ανοιχτο ηλεκτρονικο ημερολογιο ενος συγγραφεα

σκεψεις...

Ετικέτες

Ο (1) τι δεν... (1)

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

απόσπασμα...


Κι άλλο απόσπασμα από 8ο βιβλίο

Της 11/λογίας: Υπαρξιακή Αναρχία/Εσχατολογική Ουτοπία

Η ΕΣΧΑΤΗ ΑΝΑΡΧΙΑ

(3 έντυπες εκδόσεις + 1 σε e-book)

ΦΑΝΤΑΣΙΑ – ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ

Ê

Διαισθάνομαι πως οι εικόνες από το παρελθόν του Γίγνεσ­θαι τελειώνουν. Διαισθάνομαι πως πλησιάζει η αποκάλυψη της βούλησης της δημιουργίας. (Άραγε κι αυτή θα επιδιορθωθεί, α­φού φανερωθεί; Και πως απεικονίζεται μια βούληση και μάλιστα μια άπειρη βούληση. Τ’ Απόλυτο δηλαδή;)

Ξαφνικά, το μυαλό μου δέχεται την αστραπή μιας σκέψης.

«Όχι», φωνάζω. «Όχι. Δεν πρέπει να γίνει αυτό».

Το όχι μου δεν αφορούσε την αποκάλυψη του Απόλυτου. Τους κινδύνους που έκρυβε κάτι τέτοιο. Αφορούσε μια δολοφονία. Πιο σωστό, μια στοργική Ευθανασία. Και τέλος μια αυτο­κτονία εξέγερση.

Να προσπαθήσω να σας εξηγήσω. Όμως, μη ζητάτε περισ­σότερα απ’ όσα μπορώ να δώσω κι απ’ όσα μπορείτε να πάρετε. Με λέξεις πρέπει να γίνει αυτό. Με φτωχές ανθρώπινες λέξεις, που και όλες δεν τις κατέχω. Αρχίζω από το τέλος. Από την αυτοκτονία εξέγερση. Ποιος, Τί αυτοκτονεί με μια εξέγερση την έσχατη,

τη με­γαλύτερη, τη συνισταμένη όλων των εξεγέρσεων; πρέπει να ρω­τήσετε.

Απαντώ: Το χωροχρονικό συνεχές. Το σύμπαν. Το Όλο.

Δεύτερη ερώτησή σας: Και για ποια αιτία; Ενάντια σε τί έρχεται αυτή η εξέγερση;

Ενάντια στους νόμους που το διέπουν. Το φυλακίζουν. Α­παντώ.

Εσείς συνεχίζετε τις ερωτήσεις:

Δηλαδή φαντάζεσαι ένα χωροχρονικό συνεχές, ένα σύμπαν σκεφτόμενο; Με βούληση;

Απαντώ:

Όχι υποχρεωτικά. Τουλάχιστον όχι περισσότερο ή λιγότερο από τον βαθμό που δείχνει πως σκέφτεται ή όχι, για να πα­ράγει ή να φιλοξενεί αυτά που σκέφτονται, βούλονται. Και για να προλάβω μια σας ερώτηση: Αν είναι, το χωροχρονικό συνε­χές, αυτοαιτία, η εξέγερση στρέφεται ενάντια στον εαυτό του. Αν δεν είναι, τότε η εξέγερσή του έχει για στόχο το Δημιουργό του. Τον Θεό, δηλαδή.
Η κάθε επανάσταση στρέφεται ενάντια σε μια κυριαρχία. Η έσχατη κυριαρχία είναι η ύπαρξη των φυσικών νόμων που παρά­γουν όλες τις επιμέρους κυριαρχίες, όλες τις αιτίες για επανά­σταση.

Και φυσικά, έσχατη επανάσταση είναι ό,τι στρέφεται ενά­ντια στους έσχατους νόμους που συγκροτούν το Όλο. Βέβαια, η κατάργηση των έσχατων νόμων οδηγεί στο Χάος, όπου φαίνεται πως κατοικεί η έσχατη ελευθερία. Μόνο το Μηδέν δεν υπάγεται σε νόμους. Μόνο αυτό είναι ελεύθερο. Μόνο το Μηδέν έχει και την ελευθερία της μη-γνώσης πως είναι ελεύθερο.
Ιδεαλιστική θεώρηση, θα σκεφτείτε. Ε τότε, ας το πω δια­φορετικά, όχι αντίθετα. Γιατί εγώ σκέφτομαι μια Τρίτη κατά­σταση μεταξύ του ιδεαλισμού και του υλισμού.

Μια υλική αυτοαιτία που διαφοροποιεί, κατ’ αρχήν, τους νόμους για να τους καταργήσει τελικά, χωρίς αιτία, χωρίς σκο­πό επανάστασης ή άλλον. Έτσι απλά συμβαίνει αυτό, όπως α­κριβώς συνέβη και το όποιο άλλο, που δομεί το χωροχρονικό συνεχές. (Έτσι τριχοτομήθηκε, ερμηνευτικά, ο Κόσμος. Έτσι υπάρχει μια ερμηνεία μη-Ιδεαλιστικο-υλιστική).

Με βούληση ή όχι. Με σκοπό επανάστασης ή όχι. Οι νόμοι του σύμπαντος διαφοροποιήθηκαν ήδη, η ανθρώπινη Ιστορία, το ανθρώπινο Γίγνεσθαι, από το τώρα μέχρι το βάθος του παρελθό­ντος του επανορθώθηκε, με ηθικά κριτήρια.

Πάρτε το όπως θέλετε. Όποιον δρόμο κι αν ακολουθήσετε θα βγείτε εδώ: Όποια κι αν ήταν η αιτία που στο Όλο, υπήρξε το αίμα, ο πόνος, η κυριαρχία της νομοτέλειάς του, από την ίδια αιτία έχουμε τώρα την επανόρθωση, την κατάλυση των νόμων της συγκρότησης, της εντελέχειας του Όλου.

Έτσι, για μένα, η κατάλυση της μονόδρομης ροής του χρό­νου, η αποκατάσταση των όντων, είναι μια στοργική προετοι­μασία ευθανασίας, του χωροχρόνου, για τα όντα. Είναι μια δο­λοφονία των όντων, μια αυτοκτονία του χωροχρόνου.

Να γιατί είμαι γεμάτος φόβο. Γιατί φωνάζω: Όχι.

Σέβομαι την αναρχική βούληση του Όλου ενάντια στη δυ­ναστεία των νόμων που το συγκροτούν. Είμαι βαθύτατα συγκινημένος από την αποκατάσταση της ύπαρξης. Από τον ηθικό μετασχηματισμό της. Αλλά, παρ’ ολ’ αυτά, διαφωνώ με τον μετα­σχηματισμό του Όλου σε μηδέν. Κι αυτό μου συμβαίνει για δυο λόγους:

Ο πρώτος: Επειδή υπάρχει το χιούμορ.

Ο δεύτερος: Επειδή υπάρχει η Ελπίδα.

Τώρα, μέσα στο σχεδόν Τίποτα του σύμπαντος, που έχει ενωθεί με τον σωσία του, ενεργοποιείται η αυτοαιτία του νόμου της Ελπίδας. Του νόμου του Όντος.

­­­

 



 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου