απο τον ανθρωπο που δεν χρειαζοτανε κανεναν

«Θύμισέ μου το μήνυμα», ρωτάει ο Πανάς.

«Εκείνο που λέει ότι οι πολλοί, δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος του ενός».

«Δηλαδή».

«Δηλαδή, αναφέρομαι στο υπαρξιακό βάρος, στο ανέφικτο της αγάπης. Στον εγωτικό πυρήνα της κάθε ύπαρξης. Στη μοναξιά, στην αδυναμία επικοι­νωνίας μεταξύ των έμβιων όντων. Στην αλληλοσφαγή τους. Στην οδύνη τους, τελικά. Στη σαρωτική δύναμη της βούλησης για ύπαρξη που, στο πέρασμά της, κονιορτοποιεί τις ουτοπίες μας για ενότητα, συμπόνια, γνώση της τραγικότητάς μας».

«Έγινες σκοτεινός...».