από τον Άνθρωπο που... (νέα αποσπάσματα)...

«Αισθάνομαι ένοχος απέναντι σου, γιατί μέσα σου υλοποιήθηκε μόνο η υπαρξιακή μου εξέγερση, που δημιουργήθηκε από τη θέα αυ­τού του αδικαιολόγητα αιματηρού Κόσμου. Όμως, είναι κρίμα που δεν μπόρεσα να σου μεταγγίσω και τη συμφιλίωση που, ταυτόχρο­να, πιστεύω και νιώθω. Εντάξει, λέω στην Αι­τία της Δημιουργίας, αυτό έγινε. Πάμε τώρα πιο κάτω. Πιο μέσα στο Αίνιγμα του μη Τίποτα», λέω.

 Αλήθεια, η φράση του Ρόλλαν: «Πρέπει ν’ αγαπήσουμε το ανθρώπινο πεπρωμένο, για να το αλλάξουμε», δεν σημαίνει μεταξύ των τόσων άλλων και την ισορροπία μεταξύ των σκοτεινών μας παρορμήσεων και των ηθικών μας επιταγών; Δεν σημαίνει μία πιστή ανα­παραγωγή, της σχέσης Καλού και Κακού που υπάρχει, ο τέτοιος βίος; Δεν σημαίνει την κατάργηση της υπαρξιακής ενοχής; Την αυ­τονομία, την ελευθερία; Την επίγνωση της μοναξιάς των όντων, που έτσι κερδίζουν την αυτονομία τους; (Αυτή είναι η μέγιστη από­δειξη της αγάπης, του σεβασμού του Θεού προς τα όντα).