2 αποσπάσματα απο τον Καιάδα.

(Αν υπάρχει το Καλό, ο άνθρωπος αποτελεί τ’ οξυγόνο του. Μόνο εμείς μπορούμε να του προκαλέσουμε θάνατο από ασφυξία. Μόνο εμείς μπορούμε να προδώσουμε την εμπιστοσύνη που έδειξε στα όντα).

(Και άρα ένα σημείο αλήθειας, μέσα στο άγνωστο που, μοιραία, διαφοροποιείται, στην έκταση και στο βαθμό που δέχεται την εισβολή\ τον μικρού φανταστικού σύμπαντος της ιστορίας μου.

Τελικά, έχω να προτείνω αυτά: Ας διαφοροποιήσουμε το άγνωστο ατέρμονο που μας περιβάλλει, με τα δικά μας φαντα­στικά σύμπαντα, ή την πραγματική μας αίσθηση περί του Είναι του Κόσμου. Ίσως έτσι ο Κόσμος γίνει ερμηνεύσιμος. Κατανοη­τός. Ή και δικός μας. Ίσως, τελικά, σωθεί από τα όνειρά μας. Υποψιάζομαι, μάλιστα, πως κάτι τέτοιο δε θα το πολεμούσε. Υ­ποψιάζομαι, ακόμα, πως κάτι τέτοιο, είναι πιθανό και να το πο­θεί, από μια συμπάθεια απέναντι μας. Βέβαια, θα μου πείτε πως, τότε, αυτό έχει ήδη συμβεί. Ο χωρόχρονος είναι διάτρητος από την αίσθηση που έχουν τα όντα, γι⁹ αυτόν. Δηλαδή, έχουμε ήδη αλώσει το Αίνιγμα του Κόσμου. Ήδη κατέχουμε την Αλήθεια. Τα παραπάνω ίσως να μη λένε τίποτα. Ίσως είναι ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Με τη λογική. Όμως, είναι πιθανό ν⁹ αφήνουν μια αίσθηση που, δεν το κρύβω, σ’ αυτήν αποβλέπω. Ταυτόχρονα, πα­ρακάτω, μπαίνει, ελπίζω, στην «ιστορία» μας και ο Σεμπάστιαν, ο οποίος, με κάποιον τρόπο, γεμίζει το σύμπαν με μια κοινή, απ’ τους ανθρώπους, αίσθηση. Ένα κοινό όραμα, όνειρο. Ουσιαστικά, δηλαδή αλλοιώνει το Είναι του Κόσμου, ή τ’ ανακαλύπτει, αν θέλετε. Γι^’ αυτούς τους λόγους, λοιπόν, μπήκα άμεσα στην ι­στορία. Απροκάλυπτα. Ενώ θα ’πρεπε να κρύβομαι πίσω της. Αλ­λά καιρός είναι να επανέλθω στην εξιστόρηση. Είχα μείνει εκεί που ο Ήβος, μετά την ανακάλυψή του, πως η Αμάντα παρακο­λουθεί αθέατη όλες του τις κινήσεις, βγαίνει άοπλος στους δρό­μους. Θυμάστε. Λοιπόν):