2013-09-28 (425)
Θυμάμαι:
ΣΕΑΠ (Σχολή εφέδρων αξιωματικών
πεζικού) 1957
Η αρχή: Μετά την άσκηση στα
αοράκια του Ηρακλείου με τη διμοιρία του, ο δ.φ. μπαίνοντας στα μελετητήρια
βλέπει το προσωπικό του αναλόγιο παραβιασμένο. Από μέσα του έλειπαν ένα
προσωπικό του ημερολόγιο, ένα βιβλίο του Νίτσε και ένα φύλλο της εφημερίδας
ΒΗΜΑ.
Δύο μέρες αργότερα ο δ.φ.
βρισκόταν απέναντι από έναν λοχαγό ανακριτή, ο οποίος, μεταξύ των άλλων τον
ρωτούσε: Ποιος είναι αυτός ο ρώσος κατάσκοπος, ο Ρασκόλνικωφ που αναφέρεις στο ημερολόγιο σου; Είναι
αλήθεια πως υπήρξες υπαρχηγός του Σίμου του υπαρξιστή, όπως μαρτυρούν κάποιοι
συμμαθητές σου;
Σκηνή 1η: Αίθουσα
μαθητείας. Μάθημα τοπογραφίας:
Υπολοχαγός: Ποιος είναι ο
Φραγκούλης;»
Φραγκούλης: «Εγώ, κύριε
υπολοχαγέ».
Υπολοχαγός: «Ρε λάθος της φύσης,
ξέρεις ποιος είναι αυτός που συμφωνείς με όσα λέει;». (Είχε συμφωνήσει με τον
δ.φ. για κάποιο ποδοσφαιρικό θέμα).
Φραγκούλης: «…».
Τις επόμενες μέρες άρχισε η
καραντίνα, η απομόνωση του δ.φ. από τους συμμαθητές του. Κανένας δεν τον
πλησίαζε σε απόσταση μικρότερη των 10 μέτρων. Μόνος έτρωγε, μόνος έβλεπε
κινηματογράφο στο ΚΨΜ, μόνος και στα διαλείμματα των ασκήσεων .
Πόρισμα ΕΔΕ για τον ΥΕΑ δ.φ.: Ούτος
θεωρείται επικίνδυνος για το στράτευμα και την κοινωνία και δέον όπως
παρακολουθείται. (Μια υπόδειξη που κάποιοι αργότερα έλαβαν υπ’ όψιν τους). Είναι
άθεος, νιτσεϊστής και κουμουνιστής.
Η συνάντηση με τον «θεό» της σχολής:
Ο ταξίαρχος διοικητής της σχολής Βουδούρης, κρατώντας ένα μαστίγιο που κάποιες
φορές χτυπά μ’ αυτό τις μπότες του, κοιτά προς τη θάλασσα, έχοντας στραμμένα τα
νώτα του προς τον λοχαγό Τσακαλίδη Αδάμ
και τον ΥΕΑ δ.φ. Περνάνε 1-2 λεπτά ακίνητης σιωπής και τελικά ο ταξίαρχος
στρέφεται προς καλεσμένους του, λέγοντας: «Μαθητή δ.φ. θα σου κάνω μια μόνο
ερώτηση: Σε περίπτωση ενός ελληνοβουλγαρικού πολέμου, θα πολεμούσες για τα
ιδεώδη του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού;».
Ο 22/χρονος δ.φ.: «Όχι. Μόνο για
σπορ και για το τομάρι μου».
Ταξίαρχος: «Μπορείτε να φύγετε».
Απόφαση πειθαρχικού συμβουλίου
της ΣΕΑΠ: Ούτος καταπίπτει από την κατηγορία του ΥΕΑ στην τάξη του στρατιώτη,
ως έχων φρονήματα μη αρμόζοντα σε έλληνα αξιωματικό και καταφανή έλλειψη
στρατιωτικών προσόντων.
Σκηνή 2η: Σε θάλαμο
του αναρρωτηρίου της σχολής: Ένας έφεδρος λοχίας λέει στον δ.φ.:
«Σας ζητάνε στο διοικητήριο».
Σκηνή 3η: Ο δ.φ. πηγαίνοντας προς το διοικητήριο περνά μπρος
από τους συμμαθητές του ΔΕΑ, οι οποίοι είναι παρατεταγμένοι έξω από τις
αίθουσες συσσιτίου, υπό την επίβλεψη αξιωματικών, περιμένοντας να προμηθευτούν
ξηρά τροφή πριν από την επιβίβασή τους στο πλοίο για Πειραιά και μετά να παρουσιαστούν
στις μονάδες τους.
Πέφτει σιωπή… Όταν ο δ.φ. έχει
φτάσει στο μέσο της παράταξης ο δόκιμος Φραγκούλης βγαίνει από την σειρά του,
πλησιάζει τον δ.φ. του πιάνει το δεξί χέρι και με μάτια δακρυσμένα του λέει:
«Γεια σου φ.» και μετά
επιστρέφει στην σειρά του.
Ο δ.φ. άκουγε, απομακρυνόμενος,
τη σιωπή δυο-τριών εκατοντάδων ανθρώπων,
ενώ μέσα του ατσάλωνε η πίστη του στον Άνθρωπο, από ένα άνθρωπο που έδεσε την
τύχη του με κάποιον που άδικα είχε χαρακτηριστεί επικίνδυνος για το στράτευμα
και την κοινωνία. Και η πράξη του Φραγκούλη, μεταξύ των άλλων, ήταν η απάντηση
στο ερώτημα του υπολοχαγού που αναφέρω πιο πάνω. «Του έδωσα το χέρι μου και το
δάκρυ μου, γιατί ξέρω πως δεν είναι αυτό που λες», έμοιαζε να του λέει.
Οι άλλοι της ιστορίας:
Ο Δημήτρης Κιούσης (δάσκαλος
τότε, δικηγόρος αργότερα) υπερασπίστηκε στο δικαστήριο τον δ.φ. σε μια εποχή
και ένα περιβάλλον που το να υπερασπίζεσαι έναν επικίνδυνο για το καθεστός
ήταν πράξη που απαιτούσε θάρρος και
αίσθημα δικαίου πολύ πάνω από τον μέσο όρο.
Ο Τσακαλίδης Αδάμ ο λοχαγός
διοικητής του λόχου στον οποίο υπαγόταν ο δ.φ., κάποιο βράδυ που ήταν
επιτηρητής της σχολής κάλεσε τον δ.φ. σε μια ολονύχτια συνομιλία στο τέλος της
οποίας είπε: «Αν ήξερα πως είσαι αυτό
που βλέπω τώρα, δεν θα άρχιζα ό,τι σε έφερε σ’ αυτή την κατάσταση. Συγνώμη».
Και ο δ.φ. του απάντησε: «Δεν πειράζει, αυτό έγινε, πάμε πιο κάτω».
Ένας άλλος Λοχαγός (η μνήμη δεν
συγκράτησε το όνομά του. Πάντως ήταν αυτός που στα χρόνια της χούντας με τον
βαθμό του ταξιάρχου τότε, σκοτώθηκε από πτώση του ελικοπτέρου του οποίου
επέβαινε σε κάποια στρατιωτική άσκηση) που κάποιο βράδυ ήταν επιτηρητής της
σχολής, στη διάρκεια μια κινηματογραφικής παράστασης στο ΚΨΜ, πλησίασε τον δ.φ.
που καθόταν μόνος σε μια ολόκληρη σειρά καθισμάτων και του είπε: «Μην γυρίζεις
να με κοιτάξεις. Είναι όλοι τους μαλάκες. Συνέχισε έτσι…».
Σκηνή: 4η: Σε κάποιο
τάγμα πεζικού της 9ης μεραρχίας στην Κοζάνη: Ο δ. φ. στρατιώτης
απλός, παρουσιάζεται στο γραφείο εφοδιασμού με το φύλλο πορείας του σε κάποιον
μόνιμο λοχία ο οποίος του λέει: «Κούμπωσε την τσέπη σου ρε… Θα σε στρώσω εγώ
εσένα παλιό…». Και ύστερα άρχισαν τα δύσκολα που θα κατέληγαν σε τραγική
κατάσταση αν δεν υπήρχε ένας ακόμα καλός:
Ο υπολοχαγός Παναγιώτης Ζακυνθινός διοικητής
του λόχου ημιονηγών του τάγματος ο οποίος όταν ο μόνιμος λοχίας έκανε μηνυτήρια
αναφορά για απόπειρα φόνου του από τον δ.φ., την οποία υπέβαλε στον διοικητή
του υπολοχαγό Ζακυνθινό Παναγιώτη, εκείνος του είπε: «Καλά τα λες, αλλά λέω να
την σκίσουμε την αναφορά σου». Πράγμα που έκανε αφού πριν προειδοποίησε τον
λοχία πως θα είχε να κάνει μαζί του, αν δεν συμφωνούσε. Κι εκείνος συμφώνησε.
Σκηνή 5η : Στο τολ
του υπολοχαγού Ζακυνθινού ο δ.φ. ακούει τον υπολοχαγό να του λέει:
«Είναι και ο Ζακυνθινός τρελός,
αλλά εσύ τον ξεπέρασες. Θα σάπιζες σε κάποια φυλακή αν…».
Ο 78/χρονος δ.φ. γνωρίζει το
κόστος του να είσαι διαφορετικός. Όμως, γνωρίζει εδώ και χρόνια κυρίως αυτό:
«Είμαστε οι Συνοδοιπόροι στην αινιγματική, όλο δάκρυα, πόνο και
αίμα, έρημο της Ύπαρξης και πρέπει να κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου μέχρι να
πάμε απέναντι, στις ουτοπίες του Επέκεινα που ονειρευτήκαμε, ή στο Τίποτα».
Αυτά
για κάποιους φίλους που, ίσως, θα ήθελαν να τα μάθουν.
