αποσπασματα απο την ΕΣΧΑΤΗ ΑΝΑΡΧΙΑ

 

2013-06-28 (403)

ΕΣΧΑΤΗ ΑΝΑΡΧΙΑ (κι άλλα αποσπάσματα):. Και μια και το ’φερε η κουβέντα, η ποινή του θανάτου για ποιο παράπτωμα επιβλήθηκε στα όντα; Για ποιο έγκλημά τους; Ποιος διάβολος τέλος πάντων δολοφονεί την ύπαρξη και μαζί της την αθωότητα που την αποτελεί; Ποιος αποχωρίζει τις υπάρξεις, πολυτεμαχίζει την καρδιά που τις ενώνει;

Είμαι κατάπληκτος από τον σαδισμό, ή τον μαζοχισμό, αν θέλετε, της πρώτης Αιτίας, ακόμα κι αν αυτή είναι το Τυχαίο).

 

«Αγάπη», μου κάνει σε μια στιγμή η Άννα, «ξέρεις τί λέει ο ιππότης του ανοιχτού κάστρου, ο αγαπημένος μου ήρωας, εδώ κάπου;»

«Τί Άννα;»

«Πως η πραγματικότητα διαφέρει από το όνειρο, μόνο ως προς το βαθμό μιας ψευδαίσθησης. Ωραίο δεν είναι;»

 

Είναι ολοφάνερο πως η ανθρώπινη ιστορία πήρε λάθος δρόμο, από το γεγονός πως πάντα, το πεδίο μέσα στο οποίο κινήθηκε ήταν ένας βάλτος από αίμα και πόνο. Οι πυξίδες μας έδειξαν λάθος κατεύθυνση. Ο στοχασμός, η επιστήμη μάς παρα­πλάνησαν. Ο βάλτος που διασχίζουμε δε βγάζει σε όαση. Η όαση πρέπει να βρίσκεται μέσα στο πρώτο μας βήμα, ή πουθενά. Η ερμηνεία της Ιστορίας πρέπει να βρίσκεται σε κάθε λεπτό του χρόνου. Όχι στο τέλος του. Ένας άλλος ορίζοντας είναι ο τόπος μας. Ένας οποιοσδήποτε άλλος. Και για την περίπτωση που απαιτείται μεγαλύτερη σαφήνεια, σας λέω: Όχι μέσα στο χώρο της αιτιοκρατίας. Μέσα στο όνειρο, στον μύθο πρέπει να κινη­θούμε. Η αιτιοκρατία μας ρίχνει στο ατέρμονο, που θα μας κα­ταπιεί ολοκληρωτικά. Δεν το καταλαβαίνετε; Δεν επαρκούν οι δυνάμεις μας για να ερμηνεύσουμε, όπως είναι απαραίτητο, και το έσχατο σωματίδιο του χωροχρόνου που, άλλωστε, δεν υπάρχει κιόλας. Ο Κόσμος είναι εκείνο που θα ονειρευτούμε. Είναι ο μύθος που θα τον ντύσουμε. Είναι εκείνο που θα γράψουμε πάνω του).

«Δηλαδή», λέω, «φαντάζεστε ένα σύμπαν ον, που σκέφτε­ται, αισθάνεται, ενεργεί, δημιουργεί;»

«Όχι υποχρεωτικά», μου κάνει ο ψυχίατρος από το βάθος της έκστασής του. «Όχι υποχρεωτικά».

«Τότε, πώς αλλιώς;» συνεχίζω να ρωτώ.

«Ακόμα κι ένα σύμπαν χωρίς ψυχή, ενιαία σκέψη,

απο­κλειστικά μηχανιστικό, μπορεί να ’ναι παράλογο, αφού μπορεί να ’ναι λογικό. Εννοώ, πως ένα σύμπαν που το συγκροτούν νό­μοι, κάλλιστα, σε κάποια στιγμή, οι νόμοι αυτοί μπορούν να καταρρεύσουν, ή ν’ αντιστραφούν. Θέλω, μεταξύ των άλλων, να πω πως η συμπαντική δομή, ίσως μετασχηματίζεται σε χάος. Με ή χωρίς μεταφυσική αιτία, αυτό μπορεί να συμβεί. Δεν είναι υπο­χρεωτικό να ’ναι απεριόριστης διάρκειας οι φυσικοί νόμοι. Ούτε αυτοί οι νόμοι να μην περιέχουν στην εντελέχειά τους, τη δια­φοροποίηση. Ακόμα και το παιχνίδι. Το χιούμορ, τον σαρκασμό. Την οργή. Την αγάπη. Τη φθορά τους και δεν ξέρω τι άλλο ακό­μη. Η άλογη, ή η λογική αιτία που όρισε την ταχύτητα του φω­τός σε 300 χιλιάδες χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, μπορεί, ξαφνι­κά, να την ορίσει σε 300 μέτρα, ή σε 300 εκατομμύρια χιλιόμε­τρα. Κι ολ’ αυτά, χωρίς, υποχρεωτικά, να υπάρχει πίσω απ’ αυτό μια βούληση.

Όπως έγινε αυτό που υπήρξε, γίνεται τώρα αυτό που βλέ­πουμε να διαφοροποιείται.

Το ’πα και πριν. Γιατί να μην υπάρχει στους φυσικούς νό­μους και ο νόμος της κατάργησής τους, ή της μετατροπής τους; Κρατάμε στα χέρια μας ήδη πολλές αποδείξεις για κάτι τέτοιο. Εκείνο που μας λείπει είναι η απόδειξη της ύπαρξης ή όχι, μιας βούλησης. Της συμπαντικής βούλησης. Πάντως, ό,τι και να συμ­βαίνει, ήδη φυσά ένας αέρας ελευθερίας μέσα στο χωροχρονικό συνεχές. Δεν τον αισθάνεστε;»

«Ναι», απαντά η ομάδα υπνωτισμένα.

«Α, μας είπες κάτι το τρομερά σημαντικό, Τίτο»,