλωράκης χρησιμοποιεί την επιστημονική φαντασία σαν ουτοπικό ενδιάμεσο χώρο μετασχηματισμού. Ο χώρος αυτός δεν είναι το ζητούμενο για αυτό και δε θα πρέπει να καλείται μετρ της Ε.Φ.. Είναι όμως ο αναγκαίος μετασχηματισμός μέσα από τον οποίο περνάει η Ιστορία, η Κοινωνία, η Φιλοσοφία, η λεγόμενη Εμπειρική του, έτσι όπως την έζησε και τη μελέτησε ή αλλιώς όπως ο ίδιος στιγμιαία και πλανεμένα αντιλήφθηκε. Όλα είναι πλάνη. Ο μετασχηματισμός δημιουργεί νέους μετα-ουτοπικούς χώρους Ιστορίας, Κοινωνίας, Φιλοσοφίας ολισθημένα προς τα μπρος σε ένα μέλλον που έρχεται.
Παρακάτω ακολουθεί μία συνάρτηση, όπου εισάγουμε μία ολόκληρη Εποχή με την ιστορία, την κοινωνία και τη φιλοσοφία της, τη μετασχηματίζουμε με το φίλτρο της εμπειρίας και την εξάγουμε ως μια βιωμένη και μετατοπισμένη Εποχής στο άχρονο της Τέχνης.
Συνάρτηση που στελεχώνει την 11-λογία Διαμαντή Φλωράκη
Α ΣΥΝΟΛΟ(ΧΡΟΝΟΣ, ΤΟΠΟΣ)->ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ->Β ΣΥΝΟΛΟ(ΟΥΤΟΠΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ,ουτοπικός ΜΗ ΤΟΠΟΣ)

ΙΣΤΟΡΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ(ΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ Α)→ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (ΙΔΩΜΕΝΟ ΩΣ ΠΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ) → ΤΟ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟ ΣΥΝΟΛΟ Β ΣΕ ΈΝΑΝ ΝΕΟ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ ΟΛΙΣΘΗΜΕΝΟ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΠΡΟΣ Ηʼ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

Λέει ο στοχαστής:

«Σκέφτομαι ακόμα πως, ουσιαστικά, υπάρχει μόνο ένα τώρα, που μετακινούμενο ,δημιουργεί την ψευδαίσθηση του χτες και του αύριο. Πως είναι κρίμα, γιʼ αυτές τις ψευδαισθήσεις, να χάνω το τώρα μου, που είναι τέλειο από κάθε άποψη.»
`
Ένα ακόμα σημαντικό γνώρισμα του Διαμαντή Φλωράκη είναι ότι για να αποδείξει την εγκυρότητα του άνω σχήματος, χρησιμοποιεί μια λανθάνουσα μαντική που θα επιβεβαιωθεί στην ορθότητά της δεκαετίες μετά. Ο ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΌΣ πραγματώνεται σε μελλοντικό χρόνο κάθε φορά που διαβάζεται από τον αναγνώστη δικαιολογώντας το σύγκρυο και την ανατριχίλα μας. Αφού όμως ο μετασχηματισμός βγήκε αληθής, άρα και το σχήμα πολεμικής του Δ.Φ. είναι αληθές στο σύνολό του. Αυτός ο τρόπος σκέψης παραπέμπει στη λογική του Αριστοτέλη.
Αυτό όμως που προτιμά ιδιαίτερα ο Δ.Φ. είναι ο Υπεράνθρωπος του Νίτσε που δεν υπήρξε ποτέ. Η σοφότητα του Δ.Φ. συνοδεύεται πάντα από μία προϊστορία φόνου. Ο ήρωας πάσχει από υπερβολική ευφυΐα και αισθαντικότητα, είναι ατελής όμως και με την προσπάθεια που καταβάλλει σε κάθε τόμο τις 11-λογίας διανύει ένα άλμα σε νέο σύμπαν. Το σύμπαν δεν είναι παρά ο ολισθημένος τόπος Ιστορία-Κοινωνία-Φιλοσοφία που βιώνει σε έναν μη τόπο.

`Ο Διαμαντής Φλωράκης δεν είναι επηρεασμένος, όπως γράφει σε κριτική του Paul di Filippo από τους Amiatin, Lem, Bunch, and Van Vogt. Ο Διαμαντής Φλωράκης απορροφά πλήρως την εποχή του και τη διυλίζει σε κάτι πρωτόγνωρο, μπορεί να διαβάζει εφημερίδα, χρονογράφημα εποχής και να γράφει Ε.Φ.. Διαβάζει κυριολεκτικά τα πάντα, ενημερώνεται για ό,τι περνά τριγύρω του. Είναι ένα μάτι που παρακολουθεί τα πάντα.
Ζει Κατοχή και τα εφιαλτικά χρόνια του Εμφυλίου. Δεν αναφέρει λέξη για αυτά στα μυθιστορήματα, αλλά είναι ο μετατοπισμένος τους χώρος προς το μέλλον τα βιβλία που γράφει.

Θα ξεστομίσει ο συγγραφέας στο βιβλίο «Νοσταλγία του Τίποτα»

`«Δε θα κατηγορήσω τον Γοργία, γιατί δεν προτίμησε τον ρόλο του θύματος. Μόνο τα θύματα, χωρίζουν τον κόσμο σʼ αθώους κι ενόχους. Βλέπετε, δεν αντέχεται το σφαγείο της ζωής χωρίς αυταπάτες.»

`
Αυτή η φράση είναι φαινομενικά αθώα. Αναλογιστείτε όμως πότε ο συγγραφέας βίωσε κάτι τέτοιο. Ο συγγραφέας βίωσε τον εμφύλιο κι η τη νεώτερη γενιά του όχι. Ο Διαμαντής είναι ένα θύμα της Ελληνικής Ιστορίας, που έχει διαχωρίσει σαφώς τον κόσμο σε αθώους και ενόχους. Για να αντέξει το σφαγείο της ζωής χρησιμοποιεί τον μετασχηματισμό της αυταπάτης. Δεν είναι η κοινή ψευδαίσθηση όμως. Είναι η επιστημονική φαντασία. Η εκλογικευμένη φαντασία, γιατί ο Διαμαντής είναι απόλυτα ορθολογικός ακόμα και στα μεγαλύτερα ξεσαλώματα του οίστρου.
Γράφει ο Διαμαντής:

«Κοιτάω τα φιλικά αγαπημένα πρόσωπα των φίλων και ψάχνω για την αιτία που, λίγο πολύ, όλους μας οδήγησε σε λάθος δρόμους. Τι έφταιξε; Γιατί εκείνα τα παιδικά μάτια, αργότερα, είδαν τόσες φοβερές εικόνες; Γιατί χρεώθηκαν τον πίνακα του Κόσμου; Πώς είναι δυνατόν να ζωγράφισαν τέτοιο πίνακα τέτοια χέρια; Υπάρχει μια αδικία. Μια σταύρωση. Ένα βουβό παράπονο. Μπορεί και μια υποχρέωση ελπίδας. Ο Γοργίας σκέφτεται κάπως έτσι όντας μέσα στην παιδική του ανάμνηση, που σαν αδύνατη φωτίτσα, προσπαθεί να την προφυλάξει από τις θύελλες του τώρα. Μάταια όμως. Κάποια στιγμή η φωτίτσα σβήνει κι έρχεται πάλι το σκοτάδι.
Πέρα από τους δρόμους της νιότης, οι δρόμοι ήσαν φραγμένοι.
Ανύπαρκτοι.»

`
Ο συγγραφέας δεν είναι παρά ένα θύμα του πειράματος της Φιλαδέλφειας. Είναι ένας αγνοούμενος του πολέμου που επέστρεψε στο μέλλον του Τώρα και του Αύριο. Σημαντικά βιβλία του βγαίνουν με το φαινόμενο της ολίσθησης και σαφώς καταλαβαίνουμε ότι ο συγγραφέας περιγελά τις ιστορικές συγκυρίες. Το 73ʼ βγάζει« Τα Πονοτρόνια και οι Αναρχικοί του Απολύτου». Σε μια εποχή που η εξουσία έχει ολισθήσει στην ημιμάθεια των μιλιταριστών, ο Διαμαντής προκαλεί. Δεν παρατηρεί μόνο την εξουσία, αλλά κι όλες τις κοινωνικοπολιτικές ομάδες (ο απόηχος της Δολοφονίας του George Polk και της γοητευτικής μαύρης Ντάλιας του Καπιταλισμού φιγουράρουν στο ρομαντισμό μιας ακαταμάχητα ρετρό εποχής). Παρατηρεί εξονυχιστικά και διαγράφει πολιτικές κινήσεις και ομαδοποιήσεις του Εγώ και τις φιλτράρει σκληρά και ψυχρά αφού απέτυχαν στην πασιφιστική του Θεωρία (Πάψε να πλησιάζεις τον διπλανό σου για να ικανοποιήσεις την ανάγκη για εξουσία και ηδονή!). Άλλωστε όταν πιάνουν τέλμα οι ομάδες αυτές -που ούτως ή άλλως για κει τείνουν- τις παρηγορεί και τις οικτίρει.

«Μετά, σιχαινόμουν τα ωραία κούφια συνθήματα, τους ρομαντισμούς, τις ουτοπίες των αφελών επαναστατών, που
μόνιμα, μονότονα, χιλιάδες χρόνια τώρα, έδειχναν να ξεχνούν πως η ζωή κινείται μέσα στο πεδίο του νόμου της δύναμης. Τα αιματηρά παιχνίδια των αλλαγών στους συσχετισμούς των δυνάμεων, ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες, δε μʼ ενδιέφεραν. Μʼ αυτή τη «φιλοσοφία» έζησα και δε μετάνιωσα. Είσαι, χωρίς να το διαλέξεις, θύμα ή θύτης. Κυνηγός ή θήραμα. Κι αυτό υλοποιείται με χίλιους δυο τρόπους, σε χίλια επίπεδα. Όλα τʼ άλλα είναι ψευτιές, ρομαντισμοί, ή αρρώστια του μυαλού. Απλές ,τετράγωνες κουβέντες που τίποτα δεν τις κλονίζει. Δίψα για δύναμη, για ηδονή, για διάρκεια. Αυτό τα τρία, μεταμορφωμένα, καλύπτουν όλο το φάσμα της ανθρώπινης ιστορίας.
Όπως βλέπετε, έχει απόψεις ο Γοργίας.»
`
Στο σημείο αυτό αναφέρω αυτό που έγραψε ο Νίκος Χρη. Θεοδώρου:
«Και λίγο αργότερα, τον επισκέφτηκα στο γραφείο που διατηρούσε την οδό Πανεπιστημίου. Αυτή η συνάντηση ήταν καθοριστική για να διαμορφώσω μια άποψη για αυτόν. Εκεί έγινε η ταυτοποίηση. Ο Διαμαντής ήταν μια μορφή βγαλμένη από τα βιβλία του».

Έτσι, καταλαβαίνουμε ότι το 95ʼ ο Διαμαντής είναι παρατηρητής της βίας στο κέντρο της Μεγαλούπολης, παρατηρεί όμως σαν ήρωας βγαλμένος από βιβλίο. Σκεφτείτε το βιβλίο «Επιστροφή στο Μέλλον» αραδιασμένο ανοιχτό σε ένα πάγκο στο κέντρο της Αθήνας να εποπτεύει τους περαστικούς καθώς το ξεφυλλίζουν. Να παρατηρεί ένα παρόν που λιώνει στην καθημερινότητα και την ανωνυμία.

Ο Διαμαντής προβλέπει την επιβολή συμβάντων που θα επιφέρουν μια σειρά τυχαίων, αλλά προβλέψιμων γεγονότων. Για παράδειγμα η επιβεβλημένη Κρίση της Κύπρου (Αττίλας I-1974 & οικονομική επίθεση στις καταθέσεις των Κυπρίων-2013) προκαλεί μία σειρά αναμενόμενων τυχαίων γεγονότων (μετακινήσεις πληθυσμού, απομόνωση, απόγνωση, δυστυχία, φτώχια). Η τυχαιότητα της Ιστορίας ελαφρώς χειραγωγείται. Αυτό το γνώριζε πάντα ο Διαμαντής.
Πού διαφέρει ο Δ.Φ. από τους άλλους συγγραφείς Φανταστικού στην Ελλάδα; Οι υπόλοιποι είναι σαφώς κυνηγοί του Φανταστικού και μόνον. Ενώ ο Διαμαντής δεν μιμείται κανέναν. Το ταλέντο του είναι πηγαίο, αυθόρμητο και επαληθεύεται χρόνο με τον χρόνο για την εγκυρότητά του (προέβλεψε την έλευση των κοινωνικών δικτύων με την μονοκόμματη λογική των like-report-βλέπε Επιστροφή στο Μέλλον/προέβλεψε την έλευση του youtube-βλέπε Καιάδας). Δεν έχει μιμητές. Απεχθάνεται την αντιγραφή και το φαινόμενο του καθρεπτισμού. Αγαπά όχι μόνο τη μοναχικότητα, αλλά και τη συγγραφική του μόνωση. Δεν έχει ανάγκη κανέναν. Είναι αυτοτελής, αυτόνομος και αναρχικός.

Συχνά καταπιάνεται με ένα μοτίβο: το φονικό παρελθόν του πρωταγωνιστή πηγάζει από τον ίδιο τον συγγραφέα που πρέπει να θανατώσει για να λυτρωθεί όλους τους προηγούμενους ήρωες των μυθιστορημάτων για να περάσει σε μια καινούργια μυθιστορία. Αυτό εκ πρώτης όψεως φαίνεται σαν εξπρεσιονισμός, δεν είναι παρά η ενοχή του συγγραφέα, που πρέπει να αποκοπεί από τον πλακούντα των προηγούμενων έργων του. Μη ξεχνάτε ο Διαμαντής είναι παιδί των έργων του, και κάθε φορά μεγαλύνει σε κάθε νέο τόμο που εφευρίσκει. Η παιδικότητά του πηγάζει από τη διαρκεί αναγέννησή του (πεθαίνει & αναγεννιέται σε κάθε νέο βιβλίο). Είναι απλός άνθρωπος δίχως δόλο που αποκαλύπτει τη πιο σύνθετη μορφή του ανθρώπου. Τα βιβλία του με απλές φράσεις φτιάχνουν οικοδομήματα πολυεπίπεδα από πολλές όψεις ιδωμένα.
`

Το κείμενο τελειώνει με τον θάνατο, αλλά ο ήρωας εναντιώνεται με τον έρωτα που επιβάλλεται από κάθε ασήμαντο κύτταρο του σώματος σαν ύστατη απάντηση στην απανταχού παρουσία του Θανάτου. Ο φόβος της μη ύπαρξης εναντιώνεται με την χαλάρωση και την απόλαυση που προσφέρει ο έρωτας. Κλείνει με την Εμπεδόκλεια προοπτική: Φιλώ πολεμώντας, Πολεμώ αγαπώντας! Φιλώ πεθαίνοντας, πεθαίνω αγαπώντας σε έναν κόσμο απόλυτα κενό.

***************************************************

Ο Ερωτισμός στα Έργα του Δ.Φ.

Ο Ερωτισμός στον Διαμαντή Φλωράκη αποτελεί τη μόνη εξαίρεση στον επιστημονικά φαντασιακό κανόνα που υιοθετεί. Ο συγγραφέας -τότε και μόνον τότε - επιζητεί να είναι του καιρού του. Η επιστημονική φαντασία υποχωρεί και εξαϋλώνεται ένεκα του ρεαλιστικού ενστίκτου. Η τεχνολογική απέχθεια προκύπτει σα φυσική συνέπεια και η έλξη για κάθε τι φυσικό, πρωτόγονο και ενστικτώδες γίνεται επιτακτική ανάγκη.

Ο έρωτας δύο κορμιών και μιας ψυχής, μιας ευχαρίστησης και μιας ενιαίας ηδονής. Το αντικείμενο του πόθου δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά συνήθως δηλώνεται από κάποια ιδιότητα ή κάποιο νούμερο (βλέπε η «ξεναγός» στη «Νοσταλγία του Τίποτα» και η νούμερο «20» στο βιβλίο «Επιστροφή στο Μέλλον»). Η Χρήση του ερωτικού στοιχείου αντισταθμίζει πολλές φορές τον φόβο του θανάτου και τις τελολογικές εκρήξεις του συγγραφέα. Είναι η απάντηση και η λύση στην υπαρξιακή αναζήτηση. Ο Διαμαντής Φλωράκης μέσα από τον Ερωτισμό υπηρετεί με τον τρόπο του το Εμπεδόκλειο Δίπολο Αντίθεσης Έρωτας-Θάνατος.

ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ από το 1963 ως το 2013

` Εργογραφία

Μυθιστορήματα

· Οι απίθανοι (1963)

· Πέρα από την Έρημο του Μίσους (1995/1999/2013 σε e-book)

· Ο άνθρωπος που δεν χρειαζότανε Κανέναν (1996/1998/2013 σε e-book)

· Τα Γονίδια της Αγιότητας (2001/2013 σε e-book)

· Η Εντροπία των Δακρύων και οι Βελούδινοι Τρομοκράτες (2003/2013 σε e-book) - με το ψευδώνυμο Aris Mavridis

· Η Όαση μιας Φράσης (2004/2013 σε e-book)

Σειρά «Υπαρξιακή Αναρχία» / «Εσχατολογική Ουτοπία»

· Επιστροφή στο Μέλλον?(1973/75/78/81, στα αγγλικά σε έκδοση τσέπης 1983/1994, σε ψηφιακή μορφή -δισκέτα 1994/1997/2003/2004, στο βιβλιοπωλείο kindle 2012/2013 σε e-book)

· Τα Πονοτρόνια και οι Αναρχικοί του Απολύτου? (1975/1978/1983/1985, στα αγγλικά σε έκδοση τσέπης1994/1997/2005, στο kindle 2012/2013 σε e-book)

· Εισβολή στο Αύριο (νουβέλα,1978/1983/1997/2013 σε e-book)

· Θέα από τα Χτισμένα Παράθυρα (νουβέλα,1981/1997/2013 σε e-book)

· Στα Ίχνη του Ανύπαρκτου (1985/1997/2013 σε e-book)

· Η Νοσταλγία του Τίποτα (1987/1972/2005/2013 σε e-book)

· Ο Καιάδας (1987/1997/2008/2013 σε e-book)

· Η Έσχατη Αναρχία (1988/1997/2007/2013 σε e-book)

· Ο Εχθρός (1989/1997/2013 σε e-book)

· Το Σύνδρομο του Χάους (1992/1997/2008/2013 σε e-book)

· Η Μαύρη Τρύπα μιας Νουβέλας που κατάπιε το Σύμπαν του Αισθητού (2009/2013 σε e-book)

Άλλες Νουβέλες

· Το Ναρκοπέδιο (1966/1978/2013 σε e-book)

· Η Έκρηξη (1970/1978/2013 σε e-book)

το 14/χρονο ηλεκτρονικό ημερολόγιο ενός συγγραφέα(1999-2013) 11/2013 σε e-book

Θέατρο

· Το Πραξικόπημα (1972)

· Συνολικά ο Φλωράκης έχει κάνει 72 εκδόσεις (50 έντυπες και 22ηλεκτρονικές).

* Βιβλιογραφία που χρησιμοποιήθηκε ως βοηθητικό εργαλείο, σημείο αναφοράς & έμπνευσης για τη σημασιολογική ερμηνεία της στοχαστικής του Δ.Φ.
`

Heidegger Martin, Η προέλευση του έργου τέχνης, Εκδόσεις Δωδώνη
Γιάννης Τζαβάρας, Έρωτας & Πόλεμος, Εκδόσεις Δωδώνη.
R.C. Gonzalez R.E. Woods. “Digital Image Processing' Prentice Hall 3nd Edition 2007.
R.M.Haralick L.G.Shapiro, “Computer and Robot Vision'
Τόμοι Ι, ΙΙ Addison Wesley 1993.
Θεωρία Πινάκων-Θεωρία Μετασχηματισμών-Θεωρία Συνόλων-Απειροστικός Λογισμός Ι&ΙΙ
Sigmund Freud, Die Traumdeutung/ Der Mann Moses und die monotheistische Religion/ Zeitgemäßes über Krieg und Tod/usw.
Μανιφέστο του Υπερρεαλισμού, Αντρέ Μπρετόν(1924), του Ντανταϊσμού-Χούγκο Μπαλ(1916), του Φουτουρισμού, Φίλιππο Τομάσο Μαρινέτι
Νίκου Εγγονόπουλου, «Πεζά Κείμενα»-Εκδόσεις Ύψιλον («Παρουσίαση του Φουτουρισμού με την ευκαιρία μιας επετείου»-σελ17, «Για τη Δημοκρατία»-σελ.101)
Χρήστου Μαρκόπουλου, Τάξη & Αναρχία
Καστοριάδης Κ. (1975) Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας σελ.100. Εκδ. Κέδρος
Βασίλης Βασιλικός, Η μυθολογία της Αμερικής/ Poste Restante/ Μάθημα Ανατομίας1965-1978, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
Ernest Gellner, Η Κοινωνία των Πολιτών& οι αντίπαλοί της
Nadaud Alain, Η Αρχαιολογία του Μηδενός/Όταν λιώνουν οι πάγοι, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια
Friedrich Wilhelm Nietzsche, Also sprach Zarathustra/ Ecce homo/Der Antichrist/usw.

** Link που έχουν αναρτηθεί στο you-tube από τον συγγραφέα-σκηνοθέτη Η. Φλωράκη:
Α)Από την Εκπομπή «Άξιον Εστί» με τον Βασίλη Βασιλικό:
http://www.youtube.com/watch?v=11RsRdY5Vj0
Β)Από την Παρουσίαση του Δ.Φ. στο βιβλιοπωλείο Ars Nocturna με εισηγητές-συντελεστές: στη Θεατρική Απόδοση ο Γιώργος Χατζηκυριάκος(«Η Χώρα των Χαμένων Ευχών», Βορειοδυτικές Εκδόσεις), κριτική παρουσίαση Κασσάνδρα Αλογοσκούφη (συγγραφέας-ποιήτρια), προλόγισε ο συγγραφέας Ελευθέριος Κεραμίδας(«Κοράκι σε Άλικο Χρώμα»-Εκδόσεις Πατάκη, κ.α.). Η βιντεοσκόπηση έγινε από τον συγγραφέα-σκηνοθέτη Ηλία Φλωράκη (Ιστορίες του Τσάρλυ, Εκδόσεις Καστανιώτη,κ.α.)
http://www.youtube.com/watch?v=UXzXteZ1WGI

http://diamflorakis4.blogspot.gr/

http://diamflorakis.blogspot.gr/

http://diamflorakis5.blogspot.gr/