Το τέλος από "ΤΑ ΓΟΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ"

Καλοκαίρι. Δειλινό. Εναν χρόνο μετά.

Το κόκκινο σώμα του ήλιου βυθίζεται γορ­γά στα ήσυχα νερά του Κόλπου. Τα γλαροπούλια διαγράφουν κύκλους πάνω από ένα ψαροκάικο και κάποια δελφίνια ταξιδεύουν προς τη Δύση αφήνο­ντας πίσω τους ήχους, περίπου, ανθρώπινους. Η Κατερίνα μου κάτι συζητάει με τον γέροντα που τους φέρνει χαμόγελα. Ο Ρήγας δίπλα μου παίζει ένα άγνωστο παιχνίδι με τα βοτσαλάκια της ακτής. Ο Αντρέας που και που πιάνει απαλά την κοιλιά της γυναίκας του Ροζίτας που περιμένει παιδί. Η Παυλίνα φέρνει βόλτες με τον Δόση που δείχνει να την ακούει μαγεμένος. (Επέστρεψε θεραπευ­μένη η Παυλίνα από την Αμερική. Ο Δόσης εκ­πλήρωσε την υπόσχεσή του για την καταβολή των εξόδων θεραπείας της, και τώρα ζούμε όλοι μαζί στη βίλα, η οποία, με χρήματα του Δόση, ανήκει σε όλους μας). Κι εγώ, ξαπλωμένος στην άμμο, ν’ απολαμβάνω όλα αυτά τα μικρά θαύματα, μέσα στο μεγάλο και ανεξήγητο μη Τίποτα του Κόσμου (κατά την ρήση του γέροντα που αφορούσε τον ο­ρισμέ της έννοιας του Πραγματικού) που αποτελεί και το θαύμα των θαυμάτων. Γιατί, όπως μου εξή­γησε ο σοφός γέροντας, κατά την ακραία συνέπεια του νόμου της αιτιότητας που αιχμαλωτίζει τον νου μας, μόνο το Τίποτα έπρεπε να υπάρχει. Κι αφού σίγουρα υπάρχει το κάτι του Κόσμου, το μέγιστο παράλογο της ύπαρξης του Θεού, είναι η μόνη λογική εξήγηση, η μόνη αιτία της απτής ύ­παρξης του Κόσμου και του Θεού.

Ομολογώ πως φορές φορές, η λογική του γέροντα γλιστρά σαν υδράργυρος μέσα από τον νου μου. Αλλά, επειδή ο γέροντας μου είπε πως μπορώ να φτάσω στο ίδιο συμπέρασμα, στον Θεό και από τον δρόμο που έδειξε η ιστορία με τον Ρήγα (είναι πιο σύντομος, πιο απλός, μου είπε ό­ταν εξακρίβωσε πως δεν ήταν κι εύκολο να με κά­νει λίγο φιλόσοφο) όταν μπερδεύομαι, όταν τα βρί­σκω σκούρα με τις αφηρημένες σκέψεις, ανακα­λώ στη μνήμη μου τα μάτια του Ρήγα το θαύμα του και τότε τα πάντα φωτίζονται μέσα μου.

Ζήσαμε μία τρομερή ιστορία όλοι μας. Τε­λικά, οι άγιοι του εργαστηρίου δεν βγήκαν ανάμεσά μας. Ο Μπελιμπασάκης μου είπε πως οι αμερικάνοι εξουδετέρωσαν, στο παρά πέντε, μία μυστι­κιστική οργάνωση που είχε απλώσει τα πλοκάμια της παντού και η οποία, βελτιώνοντας την ανακά­λυψη της οργάνωσης του Δόση, προετοιμαζόταν για να μολύνει ολόκληρη την ανθρωπότητα με τε­χνητούς ιούς αγιότητας (που θα εξαφάνιζαν τα ε­πιθετικά γονίδια και θα πολλαπλασίαζαν τα αλτρουιστικά), με σκοπό να προκαλέσει τη συντέλεια! Τρομεροί καιροί. Τρομεροί άνθρωποι. Τρομερά έρ­γα!

Μου είπε ακόμα ο Μπελιμπασάκης πως ο ισχυρισμός των αμερικάνων (ότι η τεχνογνωσία κα­τασκευής του υπερόπλου δεν βρέθηκε) ήταν αλη­θινός. Δεν μπορώ να ξέρω που στηρίζει ο Μπελιμπασάκης τα όσα λέει, αλλά και αναληθής να εί­ναι ο ισχυρισμός των αμερικάνων, καθόλου δεν α­νησυχώ για τη χρησιμοποίηση ενός όπλου που θα μόλυνε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Υπεράνθρω­πους στο σώμα σίγουρα θα κατασκευάσουν. Αγί­ους, ψυχούλες όμως ποτέ. Ελάχιστοι θα τολμού­σαν να σπάσουν τους αιματηρούς νόμους της τρο­φικής αλυσίδας, ενεργοποιώντας έτσι τη Συντέλεια. Άραγε, οφείλεται αυτό στην αβεβαιότητα που εκ­πέμπει το Επέκεινα; Στην πίστη πως μόνο διασχί­ζοντας τους αιματηρούς δρόμους της Ύπαρξης υ­λοποιούμε με φυσικότητα, και όχι τεχνητά, την ου­τοπία της Αγάπης;