Παρασκευή 30 Μαΐου 2014
Πέμπτη 29 Μαΐου 2014
από το 15/χρονο Ηλεκτρονικό μου Ημερολόγιο
2014-05-30 (504)
? Θέλω ν’
αντικρύσω το Τέλος με περηφάνια, χωρίς φόβο, με αγάπη, κατανόηση, συγνώμη για
ό,τι όλοι μας υπήρξαμε και να ρίξω μέσα στην απεραντοσύνη αυτής της φράσης: “Δεν πειράζει”, την όποια Πρώτη
Αιτία της Δημιουργίας για την ακατανόητη, αιματηρή, φονική, αντιπαράθεση των
όντων, για το άλυτο αίνιγμα της ύπαρξης.
Τετάρτη 28 Μαΐου 2014
από το Ημερολόγιο...
2014-05-29 (503)
? Τους είπα: Ο κρινόμενος συγγραφέας πιστεύει αυτό για την
κριτική όποιου έργου, ή βίου: Η συλλογική κρίση είναι αλάνθαστη και η άθροισή
της μέσα στον χρόνο βαθμολογεί τελεσίδικα ένα έργο, η έναν βίο.
για τις...
Για έντυπες
εκδόσεις των βιβλίων μου
Επικοινωνήστε
με τον διακινητή
Σίμο Αχιλλέα
Μαυροκορδάτου
9 106 78 Αθήνα
Τηλ.: 210 3831450
Τρίτη 27 Μαΐου 2014
Δευτέρα 26 Μαΐου 2014
από το...
Απόσπασμα από το 21ο βιβλίο μου
ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
ΕΝΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
(1999-2013)
Ê
(σε e-book)
5/2/2002 (118)
ØΑν πράγματι το ανθρώπινο Ασυνείδητο είναι έτσι κολασμένο όπως το περιγράφει η φροϋδική σχολή, τότε θα πρέπει να μιλάμε για ένα συμπαντικό γίγνεσθαι τυχαίο, άσκοπο, αέναα επαναλαμβανόμενο. Ή, για μία διαβολική δημιουργία.
Ê
Κυριακή 25 Μαΐου 2014
ακόμα ένα...
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα
«Η ΟΑΣΗ ΜΙΑΣ ΦΡΑΣΗΣ»
(1 έντυπη έκδοση + 1 σε e-book)
«Άδικα βασανίζεσαι. Υπήρξες σαφής,
κρυστάλλινος. Είναι ανόητο να πιστέψουμε πως ένας ευφυής άνθρωπος σαν τον
Μανουσάκη, δεν το είδε αυτό. Οπότε, η εξήγηση βρίσκεται σε κάτι που είπες εσύ:
Τα όσα συνέβησαν στη ζωή του Μανουσάκη, σε συνδυασμό με τη φιλοσοφία που
διατυπώνεις στα έργα σου, προκάλεσαν αυτό το εκρηκτικό αναρχομηδενιστικό μείγμα
στην ψυχή του. Κλασική περίπτωση ετερογονίας. Και οι βασικές θρησκείες μίλησαν για την αγάπη, αλλά είδαμε πως κάποιοι πιστοί
αιματηρά κατανόησαν αυτό τους το μήνυμα».
«Ράνια, δεν θέλω να μου πεις τι κατάλαβες
από τα έργα μου. Θέλω να μου πεις την περίληψη αυτού που ένιωσες από αυτά».
«Συμπτωματικά, την απάντηση στο ερώτημά σου
την έχω γράψει στο ημερολόγιό μου».
«Ποια είναι».
«Δεν πειράζει…».
«Δεν πειράζει… Εξηγήσου».
«Για την παγίδα του αιματηρού,
αινιγματικού, όλο οδύνη Κόσμου νιώσε αυτό: «Δεν πειράζει”.
«Το ένιωσες εσύ αυτό, Ράνια;».
«Ακόμα λυτρωτικά ταξιδεύω μέσα του. Είναι η
συγνώμη που παρέχει το θύμα που το ανεβάζει στα υψίπεδα του Θεού».
Μπαίνει ένα φως μέσα μου. Η αίσθηση μίας αλήθειας.
«Σ΄ ευχαριστώ καλή μου. Περίμενέ με. Θα
επιστρέψω σύντομα», λέω της Ράνιας και φεύγω για το δωμάτιό μου.
Λίγο αργότερα γράφω στον Η/Υ μου αυτό:
Κυρία Πολέμη, παρακαλώ θερμά στείλτε στον εντολέα σας το
κάτωθι μήνυμα:
«Για την παγίδα του αιματηρού, αινιγματικού, όλο οδύνη Κόσμου
νιώσε αυτό: «Δεν πειράζει”.
Άρης Μαυρίδης.
Εκτύπωσα το μήνυμα και αμέσως επέστρεψα στη
Ράνια.
«Διάβασε αυτό», της είπα.
Όταν τα μάτια της αναδύθηκαν από το μήνυμα
που είχα στείλει στον Μανουσάκη, μου είπε:
«Καλά, πρόκειται για κίνηση ματ. Με
κούφανες. Θα τον κάνεις ιχνηλάτη μίας αίσθησης που προβλέπω πως όταν τη νιώσει,
δεν θα είναι πια ο ίδιος. Αλλά ακόμα κι αυτό να μην συμβεί, το κυνηγητό αυτής
της αίσθησης θα του φάει χρόνια. Θα το τελειώσει σε βαθιά γεράματα. Και μέσα σε
κείνα τα πολλά χρόνια της αναζήτησής του, σίγουρα κάτι νέο θα σκεφτείς».
«Θα σκεφτούμε, Ράνια. Γιατί εγώ, απλώς
μεταβίβασα το δικό σου μήνυμα».
Δύο μήνες μετά. Στο ίδιο μέρος. Βράδυ, στο
κέντρο του καλοκαιριού. Στην αγκαλιά μίας θαλάσσιας αύρας.
Ράνια: «Τον φαντάζομαι, όλο και πιο έντονα,
να έρχεται κάποιο βράδυ σαν κι αυτό στο “Νησάκι” μας και σιωπηλός να κάθεται
δίπλα μας και ύστερα, όλοι μαζί ν΄ αγναντεύουμε τη θάλασσα, τα ασήμια του
φεγγαριού. Να νιώθουμε τα ίδια αισθήματα. Να μιλάμε όλη τη νύχτα, αμέτρητες
νύχτες στη γλώσσα της ψυχής. Και τέλος, εμείς οι οδοιπόροι μίας αίσθησης, να
λέμε: Δεν πειράζει. Ίσως μόνο έτσι, μόνο με αυτούς τους υπαρξιακούς όρους
μπορούσε να αναβλύσει μέσα μας το ωραιότερο των συναισθημάτων: Η Αγάπη».
Εγώ: «Ανατριχιάζω στη σκέψη πως θα ήταν δυνατόν
και να μην είχαμε υπάρξει, έστω κι όπως υπήρξαμε».
Ράνια: «Το έγραψες και στην ιστορία του
Ρόλλαν Αντύπα: “Πρέπει ν΄ αγαπήσουμε το Ανθρώπινο πεπρωμένο”, πρότεινες εκεί. Αλλά για πες μου, τελικά θα το ολοκληρώσεις το “μυθιστόρημα”
του Μανουσάκη και πότε;».
Σάββατο 24 Μαΐου 2014
7 βιβλία...
7 βιβλία μου
Στην ΕΘΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Για όσους τα αναζητούν (υπάρχουν και
τέτοιοι) και δεν τα βρίσκουν στα βιβλιοπωλεία:
http://nbib.nlg.gr/Author/Home?author=%CE%A6%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%B1%CC%81%CE%BA%CE%B7%CF%82+%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B7%CC%81%CF%82+%281963-%29από...
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα
«Η ΟΑΣΗ ΜΙΑΣ ΦΡΑΣΗΣ»
(1 έντυπη έκδοση + 1 σε e-book)
Σενάριο για ένα τέλος:
Κάποια έναστρη νύχτα πάνω από τους τάφους ενός ζευγαριού αδικημένων,
πονεμένων αυτοχείρων γερόντων: Ο Β. Μ. ατενίζοντας το χάος μέσα στο οποίο
λαμπίριζαν τ΄ αστέρια, μίλησε έτσι:
Δεν κοίταξες ποτέ κάτω.
Απουσίαζες στη Χιροσίμα, στο Ναγκασάκι, στα στρατόπεδα
συγκέντρωσης, στα γκουλάκ, στους σεισμούς,
στις πλημμύρες σε όλες τις φυσικές καταστροφές, στις επιδημίες, στις αλληλοσφαγές
μας, από όλα τα κρεβάτια του πόνου, από τις μάνες που έκλαιγαν τα παιδιά τους,
από όλα τα άδικα που υπέστησαν και προκάλεσαν τα πλάσματά σου. Δεν άκουσες ούτε
μία προσευχή, μία ικεσία. Ποτέ δεν σταμάτησες το Άδικο, το Κακό. Δεν
επιβράβευσες τα αντίθετά τους. Η μοναδική φορά που ήρθες κοντά μας ήταν για να
μας υποσχεθείς τον αντίποδα αυτών που βιώσαμε, όμως πέρα από τον Γολγοθά, κι
αυτό όχι για όλους. Τη στιγμή που εμείς, απλώς ακολουθήσαμε πιστά το ακατανόητα
αιματηρό σενάριο της Ύπαρξης, το αγκάλιασμα όλων με όλους, στο βάθος της ψυχής
μας ποθήσαμε, ονειρευτήκαμε. Μας όρισες, άγνωστο γιατί, ως επιδιορθωτές των
ηθικών κακοτεχνιών του Κόσμου, χωρίς να μας οπλίσεις με τα αναγκαία μέσα γι΄
αυτόν τον ρόλο. Έκρυψες στα πιο σκοτεινά σημεία του νου μας τα κλειδιά της
ερμηνείας του Υλικού Κόσμου, του και μόνου απτά υπαρκτού. Και το πιο
ακατανόητο, μας άφησες να σηκώνουμε το βάρος μίας ενοχής που δεν μας ανήκει.
Δεν μας εξήγησες ποτέ γιατί άφησες να χυθεί το αίμα των αθώων. Γιατί μας έριξες
μέσα στα άπειρα μεγέθη της Δημιουργίας Σου. Δεν μας μίλησες ποτέ για την
υπαρξιακή μας αθωότητα
Για όλα αυτά, η εξεγερμένη ψυχή μου πόθησε τον παράδεισο του Τίποτα…Ύστερα, Ο Β. Μ. έβγαλε από τη μέση του ένα στιλέτο και αφήνοντας μία πρωτάκουστη κραυγή, το βύθισε στην καρδιά του, εξαπολύοντας έτσι το Όχι του ενάντια στη Δημιουργία.
ακόμα ένα...
Νέο απόσπασμα από το μυθιστόρημα
«ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ»
Η «ιστορία» ενός τρομοκράτη
(2 έντυπες εκδόσεις + 1 σε e-book)
(πάντρεμα του
πραγματικού με την μυθοπλασία)
Αφιερωμένο σε κάποιους φίλους που «έφυγαν»
αλλά και σε κείνους που συνεχίζουν το ταξίδι
προς το Επέκεινα, με Αγάπη, συγκίνηση, κάποια
Υπαρξιακή ενοχή…
(Η
βαθύτερη αλήθεια του κάθε όντος, είναι απλησίαστη όσο κι εκείνη του Όντος.
Κανένας δεν είδε σωστά τους άλλους. Κανένα δεν είδαν σωστά οι άλλοι. Βιώνουμε
μία τραγική, αιματηρή παρεξήγηση. Αυτή είναι η άθροιση της Ιστορίας -Ίσως
όμως όχι και το τέλος της-).
Παρασκευή 23 Μαΐου 2014
Νέα...
Νέο απόσπασμα από το μυθιστόρημα
«ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ»
Η «ιστορία» ενός τρομοκράτη
(2 έντυπες εκδόσεις + 1 σε e-book)
(πάντρεμα του
πραγματικού με την μυθοπλασία)
Αφιερωμένο σε κάποιους φίλους που «έφυγαν»
αλλά και σε κείνους που συνεχίζουν το ταξίδι
προς το Επέκεινα, με Αγάπη, συγκίνηση, κάποια
Υπαρξιακή ενοχή…
Ύστερα κάλεσε τον Μπόρα κοντά του
και άφησε τη μνήμη του να ανασύρει εικόνες και πρόσωπα από το παρελθόν:
Βραδάκι στο ισόγειο του Λουμίδη,
δίπλα και δεξιά από την πόρτα της Σταδίου. Ο Τέο, ξαφνικά, μετά από μεγάλη
σιωπή και αφού πριν τραβά μία βαθιά ρουφηξιά από το γκολουάζ του, γυρίζει και
με ύφος σκοτεινό του λέει: ’Όποιος ζει είναι ύποπτος”. (Για προσπαθήστε να
διασχίσετε την ενδοχώρα αυτής της φράσης).
Ο Ροβύρος νιώθει ένα, άγνωστης
σύνθεσης, κύμα να σκεπάζει το μυαλό και την ψυχή του. Τα λόγια του Τέο, για
λίγο, τον βυθίζουν σε κάτι που ναρκώνει τη βούλησή του για ζωή. Τον γεμίζει
ενοχή!
"Επειδή ζούμε είμαστε ύποπτοι.
Για ποιο πράγμα Τέο;" ρωτάει όταν βγήκε από εκείνο το απροσδόκητο κύμα,
έκπληκτος από την επίδραση που ’χε πάνω του η σκοτεινή φράση.
"Άστο. Ξέχνα το", του
κάνει ο Τέο σβήνοντας το γκολουάζ κι ανάβοντας ένα άλλο, χωρίς να τον κοιτάξει.
Ύστερα ήρθε ο Λυκομήτρος ο ηθοποιός κι άρχισε (με άγνωστη αφορμή) ένα λογύδριο
υπέρ του σταλινισμού, πράγμα που μετατόπισε άλλα πηγαδάκια (άγνωστο γιατί
συνέβη σε τέτοια έκταση), ακόμα κι από το πατάρι, προς τη θέση τους. Κατέφθασαν
ο Μανώλης Τσακίρης, ο Θωμάς Κόρπας, ο Γιώργος Τσιτσόπουλος, ο Οδυσσέας Ζούλας,
ο Βασίλης Μπόνος, ο Ρένος Αποστολίδης, ο Κώστας Τσίρκας, ο Κώστας Βέργος, ο
Παύλος ο Πρόγιας, ο Κώστας Ναός, ο Χρήστος Γιωργόπουλος, τ’ αδέλφια Αλέκος και
Κώστας Θέμος, ο Βασίλης Μανουσάκης, ο Αχιλλέας Τσουράκης, ο Μπιρμπίλης, ο
Μιχάλης Κατσαρός, ο Στάθης Πρωταίος, ο Καρούζος, ο Μπάμπης Τσικλιρόπουλος, ο
Διαμαντής Φλωράκης και αρχίζει το "έλα να δεις". Η πόρτα φράζει και η
αγόρευση του Λυκομήτρου γεμίζει τον χώρο από επιφωνήματα αποδοκιμασίας ή όχι.
Κι έτσι η φράση του Τέου έμεινε, χωρίς έγκυρη ερμηνεία, θαμμένη μέσα του σαν
ωρολογιακή βόμβα που έσκασε πολύ αργότερα.
από...
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα
«ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ»
Η «ιστορία» ενός τρομοκράτη
(2 έντυπες εκδόσεις + 1 σε e-book)
(πάντρεμα του πραγματικού με την
μυθοπλασία)
Βράδυ, γύρω στις οχτώ, στου Λουμίδη της Σταδίου. Είναι η φοβερή, απρόβλεπτη
νύχτα εκείνου του Νοέμβρη. Μισή ώρα πριν, έχει αφήσει την Αναστασία και την
Πετρούλα στο σπίτι των πεθερικών του, με την υπόσχεση ότι θα επιστρέψει κατά
τις εννιά.
Το ισόγειο όπως και το πατάρι είναι γεμάτα από κόσμο. Όλοι συζητούν για τα
γεγονότα του Πολυτεχνείου, που δείχνουν να πλησιάζουν τη δραματική τους
κορύφωση.
Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Το πλήθος, κυρίως νέοι, που ανεβαίνει τη
Σταδίου είναι ανήσυχο. Μερικοί, κοιτώντας προς την Ομόνοια, τρέχουν. Οι
καταστηματάρχες αρχίζουν να κατεβάζουν τα ρολά των καταστημάτων. Ξαφνικά
ακούγεται πυροβολισμός. Ύστερα, στη στοά, από τη μεριά της Πανεπιστημίου,
μπαίνει μία ομάδα τραμπούκων του καθεστώτος, οπλισμένη με δοκάρια κι αρχίζει
να χτυπά στα τυφλά το πλήθος. Οι περισσότεροι τρέχουν πανικόβλητοι προς την
έξοδο της Σταδίου. Μερικοί κατορθώνουν και μπαίνουν στου Λουμίδη. Δύο τρεις από
αυτούς είναι γεμάτοι αίματα.
"Οι φονιάδες χτυπούν στο ψαχνό", λένε. "Σφάζουν
τα παιδιά στο Πολυτεχνείο. Κάτω η χούντα”.
"Κλείστε τις πόρτες", φωνάζουν κάποιοι.
Οι τραμπούκοι βγαίνουν στη Σταδίου, ενώνονται με άλλους τραμπούκους που
ανεβαίνουν και όλοι μαζί, χτυπώντας το πλήθος το σκορπίζουν. Ακούγεται κι άλλος
πυροβολισμός.
"Πρέπει να βγούμε από δω", ακούει σε μία στιγμή να λέει πίσω του
ο ποιητής Καρούζος ανήσυχος. "Θα μας χτυπήσουν οι δολοφόνοι".
"Έξω ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος. Ας περιμένουμε μέχρι να
ξεκαθαρίσει η κατάσταση", φωνάζει κάποιος.
Ο περισσότερος κόσμος δείχνει αναποφάσιστος. Μερικοί ανοίγουν τις πόρτες
και φεύγουν. Όσοι έμειναν στριμώχνονται στις τζαμαρίες προσπαθώντας να δουν
έξω. Ανησυχία, φόβος και οργή λιμνάζουν στην αίθουσα.
Κάποια στιγμή, στη Σταδίου, έξω από τη στοά, σκάει ένα δακρυγόνο. Αμέσως
μετά, πολλοί ανοίγουν τις πόρτες και σκορπίζονται. Οι υπόλοιποι φεύγουν όταν
τα αέρια του δακρυγόνου αρχίζουν να φράζουν την ανάσα και να μαστιγώνουν τα
μάτια τους. Ο Ροβύρος από τη στοά Νικολούδη βγαίνει στην Πανεπιστημίου και
μπαίνει στην Ιπποκράτους. Από κει, μέσω της Σκουφά, ακολουθώντας το ρεύμα
φυγής, φτάνει στον Άγιο Διονύσιο. Εκεί, μέσα σε μία ομάδα που κατεβαίνει από
το Λυκαβηττό, βλέπει τον Λεωνίδα Χριστάκη που του λέει:
"Όλοι οι δρόμοι προς το Πολυτεχνείο είναι γεμάτοι από χουντικά
καθάρματα που χτυπούν στο ψαχνό. Μόνο προς τα πάνω είναι ελεύθεροι οι δρόμοι.
Πρόσεχε".
Ο Ροβύρος, κόντρα στη συμβουλή του Χριστάκη, ανεβαίνει στον περιφερειακό
του Λυκαβηττού και μετά, κατεβαίνοντας στα σκαλάκια της οδού Οίτης, βγαίνει στη
Σίνα, πίσω από τον Άγιο Νικόλαο. Εκεί τα πράγματα δείχνουν πιο ήσυχα. Μπαίνει
στη Βαλτετσίου. Πρέπει να πάει προς τα Εξάρχεια. Το σπίτι των πεθερικών του,
όπου βρίσκονται η γυναίκα και το παιδί του, είναι στην Τσαμαδού. Πλησιάζοντας
προς την περιοχή του Πολυτεχνείου, διαπιστώνει πως εκεί, εξεγερμένοι
δημοκρατικοί πολίτες έχουν καταλύσει το χουντικό κράτος, επεκτείνοντας την ελεύθερη
περιοχή που έχουν δημιουργήσει οι φοιτητές μέσα στο Πολυτεχνείο. Χιλιάδες
εξεγερμένοι καίνε, γκρεμίζουν σύμβολα του καθεστώτος. Ανάβουν φωτιές,
καταλαμβάνουν κτίρια. Καταδιώκουν, ξυλοκοπούν έμμισθους πράκτορες του
καθεστώτος.
Ο Ροβύρος σκέφτεται πως σύντομα η περιοχή θα μεταβληθεί σε πεδίο μάχης. Πως
είναι αδύνατο το φασιστικό καθεστώς να επιτρέψει, αμαχητί, την επέκταση της
εξέγερσης σε ολόκληρη την Αθήνα. Έτσι παίρνει τη γυναίκα και το παιδί από το
σπίτι των πεθερικών του, φτάνει στη Σ. Τρικούπη, με σκοπό να βγούνε στην
Αλεξάνδρας και από εκεί, μέσω της πλατείας Βικτωρίας, να φτάσουν στο σπίτι
τους.
Ω! πόσο αμέριμνοι, αθώοι, τραγικοί τρέχουμε μερικές φορές να συναντήσουμε
τους κεραυνούς κάποιων γεγονότων! (Όπως το Τίποτα την αρχή του Κόσμου. Όπως
ο Κόσμος το Τίποτα).
Πέμπτη 22 Μαΐου 2014
πίσω από...
2014-05-23
(502)
?«Πίσω από τη
δημιουργία κρύβεται μια σύμπτωση, ή ένα έγκλημα», γράφω κάπου στο
«ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΟ ΑΥΡΙΟ».
Και σκέφτομαι: Είναι η
ανθρωποκεντρική ματιά μας που δεν μας επιτρέπει να δούμε, ή να ερμηνεύσουμε την
αιματηρή, φονική αντιπαράθεση των όντων ως έγκλημα.
Ê
Τετάρτη 21 Μαΐου 2014
από το 15/χρονο Ηλεκτρονικό μου Ημερολόγιο
2014-05-22 (501)
? Σκέφτομαι ξανά αυτό: Το έσχατο όριο της Ελευθερίας
θα ήταν ο μετασχηματισμός των όντων από αιτιατά σε αυτοαιτίες. Κι αυτή η σκέψη
είναι μια πρόταση προς την Αιτία της Δημιουργίας. Ακόμα είναι προέκταση της
έννοιας της Υπαρξιακής Αναρχίας.
Με την αγάπη μου, στα χρόνια της νιότης...
συνομιλίες...
Αποσπάσματα από
συνομιλίες με φίλες/φίλους (8)
Το
ερώτημα ήταν: “Ποιους πρέπει να ψηφίσουμε;”.
Μην κρίνετε από αυτά που σας λένε. Κοιτάξτε τους στα
μάτια. Το αλάνθαστο κριτήριο βρίσκεται εκεί. Εκεί υπάρχει το «Ηθόμετρο» που θα
σας δείξει το ηθικό δυναμικό του ανθρώπου. Η ανθρωπότητα δεν πάσχει από ευφυία.
Από Ήθος πάσχει.
Η μητέρα όλων των προβλημάτων είναι το ελλειμματικό
Ήθος. Κανένας με επαρκές Ήθος δεν αποτελεί αιτία (όποιας μορφής) προβλήματος
για τους συνανθρώπους του. Αντίθετα αποτελεί αιτία καλών πράξεων, αισθημάτων
(αδελφοσύνης, δικαιοσύνης. Συμπόνιας…). Αλλά, αγάπες μου, το “Ηθόμετρο” σε πολύ
λίγους δείχνει πλούσιο Ήθος. (Όχι για πάντα). Και, αλίμονο, μόνο λίγοι έχουν
την ικανότητα να διακρίνουν το “Ηθόμετρο”. (Όχι για πάντα). Κοιτάξτε τους λοιπόν
στα μάτια, αλλά πρέπει να έχετε την κατάλληλη ματιά… Πάντως, τους φασίστες όλα
τα «μάτια» μπορούν να τους διακρίνουν. Καλή ματιά σας εύχομαι…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)