Νέο απόσπασμα από το 2^ο μυθιστόρημα της αστυνομικής 5/λογίας

 

που θα κυκλοφορήσει σε 2^η έντυπη έκδοση τον Δεκέμβρη:

 

Η ΟΑΣΗ ΜΙΑΣ ΦΡΑΣΗΣ

 

«Ζαρατούστρας, λοιπόν… Ένα βιβλίο που με συγκλόνισε… Αλήθεια ποια είναι η γνώμη σας γι΄ αυτό το ενάντιο στις υπάρχουσες αξίες ποιητικό κείμενο;» λέει η Ράνια.

«Δεν έχω γνώμη. Είναι η έκτη προσπάθεια που καταβάλω για να το διαβάσω. Όλες οι προηγούμενες απέτυχαν. Φοβάμαι πως το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Κάτι άγνωστο με διώχνει μακριά του, σε αντίθεση με τα άλλα κείμενα του που με θέλγουν», της λέει με την μπάσα φωνή του, που, όμως, απροσδόκητα έχει μία γλυκιά, ανθρώπινη απόχρωση.

Η Ράνια νιώθει αιφνιδιασμένη από την ευκολία με την οποία ο Μανουσάκης της άνοιξε τις πύλες επικοινωνίας του. Αυτός ο αιφνιδιασμός έσκαψε ένα χαντάκι αμηχανίας. Έφερε μία καθυστέρηση στην ατάκα της, που ήταν:

«Αλήθεια… τι σας έθελξε από το υπόλοιπο έργο του;».

«Η ευστοχία των ψυχολογικών του παρατηρήσεων, η προαναγγελία κάποιων δεινών που μάτωσαν την Ευρώπη, μάτωσαν τον 20^ο αιώνα, η αναγνώριση της μεγαλοφυΐας του Ντοστογιέφσκι μόνο από την τυχαία ανάγνωση ενός έργου του. Του “Υπόγειου”, νομίζω. Αλλά, κυρίως, η απέραντη αίσθηση μοναξιάς που αποπνέουν τα έργα του, καθώς και η άδικη μοίρα που σημάδεψε τη ζωή του. Όμως, καθόλου δεν συμφωνώ με τον πυρήνα της φιλοσοφίας του, που είναι η δημιουργία ενός νέου τύπου ανθρώπου λυτρωμένου από κάποιες ηθικές αξίες, που εκείνος θεωρούσε ως αιτία της καθήλωσης του είδους μας στο επίπεδο του ανθρώπου… Ακόμα, είναι και η ανεξήγητη αδυναμία του να καταλάβει πως η πίστη του στην “Αιώνια Επιστροφή” έπρεπε να τον υποχρεώσει να διατυπώσει τις φιλοσοφικές προτάσεις του ως προαναγγελία έλευσης του υπεράνθρωπου, και όχι, όπως έκανε, ως υπόδειξη, πρόταση δημιουργίας του. Ό,τι έγινε θα ξαναγίνει. Ό,τι συμβαίνει ξανασυνέβη, λέει μεταξύ πολλών άλλων η “Αιώνια Επιστροφή”… Μόνο αυτός και ο Βούδας φαντάστηκαν την αέναη κόλαση (του αίματος και του πόνου των υπάρξεων) την παντελή έλλειψη ελευθερίας στη ανθρώπινη βούληση. Δεν ήταν ένας χαρούμενος πεσιμισμός η φιλοσοφία του, όπως πίστευε. Μία αλύτρωτη, μηχανιστική άσκοπη, αέναη κόλαση, σταύρωση των όντων πάνω στον σταυρό του πόνου, με μοναδική πιθανότητα λύτρωσης στην κατάκτηση της Νιρβάνας του Τίποτα και αιτία όλων αυτών το Τυχαίο, έβλεπε μέσα στο γίγνεσθαι. Κι αυτή η ματιά καθόλου δεν με βρίσκει σύμφωνο…».

https://www.smashwords.com/books/view/308561