ανοιχτο ηλεκτρονικο ημερολογιο ενος συγγραφεα

σκεψεις...

Ετικέτες

Ο (1) τι δεν... (1)

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟΤΟ 17/ΧΡΟΝΟ (1999 – 2017)
 
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΣΥΓΓΡΣΦΕΑ
 
(4.100 likes)
 
15 – 05 – 2017 (613)
Σκέφτομαι: Ενώ το Μέλλον κυοφορεί τις Ενωμένες Πολιτείες του πλανήτη, κάποιοι ονειρεύονται τη μοναξιά του εθνικισμού. Και είναι ο φόβος για τον άλλον άνθρωπο η αιτία.

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017


 
ΣΚΗΝΗ 5η:
1944 (Μετά τα Δεκεμβριανά)
Τόπος (Πλατεία Γκύζη)
Πτώματα εκτελεσμένων σε αποσύνθεση,  έχουν ξεθαφτεί από τον κήπο της πλατείας  με τους ευκαλύπτους, φορτίζοντας την ατμόσφαιρα με οσμή θανάτου. Αυτό χάραξε στην ψυχή μου η εικόνα του νεκρικού τοπίου, που χρόνια αργότερα μπόρεσα να διαβάσω: «ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ "ΕΝΟΙΧΟΙ" ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ ΥΠΗΡΞΑΝ ΑΘΩΟΙ».
 

ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΒΙΟ

 
ΣΚΗΝΗ 4η:


 
1944 Δεκέμβρης (η χρονιά της αλληλοσφαγής).
                                                                            
                                                                                Τόπος: Το 29 της οδού Αγίου Χαραλάμπους της συνοικίας Γκύζη.
                                                                               
                                                                                Το συμβάν: Λίγα μέτρα από το 29 αυτού του δρόμου, στο 31 νούμερο, έχει ο ΕΛΛΑΣ στήσει οδόφραγμα για να φράζει τον δρόμο στα τανκς του Σκόμπι. Απόγευμα ήταν. Καθισμένος στο σκαλοπάτι της εξώπορτας παρατηρώ τους λιγοστούς διαβάτες που περνούν ανάμεσα από το μικρό άνοιγμα του οδοφράγματος. Ξαφνικά, από τη σχολή Ευελπίδων ακούγονται αραιοί πυροβολισμοί με στόχο το οδόφραγμα. Κρύβομαι στο εσωτερικό της μισοκλεισμένης εξώπορτας συνεχίζοντας την παρατήρηση. Σύντομα βλέπω μια μεσόκοπη γυναίκα να λέει σε ένα νεαρό: “Βιάσου παιδί μου, προχώρα και μη κοιτάς πίσω σου”. Αμέσως μετά ακούγεται πυροβολισμός και βλέπω στο μέτωπο του νεαρού μια κόκκινη αιματηρή τρύπα και στα μάτια του έκφραση απορίας ενώ σωριάζεται στο έδαφος. Η κραυγή της μάνας του πλημμύρισε τον δρόμο…
 
 

Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017


Ωραίοι Άνθρωποι (είμαστε κι αυτό)!:

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟΤΟ 17/ΧΡΟΝΟ (1999 – 2017)
 
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΣΥΓΓΡΣΦΕΑ
 
(4.100 likes)
 
22/10/2002(162)
Σκέφτομαι: Το είδος μας, καταδικασμένο σε ισόβια κάθειρξη (για ανύπαρκτο έγκλημα, για μη ορατό σκοπό) έγκλειστο στη φυλακή των προδιαγραφών του, προσπαθεί, χιλιάδες χρόνια τώρα, να δραπετεύσει, λιμάροντας τα σίδερα της φυλακής του, με όργανο τις θρησκείες, τη φιλοσοφία, την τέχνη και ίσως αύριο με τη βιοτεχνολογία. Όμως, μέχρι στιγμής, τα μέσα δραπέτευσης αποδεικνύονται αναποτελεσματικά, ή πιο αργά από την ταχύτητα των θανάσιμων κινδύνων (επιθετικότητα, πυρηνικό ολοκαύτωμα, έλλειψη αλληλεγγύης, καταστροφή του οικοσυστήματος κ.α) που συσσωρεύονται. Ήδη, η «φυλακή» έχει πλημμυρίσει από τα δάκρυα των καταραμένων του πλανήτη και οι προνομιούχοι φυλακισμένοι συνεχίζουν να ζουν αμέριμνοι, αδιάφοροι για ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Ανυποψίαστοι από τον υπαρκτό κίνδυνο η φυλακή να γίνει ομαδικός τάφος για όλους. Ποιο σοκ μπορεί να σώσει αυτό το αδικημένο είδος;
 
 
 

Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2017


ΕΡΧΕΤΑΙ!
Επειδή
 
κάποια βιβλία
 
δεν τα «λαχάνιασε»
 
ο χρόνος
1ην έκδοση 1973
10η έκδοση 2017
Μια μυθιστορία της έσχατης πάλης
του Καλού με το αντίθετό του:

 
 

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟΤΟ 17/ΧΡΟΝΟ (1999 – 2017)
 
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΣΥΓΓΡΣΦΕΑ
 
(4.100 likes)
 
20/2/2003 (194)
 Αναρωτιέμαι: Από τη στιγμή που δεν υπάρχει το τίποτα αλλά το κάτι του Κόσμου, ποια είναι η χρησιμότητα της αιτιοκρατικής μεθόδου ως προς την ερμηνεία του Κόσμου;
 

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017


Η 153η άποψη
eίναι του
Μάκη Ανδρονόπουλου:

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017


ΕΡΧΕΤΑΙ!
Επειδή

κάποια βιβλία

δεν τα «λαχάνιασε»

ο χρόνος
1ην έκδοση 1973
10η έκδοση 2017
Μια μυθιστορία της έσχατης πάλης
του Καλού με το αντίθετό του:
 

Για τους φίλους
Του Στοχασμού
Και της Φαντασίας
ΕΡΧΕΤΑΙ!

Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ 2Ο ΒΙΒΛΙΟ
ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΛΟΓΙΑΣ:
Η Άλλη αστυνομική λογοτεχνία
Η ΟΑΣΗ ΜΙΑΣ ΦΡΑΣΗΣ
(σελ.111)
 
Σκέφτομαι: Όσο περισσότερο αντιστρατεύεται τους «όρους της ύπαρξης» και την ανθρώπινη ψυχοπνευματική δομή μία θρησκευτική, φιλοσοφική, πολιτική πρόταση, τό-σο βαθύτερα στην ενδοχώρα της ουτοπίας εισχωρεί. Αλλά, ταυτόχρονα, όλο και ακριβέστερα ορίζει την κατεύθυνση της πορείας που πρέπει ν΄ ακολουθήσουμε. Όλο και περισσότερο επιταχύνει αυτήν την πορεία.
 
Σκέφτομαι: Η πατρίδα μας (το Σύμπαν) είναι απέραν-τη για να ερμηνευτεί, αλλά μικρή για να χωρέσει τα πιο ω-ραία μας όνειρα.
 
Σκέφτομαι: Η Ιστορία του Θεού είναι η Ιστορία των όντων Του.
 
Σχόλιο της Ράνιας: Θέλει να πει πως η Ιστορία του Θεού είναι αιματηρή. Μπρρ…
 
Σκέφτομαι: Τελικά, ο αμοράλ κόσμος των ενστίκτων μας (που κάπου μέσα στο ανθρώπινο γονιδίωμα πρέπει να εδράζει) είναι η κόλαση που πρέπει να καταλύσουμε, ή η Αλήθεια που πρέπει να ξεχνάμε; (αυτό είναι ένα ερώτημα που θα υποχρεωθεί η βιοηθική να θέσει στον εαυτόν της. Και να δείτε που θα επιλέξει τη λησμονιά. Και θα είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης το αίτιο αυτής της επιλογής).
 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟΤΟ 17/ΧΡΟΝΟ (1999 – 2017)

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΣΥΓΓΡΣΦΕΑ

(4.100 likes)
 
2013-12-10 (439)
 Τι θα έλεγα στους πατριάρχες του αναρχισμού Μπακούνιν Νιτσάγιεφ και στα άλλα «παιδιά»…:
Η ίδρυση του κράτους οφείλεται κυρίως:
1ον: Στην ανάγκη του ανθρώπου να ξεφύγει από το επίπεδο της αγέλης.
2ον: Στην αδυναμία του ανθρώπου γα αυτοδιοικηθεί.
3ον: Για να δαμάσει τη Φύση.
4ον: Για να προφυλαχτεί από τους ομοίους του.
Γιατί πήρε τη μορφή αυτού του τέρατος (όπως το ονόμασε ο Νίτσε):
Γιατί ο άνθρωπος το έχτισε σύμφωνα με τις μη ηθικές προδιαγραφές του, που προσδιορίστηκαν από τους «όρους της ύπαρξης» οι οποίοι λένε, επιτάσσουν: Ο «άλλος» άνθρωπος είναι το μέσον για την υλοποίηση της ανάγκης σου για δύναμη, κυριαρχία, ηδονή ή ό εχθρός σου.
Παράγωγο αυτών των ιδιοτήτων είναι η πάλη των τάξεων, η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, η ανισότητα, οι πόλεμοι, η εγκληματικότητα, ο πόθος για την κατάργηση του Κράτους…
Γιατί η Αναρχία έζησε και ζει την παιδική της ηλικία:                  
Γιατί αντί να πολεμήσει το αίτιο των δεινών (τους όρους της ύπαρξης) πολέμησε και πολεμά το αιτιατό (το κράτος) προσθέτοντας πόνο στον πόνο και αίμα στο αίμα. Συνεχίζοντας έτσι τη φονική αντιπαράθεση του ανθρώπου προς τον άνθρωπο.
Όμως, η ενήλικη Αναρχία, η λεγόμενη Υπαρξιακή, είναι αυτή που θα μαράνει τις απάνθρωπες ιδιότητες της κρατικής οντότητας γιατί εναντιώνεται στους όρους της ύπαρξης (δηλαδή στο αίτιο και όχι στο αιτιατό).
Γιατί  η Υπαρξιακή Αναρχία γνωρίζει πως οι όροι της ύπαρξης περιέχουν και τη δυνατότητα της κατάλυσής τους. Και κατέχει τη γνώση για να επιτευχθεί αυτό, που είναι η συνεχής προσπάθεια αναβάθμισης του ηθικού δυναμικού του ανθρώπου, μέσω των θρησκειών, των ανθρωπιστικών ιδεολογιών (με ή χωρίς Θεό) της Τέχνης, της επιστήμης και προπάντων της ατομικής προσπάθειας για έναν ηθικό βίο όλων εκείνων που νιώθουν τον άλλον άνθρωπο ως συνοδοιπόρο προς το επέκεινα μέσα στο αιματηρό, άλυτο αίνιγμα της ύπαρξης. Που νιώθουν ως ύψιστο kαθήκον τους τη μείωση, την εξαφάνιση του ανθρώπινου πόνου.
Ρίξτε μια ματιά (όχι ανθρωποκεντρική) στο βάθος του ορίζοντα των γεγονότων, της ουσίας τους. Βρεθήκαμε «γυμνοί» ηθικά, σε ένα σφαγείο. Όντα, φονικά εναντίον όντων. Δισεκατομμύρια όντα του πλανήτη μας επιζούν αφανίζοντας το ένα το άλλο, λες για να χορτάσουν τον σαδισμό κάποιου υπερόντος. Η όποια δημιουργός Αιτία  αυτού του σφαγείου είναι ακατανόητη. Ο Άνθρωπος είναι αθώος, δεν ευθύνεται ούτε για τα εγκλήματά του, αφού ενεργεί κάτω από τη δεσποτεία των Όρων της Ύπαρξης, τους οποίους όμως προσπαθεί να καταλύσει (και η δυνατότητα κατάλυσης αυτών των όρων είναι ένα ελαφρυντικό στοιχείο για την δημιουργό αιτία της ύπαρξης του κόσμου μας και ίσως του χωροχρονικού συνεχούς).
Πρόταση: Ας συνεχίσουμε το έργο που άρχισαν άλλοι πριν από μας, όταν θυσίαζαν τη ζωή τους για έναν συνάνθρωπο, για μια ανθρωπιστική Ιδέα, για αλλάξουμε το τραγικό ανθρώπινο πεπρωμένο, με όργανο εκείνο που το όνομά του αρχίζει με Α…(πιστεύω πως είστε ικανοί να συμπληρώσετε τη λέξη).
Ελάτε να βγάλουμε το ακατανόητο προσωπείο τοθ Θεού που φανταστήκαμε, με την ελπίδα πως θα δούμε το αληθινό Του πρόσωπο.