αποσπάσματα από το 4ο
βιβλίο
της Υπαρξιακής
Αναρχίας / Εσχατολογικής Ουτοπίας
ΘΕΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΤΙΣΜΕΝΑ
ΠΑΡΑΘΥΡΑ
. (Αν πάρεις από ένα μοναχικό την αθωότητα της
απομόνωσης, τί θα του απομείνει;)
Είμαστε όλοι δεμένοι μεταξύ μας με αόρατα δεσμά. Η κάθε ατομικότητα έχει
στον λαιμό της περασμένο τον κοινό βρόγχο του είδους. Πράγμα που στο βάθος του
το βρίσκω δίκαιο. Δεν πρέπει να ’ναι διαφορετικά. Κι ας με βολεύει το αντίθετο,
σε πρώτη ματιά. Όπου κι αν κρυφτείς, σ’ έρημο, σε βουνό, σ' ερημονήσι, στα
έγκατα της ψυχής σου, οι άλλοι είναι μέσα σου, στον βαθμό που κι εσύ εισχωρείς
σε αυτούς. Κι αυτό είναι το μέσο, η δυνατότητα για την πραγμάτωση ενός
"άλλου" οράματος ζωής. Άρα, έχω ήδη μπολιάσει τον κόσμο με το δικό
μου όνειρο. Ήδη, λοιπόν, αντιστέκομαι στη δίνη της αβύσσου. Συμμετέχω.
Και με την ευκαιρία αυτή: Γιατί το Πραγματικό είναι ο μόνιμος σφαγέας
των ονείρων μας; Λοιπόν: η Ελπίδα μπορεί να υπάρχει μόνο εδώ: Το Πραγματικό να
περιέχεται σ’ ένα Υπερόνειρο).
Ê
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου