2014-3-16 (485)
? Το
ερώτημα ήταν: «Με ποια προτροπή μπορούμε να κάνουμε τον άνθρωπο να δει, να
νιώσει τον συνάνθρωπό του τουλάχιστον με κατανόηση, αν όχι με ακόμα πιο
σημαντικά αισθήματα;»
Μ’ αυτήν, ξανά και ξανά: Να του πούμε πως τον χαοτικό, μη
ηθικό κόσμο των ενστίκτων μας (σύμμαχο των αμοράλ όρων της ύπαρξης) όχι μόνο
δεν τον δημιουργήσαμε εμείς, αλλά συνεχώς προσπαθούμε (με τις θρησκείες, τις ουμανιστικές
φιλοσοφίες, την Τέχνη) να τον αλλάξουμε, να τον μπολιάσουμε με ωραία αισθήματα
(κατανόησης, συμπόνιας, αλληλεγγύης, αγάπης).
Να του πούμε ακόμα πως όλοι είμαστε συνοδοιπόροι, στην
αινιγματική (όλο πόνο, δάκρυα και αίμα) έρημο της ύπαρξης, σε μια πορεία προς το
επέκεινα (των πιο ωραίων ονείρων μας, ή του Μηδενός).
Ê
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου