απόσπασμα από το 15/χρονο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο.

2013-01-07 (477)

? Διαβάζω στο σημερινό ΕΘΝΟΣ τι δήλωσαν μεταξύ άλλων για τα γηρατειά οι δύο 70/ρηδες καλοί ηθοποιοί του Χόλυγουντ Ρόμπερτ ντε Νίρο και Μάικλ Ντάγκλας στην βρετανική εφημερίδα Independent. Λέει ο Ντάγκλας (επιλέγω το σημαντικότερό τους): (…Κάποτε σκεφτόμουν όχι με την καρδιά μου αλλά πιο πολύ με οδηγούσαν οι σεξουαλικές μου ορμές. Τώρα η αγάπη είναι πιο ψηλά στο κεφάλι μου».

Λέει ο ντε Νίρο: «…Δεν θέλω να χάνω ούτε στιγμή. Αν βρεθώ σε μια τοποθεσία θα κάνω ένα μικρό ταξίδι για να την εξερευνήσω, καθώς δεν ξέρω αν θα επιστρέψω πια ξανά εκεί. Η στιγμή είναι τώρα. Δεν υπάρχει μετά».

Και σκέφτομαι τα λόγια που είπε και έγραψε ένας 78/χρονος συγγραφέας σήμερα, χρόνια πριν, αλλά και πρόσφατα: «Να βλέπεις τους άλλους σα να είναι η τελευταία φορά, γιατί αύριο, κάποια στιγμή μέσα στο μέλλον εσύ ή αυτοί μπορεί να μην υπάρχετε. Αυτή η ματιά είναι κάτι πολύ κοντά στην αγάπη. Ακόμα, να μη βλέπεις τους άλλους ή σαν εκπληρωτές των επιθυμιών σου για δύναμη, κυριαρχία, ηδονή, ή ως εχθρούς σου. Να τους βλέπεις σαν συνοδοιπόρους (στην αινιγματική, όλο δάκρυα, πόνο και αίμα έρημο της ύπαρξης) στην πορεία προς το Μηδέν, ή το πιο ελπιδοφόρο Επέκεινα που φανταστήκαμε, ελπίσαμε, πιστέψαμε».

Και λέω: Τα λόγια των καλών ηθοποιών, σίγουρα τα διάβασαν εκατομμύρια αναγνώστες, του 78/χρονου συγγραφέα όμως, ελάχιστες εκατοντάδες. Κι αυτό κάτι αξιόλογο σημαίνει…