3/6/12: (344)


 Σκέφτομαι: Είμαστε οι τραγικοί ηθοποιοί ερμηνευτές ενός ακατανόητου αιματηρού, όλο πόνο και δάκρυα σεναρίου που έγραψε η Πρώτη Αιτία – Θεός, ή το Μηδέν (αυτή η αντιλογική θέση είναι η κατάληξη της Υλιστικής ερμηνείας του Κόσμου κι ας μην το γνωρίζει).

Κι αν ο Θεός είναι ο Δημιουργός του Κόσμου, άρα και ο θεατής της συνολικής συμπαντικής σκηνής, σε ένα ελάχιστο μέρος της οποίας παίζεται το τραγικό, ακατανόητο σενάριο της Ύπαρξής μας, τότε ένα αίσθημα υπαρξιακής αναρχίας πρέπει να μας κυριέψει, το οποίο θα μας βοηθήσει να λυτρωθούμε από τους ρόλους θηρευτών και θηραμάτων που παίζουμε, να αγκαλιαστούμε, να αγκαλιάσουμε ό,τι αναπνέει. Και τέλος, μέσα στη γιγάντια μέθη της θεϊκής Αγάπης που θα νιώσουμε να πούμε προς την Αιτία της Δημιουργίας αυτό: “ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ”. Κάπου εκεί θα νοηματοδωθεί η Ύπαρξη του Κόσμου. Και ίσως η πράξη μας αυτή να είναι ο λόγος για τον οποίο πλαστήκαμε.