Για φίλους

http://www.worldcat.org/identities/lccn-n88-615787/

 

V I D E O 33

https://www.youtube.com/watch?v=os-8tgA5s94

 

Αυτά είπε

Ο

ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ



Μόνο για φίλους:

http://benbeck.co.uk/anarchysf/possibles.htm

 

Μόνο για φίλους:

https://www.smashwords.com/profile/view/diamandisflorakis

 

V   I   D   E   O   32

https://www.youtube.com/watch?v=jFHG4NT0X6g

 

                                  31

                            O

                          E

                        D

                      I

                   V

https://www.youtube.com/watch?v=bCKgaHRV62U

 

Για ελληνόγλωσσους:

http://viaf.org/viaf/74261960/

 

ΔΙΑΒΆΣΤΕ ΤΟ ΑΞΙΖΕΙ:

http://yannitsochori.blogspot.gr/2014/10/blog-post_51.html

 

Κομμάτια από το βιβλίο: «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ».

 

(Ο Κόσμος είναι ήδη αλλαγμένος από τη στιγμή που τον φανταστήκαμε καλύτερο, ηθικότερο. Να γιατί είναι ρεαλιστικές οι ουτοπίες μας).

 

«Αχ, κάποιες φορές, πόσο παγιδευμένη είναι η λογική μέσα στον εαυτόν της. Πόσο είναι παράλογη…», σκέφτομαι.

 

«Εσείς οι διανοούμενοι μοιάζετε με ανθρώπους που αντί ν’ απολαύσουν κάτι ωραίο, το βάζουν στο μικροσκόπιο και το ψάχνουν. Έτσι δεν μπορείτε να χαρείτε ένα δειλινό, μία θάλασσα, ένα φρούτο, την αγάπη, τη φιλία, το σεξ, το φαγητό, τη ζωή γενικά. Ούτε και να νιώσετε την αλήθεια του Ρόλλαν. Καλοί μου. Αυτός ο άνθρωπος, αφού σκέφτηκε μόνος όσα δεν φανταστήκατε όλοι μαζί εσείς, μετά... πώς να το πω... μετά έζησε και πέθανε όπως ένα άγριο ζώο, ωραία, σωστά, περήφανα και φυσικά».

Εννοείται πως η Αθηνά μας έβαλε να ψαχνόμαστε. Αργότερα πήγαμε στην παραλία για νυχτερινό μπάνιο. Και είχε εκείνο το βράδυ η θάλασσα για όλους μας και για πρώτη φορά μία αίσθηση πρωτεϊκή. Μέχρι δελφίνια μας πλησίασαν, ανακατεύτηκαν μαζί μας, κολύμπησαν μαζί μας μαγνητισμένα, υποθέτω, απ’ ό,τι εξέπεμπαν τα σώματά μας.

«Αυτή είναι η αλήθεια του Ρόλλαν», φώναξε κάποια στιγμή η Αθηνά. Όλα τα άλλα είναι διανοουμενίστικη πολυλογία».

 

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι οι υπάρξεις είναι οι αισθητήρες του Θεού...», λέει απρόσμενα η Αναστασία, όπως κοιτάμε αμίλητοι το διάτρητο από φωτάκια βελούδο της νύχτας να κυριαρχεί παντού.

Είμαστε καθισμένοι στη βεράντα του μοναστηριού, βυθισμένοι στις σκέψεις μας και ομολογώ πως οι θεολογικές κουβέντες είναι ό,τι θα επιζητούσα λιγότερο. Παρ’ ολ’ αυτά, λέω αθέατα βαριεστημένα:

«Οι αισθητήρες του Θεού... Και ποιος είναι ο εξωτερικός χώρος του Θεού;».

Το ερώτημά μου, αν το παρατηρήσατε, είναι δύσκολο, έχει ενδοχώρα, αλλά η Αναστασία δεν κωλώνει από τέτοια.

«Υποθέτω πως ο εξωτερικός χώρος του Θεού είναι ο Εαυτός Του», μου κάνει.

«Υποχρεωτικά. Άρα είμαστε οι αισθητήρες της αυτογνωσίας Του...», λέω και πάλι αδιόρατα βαριεστημένα.

«Προφανώς, Παύλο».

«Οπότε, ένας οποιοσδήποτε φονικός αισθητήρας, από τους άπειρους του γνωστού κόσμου, ποια θεϊκή ιδιότητα ανιχνεύει;» ρωτάω, υποχρεώνοντας τη βαριεστιμάρα μου να παραχωρήσει τη θέση της σε μία παιχνιδιάρικη διάθεση, ενώ, ταυτόχρονα, ρίχνω την κουβέντα μας σε δύσκολα, βαθιά, κατασκότεινα νερά.

Η Αναστασία μου ρίχνει μία ματιά γεμάτη παράπονο.

«Αχ! αυτές οι σατανιστικές σου σπόντες. Αχ! αυτές οι αναρχομεταφυσικές σου μπηχτές... Είναι στιγμές, όπως τώρα, που υποψιάζομαι πως δεν αντέχεις τη μοναξιά της κόλασής σου και τότε στήνεις ψυχοπαγίδες με τα βιβλία σου, ή με τις κουβέντες σου. Άντε να δούμε τί θα κάνουμε με σένα μέχρι να συνειδητοποιήσεις πως η κόλαση δεν είναι η πατρίδα σου, όπως, άλλωστε, και κανενός άλλου, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει αυτή η χώρα».

Δεν είναι εύκολο να κερδίσεις θεολογικό παιχνίδι μαζί της. Αυτό είναι κάτι που το ξέρω από καιρό. Η Ηγουμένη διαθέτει μυαλό και αισθήματα που σε υποχρεώνουν να στέκεις απέναντι της με σεβασμό. Έχει ορίζοντες η Αναστασία. Αλλά προπάντων αισθήματα. Το μυαλό της έχει αντίκρισμα αισθημάτων. Οι σκέψεις της αντιστοιχία συναισθημάτων. Ήγουν, συνέπεια βίου με το πιστεύω της.

https://www.smashwords.com/books/view/308555

VIDEO: 30

https://www.youtube.com/watch?v=PpjyVN8Q1Io

 

Για στοχασμό και φαντασία:

https://www.ianos.gr/en/person/florakis-diamantis-0031233.html

Απόσπασμα από το

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

(1999 – 2017)

 

24 – 07 – 2017 (619)

Σκέφτομαι: Όταν οι αναφερόμενες ερμηνείες – προτάσεις λύσεων, οι σχετικές με την αιματηρή υπαρξιακή περιπέτεια, πάψουν να βλέπουν τα αιτιατά ως αίτια, τότε τα προβλήματα που προκαλεί ο άνθρωπος στον άλλο άνθρωπο θα σβήσουν.

https://www.smashwords.com/books/view/381261

 

59^η Άποψη:

Ένας άγνωστος μεγάλος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας από την Ελλάδα…

Λέει αυτή η σύσταση (για αγγλόφωνα βιβλία) σε μια Γερμανική ιστοσελίδα για την αγγλική έκδοση του «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ».:

http://www.englishbooks.xtme.de/2014/06/samstag-schokolade-und-ein-neuer-blick-auf-harry-potter-gute-englische-ebooks-fuer-kindle-gratis-oder-guenstig/

 

Για φίλους του στοχασμού…

http://www.bored-bookworm.com/azid/b00alhjbh0-the-ponotrons-and-the-anarchists-of-the-absolute.html

 

VIDEO: 29

https://www.youtube.com/watch?v=bRd3l3_1j5E

 

Μια αναφορά στο έργο μου, από τον ποιητή Θανάση Φροντιστή, στο 82/χρονο Πνευματικής καλλιέργειας περιοδικό του Μιχάλη Σταφυλά: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ»



V

   I

      D

         E

            O

               28

https://www.youtube.com/watch?v=QlzJuMQG3jg

 

Για αγγλομαθείς φίλους:

http://www.new-book-review.com/?book=instinct+return

 

Η «Άλλη»

Αστυνομική Λογοτεχνία:

Ένα διήγημα

Για Την τραγική υπαρξιακή περιπέτεια

Για Το επέκεινα

Για Τον Δημιουργό

Για Την έννοια της Ελευθερίας

Για Τη σωστή ανθρώπινη ματιά

Για μια θρησκεία της γης

(τώρα σε e-book)

  https://www.smashwords.com/books/view/736599

 

 

2 αποσπάσματα

Από το

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

(1999 – 2017)

4/12/2002 (170)

Ξανασκέφτομαι: Αλήθεια, ποια μορφή θα έπαιρναν οι κοινωνίες των κρατών αν τα άτομα στοιχίζονταν κατά ηθικό ύψος;

 

1/12/2002(169)
Σκέφτομαι: Γιατί άραγε το ασυνείδητο προσλαμβάνει τις εικόνες του εξωτερικού κόσμου χωρίς τα ηθικά κριτήρια του συνειδητού;

 

https://www.smashwords.com/books/view/381261

 

 

Μια πρόταση

(για όλους, ή για κανένα)

https://www.smashwords.com/books/view/736599

 

Ένα διήγημα

 Για φίλους

Της Φαντασίας και του Στοχασμού  

https://www.smashwords.com/books/view/736599

Τι είπε ο ποιητής

ΜΑΞΙΜΙΑΔΗΣ ΣΙΜΟΣ

14^η Άποψη:

Από την εκδήλωση για τα 50 χρόνια της λογοτεχνικής παρουσίας μου, την 17/5/13 στο βιβλιοπωλείο ARS NOCTURNA Λέκκα 23-25 αθήνα)

 

ΜΑΞΙΜΙΑΔΗΣ ΣΙΜΟΣ:

Ø Ο Διαμαντής Φλωράκης είναι για μένα μια τεράστια μορφή, ένας άνθρωπος που αγαπώ και κάποια στιγμή μίσησα. Πάλεψα πολύ με τα γραπτά του, όχι για να τα καταλάβω, ούτε και ν αποσπάσω κάποιο νόημα απ αυτά , μα πιο πολύ για να τ αποφύγω.
Να φύγω μακριά απ την ακατανίκητη έλξη που μου ασκούσαν και ασκούν.
Δε μπορώ να πω καλά λόγια για τα βιβλία του, δε μπορώ να πω καλά λόγια για τον ίδιο.
Ένας άνθρωπος που είναι σε θέση να δημιουργεί τέτοιους μύθους είναι πέρα απ΄ αυτά.
Αν κάτι δε του συγχωρώ , στ αλήθεια το λέω, είναι ότι γράφει σαν παιδί, ένα παιδί που παίζει με το υπερβατικό, ένα παιδί που ενώ γνωρίζει ότι οι λέξεις λίγα πράγματα μπορούν να πουν , εν τούτοις τους δίνει ανάσα , ζουμιά , πνοή, σάρκα, σε κάνει να πιστέψεις ότι το πιο αληθινό πράγμα που υπάρχει είναι ο τρόπος που παίζει με τις λέξεις.
Είναι πολύ σοβαρό πράγμα να παίζεις με τις λέξεις, είναι πολύ μεγάλη η ευθύνη να λες πράγματα που άλλοι τα κλείνουν σε δυσνόητους λαβύρινθους , ξαφνικά να τα έχεις μπροστά σου απτά, απλά , απλόχερα, γενναιόδωρα.

Και ξεγελιέσαι , μπαίνεις στον κόσμο του Διαμαντή Φλωράκη, ανυποψίαστος και γοητευμένος , ίδιος με παιδί κι εσύ. Κι έρχεται η ζωή αργότερα , στις πιο βαθιές , γεμάτες πόνο εκφάνσεις της , να σου δείξει ότι αυτά τα βιβλία είναι γραμμένα από άλλο υλικό.

Κι ακόμη περισσότερο , αισθάνεσαι πως αυτά τα βιβλία , αυτές οι σκέψεις , αυτή η γραφή, δεν είναι του Διαμαντή. Απλώς υπήρχαν κάπου , τα βρήκε ο Διαμαντής Φλωράκης , και στα προσφέρει , όπως κάποιος η κάτι του τα πρόσφερε. Και η προσφορά του, είναι αγνή , ανιδιοτελής, φωτεινή, καθαρή.

Μετριέσαι με τα ευρήματα του, και πάντα κάτι λείπει. Όχι απ αυτά , αλλά από σένα σε σχέση μ αυτά.

Τις συντεταγμένες των βιβλίων του , η τις δέχεσαι όπως είναι και προχωράς , όσο αντέχεις, στο ασύλληπτο τους βάθος, η τις λαμβάνεις ως μερικές γοητευτικές ιστορίες και την γλιτώνεις.

Γι αυτό τον μίσησα , την γραφή του εννοώ.

Κάποια στιγμή -και πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει;- αυτές οι "ιστορίες" αγγίζουν τον πυρήνα σου, το πιο μαλακό υλικό της ψυχής σου.
ΚΑΙ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΓΊΝΟΝΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ.

Η τρίτη κατάσταση μεταξύ του ναι και του όχι, η βεβαιότητα ότι κάτι παραπάνω υπάρχει, και η βεβαιότητα ότι δε μπορείς να το αγγίξεις.

Η βεβαιότητα του ότι τίποτα δεν είναι μάταιο, και μαζί ότι όλα είναι τραγικά άδηλα.
Μέσα λοιπόν στο καινούριο πλαίσιο αναφοράς σου , που πια είναι τα βιβλία του Φλωράκη, φτιάχνεις τη δική σου γωνιά. Έχεις ξεχάσει τι έγραψε αυτός ο άνθρωπος. Φτάνει που διάβασες τα βιβλία του, πριν 10 χρόνια , πριν 20, δεν έχει καμία σημασία.
Σ’ έχουν σημαδέψει οριστικά , μπήκες στον κόσμο τους, που κι αυτός εξ αποκαλύψεως φανερώθηκε στον συγγραφέα τους.

Γιατί , τι άλλο κάνει ο Διαμαντής Φλωράκης, απ το να μιλάει και να γράφει, για κάτι που δεν ξέρει, που δεν γνωρίζει , αλλά είναι τόσο ζωντανό , αιώνια παρόν;
Να πω μαζί κι ΑΚΙΝΗΤΟ;

Ε, λοιπόν εδώ υπάρχει η μεγαλύτερη έκπληξη, σε κάνει να αισθάνεται ως μια ακίνητη συνείδηση όπου παρακολουθείς τα καρέ της ζωής σου, τον ίδιο τον Χρόνο να περνάει από μπροστά σου, γίνεσαι ο παρατηρητής του εαυτού σου , ο ακίνητος παρατηρητής του Χρόνου.

Αυτά σε μένα συνέβησαν μετά από χρόνια, σκεφτόμενος , δίχως να το θέλω, τις γραφές του Διαμαντή Φλωράκη. Απέκτησαν τη δική τους ζωή μέσα μου, τόσο καιρό έκαναν την δουλειά τους, οι διεργασίες τους αόρατες κι ανεπαίσθητες , και στο τέλος βρέθηκα να είμαι τμήμα , μέρος αυτών των βιβλίων.

Και πιστεύω στους περισσότερους που αφέθηκαν στη γραφή του , συνέβη αυτό.
Δεν υπάρχουν λόγια για τον Διαμαντή Φλωράκη. Στις λίγες ώρες που τον γνώρισα από κοντά, και μίλησα μ αυτόν και την κυρία Φωτεινή, είδα δυό υπέροχους ανθρώπους, δυο πραγματικά υπέροχους ανθρώπους , κι αισθάνομαι πολύ τυχερός ,πάρα πάρα πολύ τυχερός.

Δε ξέρω , δε θέλω να ξέρω , πόσο μακριά θα φτάσουν τα βιβλία του, είμαι σίγουρος πως κάτι πολύ μεγάλο , τρομακτικά αθώο κατοικεί σ αυτά.

Έτσι , θέλω να κλείσω, γιατί δε μπορώ να βρω άλλες λέξεις, δε θέλω να πω άλλες λέξεις για την γραφή του Διαμαντή Φλωράκη.

ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΑΘΩΕΣ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ.