απόσπασμα από τον ΚΑΙΑΔΑ

Μερικά από αυτά που δεν σας είπαν οι άλλοι:

 

Καιρό αργότερα, σκέφτεται αυτά:

«Αν το Καλό άρχιζε από μια κλίμακα όντων, στην οποία δεν συμπεριλαμβάνεται ο άνθρωπος και τ’ άλλα γνωστά όντα τότε δε θα είχαμε να κάνουμε μόνο μ’ ένα αόρατο και, ουσιαστικά, ανύπαρκτο Καλό, αλλά, κυρίως, μ^’ ένα πεπερασμένο Καλό πράγμα που αποκλείεται, γιατί, το Καλό δεν πρέπει να ’χει όριο Άρα, η Ηθική, υποχρεωτικά, νομοτελειακά, υπάρχει σ’ όλο το περιεχόμενο του σύμπαντος. Τώρα, επειδή, όπως είναι γνωστό όλα τα μέρη ενός συνόλου περιέχουν τις ιδιότητες του σύνολο τους, το Καλό, πρέπει, και πάλι νομοτελειακά, ν’ ανιχνεύεται  όχι μόνο να υπάρχει, και στο έσχατο σωματίδιο της ύλης. Δηλαδή, ο παραπάνω συλλογισμός, μεταξύ των πολλών άλλων που υπονοεί, λέει απαραίτητα κι αυτά: Ο ερωτών για την ύπαρξη του Καλού, αποτελεί την Απάντηση του ερωτήματός του. Άρα, το Είναι του Κόσμου, είναι η ποικιλόμορφη, μετασχηματιζόμενη αέναη εικόνα των όντων που αυτόπαρατηρούνται. Είναι το καθρέφτισμα του εαυτού μας στον εαυτό μας. Το σύνολο αυτών των καθρεφτισμάτων. Ή, είναι ένα ερώτημα, που αδυνατεί ν βγει από τον εαυτό του, εξαιτίας της βαρυτικής του δύναμης. (Κάτι σαν το φως των «μαύρων οπών», ας πούμε). Μ’ άλλα λόγια: Η Αλήθεια του Κόσμου, είναι η αναζήτησή της. To Eίναι του Κόσμου, είναι η ερώτηση για το Είναι. (Σύμφωνα με την παραπάνω «λογική», η απάντηση δεν εισβάλλει στο ερώτημα για τον ίδιο λόγο, τη συγκρατεί η βαρυτική της δύναμη).

«Δηλαδή, βουλιάζω στο ερώτημά μου, που βουλιάζει στον εαυτό του. Κάνω μια πορεία αναζήτησης ακίνητος στο ίδιο πά­ντα σημείο. Δηλαδή, είμαι μέσα σε κείνο που ψάχνω. Πάντα ήμουν. Ήμαστε», λέει σε μια στιγμή ο Σεμπάστιαν, και μη σας απελπίζει το γεγονός πως κονταροχτυπιέται με τον ορθολογι­σμό, καλά κάνει, σε καλό δρόμο βαδίζει…