απόσπασμα από μια συνέντευξη μου στο περιοδικό STRANGE...

τεύχος 97, με τον Κώστα Σταθόπουλο που ρωτά;

Πιστεύετε ότι κάποτε ο κόσμος μας θα εναποθέσει όλες του τις ελπίδες

για ένα καλύτερο μέλλον, στις αυτόνομες σκέψεις και λειτουργίες τεράστιων
υπολογιστικών μονάδων;

Δ. Φ.: Δεν πολυπιστεύω πως είναι πιθανό να συμβεί κάτι τέτοιο. Απλώς, το εύχομαι…

Γιατί μόνο ένας τέτοιος υπερυπολογιστής (ικανός να αυτοπολλαπλασιάζει την ευφυΐα του
θα ήταν ικανός να αναζητήσει τα ίχνη της ύπαρξης του Θεού, μια αναγκαιότητα που προέκυψε,
όπως θα θυμάστε, σε εκείνη τη φανταστική υλιστική κοινωνία που περιγράφω στο βιβλίο,
από το γεγονός πως μία ξεχασμένη ψυχική αρρώστια, ο έρωτας, είχε ξαναεμφανιστεί.
Νομίζω πως ο Άνθρωπος, μέχρι το τέλος της ιστορίας του, δεν θα μπορέσει να ξεφύγει
από το βαρυτικό πεδίο της εικασίας για να φτάσει στη βεβαιότητα της μέγιστης σε σημασία
Αλήθειας, που είναι το «Ναι» ή το «Όχι» της ύπαρξης του Θεού. Και μάλλον είναι καλό αυτό,
γιατί η βεβαιότητα του Ναι, σίγουρα θα κατέλυε την όποια ελευθερία κατέχουμε. Το Καλό,
σε αυτή την περίπτωση, θα ήταν ένας καταναγκασμός. Δηλαδή μία άπειρη αποτυχία του!
Φαντάζομαι έναν Θεό συγκαταβατικό, ακόμα και αδιάφορο στο αν οι άνθρωποι τον
ψάχνουν ή τον αρνούνται. Αλλά άπειρα ενδιαφερόμενο για την επιλογή τους προς το
Καλό. Έναν Θεό, της παροχής από μέρους του της Υπέρτατης Συγγνώμης προς τα όντα του
για όποια τους πράξη. Έναν Θεό, τέλος, που θα έχει μία επαρκή εξήγηση για τον
αλληλοεξοντώμενο κόσμο των όντων που έπλασε.