Απόσπασμα από το 8^ο βιβλίο της

 

Υπαρξιακής Αναρχίας/Εσχατολογικής Ουτοπίας:

 

«Ο ΕΧΘΡΟΣ»

 

(2 έντυπες εκδόσεις+ 1 σε e-book):

 

 

«Οπωσδήποτε, Μόνικα. Σου εγγυώμαι ότι δεν πρόκειται να ξυπνήσεις κάποια στιγμή και να βρεθείς πεταμένη σε μια ε­φιαλτική πραγματικότητα. Τώρα το άχρονο παρόν και μέλλον μας ορίζεται από τη δική μου βούληση. Και πρέπει τώρα πια να ’σαι σίγουρη πως είμαι γεμάτος καλές προθέσεις. Γεμάτος αγά­πη. Κοιμήσου ήσυχη. Ζεις σ’ ένα κόσμο που ’ναι φτιαγμένος στα μέτρα των όντων που τον αποτελούν, και όχι στα μέτρα του Α­πόλυτου. Αθανασία, ελευθερία, ηδονή, αγάπη, ευτυχία, αθωότητα. Αυτά υπήρξαν όλα κι όλα τα όνειρά μας. Αυτά στερηθήκαμε. Κι αυτά θα χορτάσουμε μέχρι το βάθος του ατέρμονου άχρονου. Ζούμε την αποκατάσταση των όντων, Μόνικα. Κι έχω ωραία όνειρα για υλοποίηση. Άπειρα όνειρα. Κοίτα τις φλόγες του τζακιού, άφησε το κάθε κύτταρο του κορμιού σου ν^’ απολαύσει τη ζέστα τους, τη θαλπωρή τους, την αγάπη τους. Δε θέλησα μέχρι τώρα να μάθω γιατί στην προηγούμενη φάση του γίγνεσ­θαι, εννοώ εκείνη της επέκτασης του Σύμπαντος μέσα στον χώ­ρο, δηλαδή μέσα στον εαυτό του, δεν υπήρξε ένα αναμμένο τζάκι για τα όντα που χάθηκαν όλα σε μια τεράστια, παγωμένη Αστο­χία. Αν χρειαστεί, θα το μάθουμε κι αυτό. Όλα θα τα μάθουμε. Κοιμήσου γλυκιά μου. Όλα τα θύματα της αδιαφορίας, του μί­σους, της άγνοιας σου δίνουν την αγάπη τους. Έτσι μπράβο κα­λό μου κορίτσι».

 

https://www.smashwords.com/books/view/306378