Το οπισθόφυλλο

του 1^ου βιβλίου

της άλλης αστυνομικής λογοτεχνίας

https://www.smashwords.com/books/view/308902

 

Απόσπασμα από το

 

Ηλεκτρονικό μου Ημερολόγιο

 

(1999 – 2016)

 

(2.600 likes )

 

16/11/2001 (91)

Σκέφτομαι: Ο Κόσμος δείχνει σαν μία κατασκευή, την οποία ο Κατασκευαστής της, αφού την ενεργοποίησε, την εγκατέλειψε στο πεπρωμένο των προδιαγραφών της.

https://www.smashwords.com/books/view/381261

 

104 βίντεο στοχασμού:

https://www.youtube.com/channel/UC6M4o59K1_7MHloPkYQt60Q

Απόσπασμα 132: (σελίδα 76 του διαδραστικού θεατρικού έργου μου):

«ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ»

(Το σωστό είναι η αθωότητα να μετριέται από την ένταση των τύψεων).

https://www.smashwords.com/books/view/613738

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΑΝΑΡΧΙΑ

http://diamflorakis5.blogspot.gr/

 

Απόσπασμα από το

 

Ηλεκτρονικό μου Ημερολόγιο

 

(1999 – 2016)

 

(2.500 likes )

 

2014-04-18 (472)

Έγραψα τότε:

23/1/2002

Ήταν ανυπαρξία της αυτοαιτίας του Τίποτα, η αιτία της αυτοαιτίας του Θεού ή της Ύλης.

Και συμπληρώνω τώρα: Αυτή η ρήση είναι η περίληψη των ερωτημάτων…

 https://www.smashwords.com/books/view/381261

Απόσπασμα από το 11^ο βιβλίο της

Υπαρξιακής Αναρχίας/Εσχατολογικής Ουτοπίας

Η ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ ΜΙΑΣ ΝΟΥΒΕΛΑΣ

ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΙΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΑΙΣΘΗΤΟΥ

(σελίδα 117)

Αλλά ας πάω στο κουφό που πέταξε η γυναίκα μου:

«Βρίσκω πιο λογική την αυτοαιτία του Θεού, από την αυτοαιτία της Ύλης. Γιατί η αυτοαιτία της Ύλης προϋποθέτει άπειρες μη ορθολογικές παραδοχές. Και ιδού μερικές: Το χωρίς νου, βούληση, επιθυμία, σχεδιασμό Τυχαίο κατασκεύασε όλες εκείνες τις εν δυνάμει ιδιότητες, την εντελέχεια δηλαδή, οι οποίες κάτω από τυχαίες αλληλοεπιδράσεις δημιούργησαν ό,τι βλέπουμε: φυσικούς νόμους, έλλογα όντα κάποια από τα οποία σκέφτηκαν περί της Ουσίας, του σκοπού, της εξέλιξης, της κατάληξης και των ιδιοτήτων του σύμπαντος Κόσμου. Ήγουν, η σκέψη είναι παράγωγο της μη σκέψης, οι φυσικοί νόμοι παράγωγα του τυχαίου. Και το χωρίς νου τυχαίο σοφότερο από ένα άπειρο πνεύμα!! Τόσο ορθολογικός είναι ορθολογισμός της υλιστικής ερμηνείας της ύπαρξης του Κόσμου, των όντων!!».

«Εκτός κι αν το Μηδέν (η μόνη απόλυτα λογικά εκδοχή, ο μη Κόσμος δηλαδή) θα ήταν δυνατό να παράξει τον Θεό, ή το κάτι του Κόσμου», πετάω με τη σειρά μου το δικό μου κουφό.

Η γυναίκα μου με αγκαλιάζει.

«Αγάπη», μου λέει «αγάπη να σε φιλήσω! Τι είναι αυτά τα πρωτοφανή που ακούω;»,

«Σκέψου, του αυτού υπαρξιακού επιπέδου να είναι τα όσα λένε, και σκέφτονται οι άλλοι. Όλοι οι άλλοι», της κάνω αρχίζοντας ένα γέλιο που αμέσως συνοδεύτηκε από το δικό της. (Έχει και τα καλά της η πίστη στην ανυπαρξία του θεού).

Αυτά και μερικά ακόμα λέγαμε με τη γυναίκα μου ξαφνιάζοντας ο ένας τον άλλον, αλλά και τον εαυτόν μας!

https://www.smashwords.com/books/view/296537

 

Ένα σχόλιό μου στην ATHENS VOICE

(που σβήστηκε)

Βασίλη Βασιλικέ, «Να χαρώ εγώ», όπως θα έλεγε ο μακαρίτης ο Ρένος ποια βιβλία πνίγεις και ποια αναδεικνύεις. Τώρα κατάλαβα γιατί κι εσύ υπήρξες ένας από εκείνους που στην ΣΕΑΠ το 1957, δεν με πλησίαζες κοντύτερα από τα 20 μέτρα.

Διαμαντής

Τι είπε ο ποιητής

Μαξιμιάδης Σίμος:

14^η Άποψη:

Από την εκδήλωση για τα 50 χρόνια της λογοτεχνικής παρουσίας μου, την 17/5/13 στο βιβλιοπωλείο ARS NOCTURNA Λέκκα 23-25 αθήνα)

 

ΜΑΞΙΜΙΑΔΗΣ ΣΙΜΟΣ:

Ο Διαμαντής Φλωράκης είναι για μένα μια τεράστια μορφή, ένας άνθρωπος που αγαπώ και κάποια στιγμή μίσησα. Πάλεψα πολύ με τα γραπτά του, όχι για να τα καταλάβω, ούτε και ν αποσπάσω κάποιο νόημα απ αυτά, μα πιο πολύ για να τ αποφύγω.
Να φύγω μακριά απ την ακατανίκητη έλξη που μου ασκούσαν και ασκούν.
Δε μπορώ να πω καλά λόγια για τα βιβλία του, δε μπορώ να πω καλά λόγια για τον ίδιο.
Ένας άνθρωπος που είναι σε θέση να δημιουργεί τέτοιους μύθους είναι πέρα απ΄ αυτά.
Αν κάτι δε του συγχωρώ, στ αλήθεια το λέω, είναι ότι γράφει σαν παιδί, ένα παιδί που παίζει με το υπερβατικό, ένα παιδί που ενώ γνωρίζει ότι οι λέξεις λίγα πράγματα μπορούν να πουν , εν τούτοις τους δίνει ανάσα, ζουμιά , πνοή, σάρκα, σε κάνει να πιστέψεις ότι το πιο αληθινό πράγμα που υπάρχει είναι ο τρόπος που παίζει με τις λέξεις.
Είναι πολύ σοβαρό πράγμα να παίζεις με τις λέξεις, είναι πολύ μεγάλη η ευθύνη να λες πράγματα που άλλοι τα κλείνουν σε δυσνόητους λαβύρινθους, ξαφνικά να τα έχεις μπροστά σου απτά, απλά, απλόχερα, γενναιόδωρα.

Και ξεγελιέσαι, μπαίνεις στον κόσμο του Διαμαντή Φλωράκη, ανυποψίαστος και γοητευμένος, ίδιος με παιδί κι εσύ. Κι έρχεται η ζωή αργότερα, στις πιο βαθιές, γεμάτες πόνο εκφάνσεις της, να σου δείξει ότι αυτά τα βιβλία είναι γραμμένα από άλλο υλικό.

Κι ακόμη περισσότερο, αισθάνεσαι πως αυτά τα βιβλία, αυτές οι σκέψεις, αυτή η γραφή, δεν είναι του Διαμαντή. Απλώς υπήρχαν κάπου, τα βρήκε ο Διαμαντής Φλωράκης, και στα προσφέρει, όπως κάποιος η κάτι του τα πρόσφερε. Και η προσφορά του, είναι αγνή, ανιδιοτελής, φωτεινή, καθαρή.

Μετριέσαι με τα ευρήματα του, και πάντα κάτι λείπει. Όχι απ αυτά , αλλά από σένα σε σχέση μ αυτά.

Τις συντεταγμένες των βιβλίων του, η τις δέχεσαι όπως είναι και προχωράς, όσο αντέχεις, στο ασύλληπτο τους βάθος, η τις λαμβάνεις ως μερικές γοητευτικές ιστορίες και την γλιτώνεις.

Γι αυτό τον μίσησα, την γραφή του εννοώ.

Κάποια στιγμή -και πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει;- αυτές οι "ιστορίες" αγγίζουν τον πυρήνα σου, το πιο μαλακό υλικό της ψυχής σου.

ΚΑΙ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΓΊΝΟΝΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ.

Η τρίτη κατάσταση μεταξύ του ναι και του όχι, η βεβαιότητα ότι κάτι παραπάνω υπάρχει, και η βεβαιότητα ότι δε μπορείς να το αγγίξεις.

Η βεβαιότητα του ότι τίποτα δεν είναι μάταιο, και μαζί ότι όλα είναι τραγικά άδηλα.
Μέσα λοιπόν στο καινούριο πλαίσιο αναφοράς σου , που πια είναι τα βιβλία του Φλωράκη, φτιάχνεις τη δική σου γωνιά. Έχεις ξεχάσει τι έγραψε αυτός ο άνθρωπος. Φτάνει που διάβασες τα βιβλία του, πριν 10 χρόνια , πριν 20, δεν έχει καμία σημασία.
Σ’ έχουν σημαδέψει οριστικά , μπήκες στον κόσμο τους, που κι αυτός εξ αποκαλύψεως φανερώθηκε στον συγγραφέα τους.

Γιατί , τι άλλο κάνει ο Διαμαντής Φλωράκης, απ το να μιλάει και να γράφει, για κάτι που δεν ξέρει, που δεν γνωρίζει , αλλά είναι τόσο ζωντανό , αιώνια παρόν;
Να πω μαζί κι ΑΚΙΝΗΤΟ;

Ε, λοιπόν εδώ υπάρχει η μεγαλύτερη έκπληξη, σε κάνει να αισθάνεται ως μια ακίνητη συνείδηση όπου παρακολουθείς τα καρέ της ζωής σου, τον ίδιο τον Χρόνο να περνάει από μπροστά σου, γίνεσαι ο παρατηρητής του εαυτού σου , ο ακίνητος παρατηρητής του Χρόνου.

Αυτά σε μένα συνέβησαν μετά από χρόνια, σκεφτόμενος , δίχως να το θέλω, τις γραφές του Διαμαντή Φλωράκη. Απέκτησαν τη δική τους ζωή μέσα μου, τόσο καιρό έκαναν την δουλειά τους, οι διεργασίες τους αόρατες κι ανεπαίσθητες , και στο τέλος βρέθηκα να είμαι τμήμα , μέρος αυτών των βιβλίων.

Και πιστεύω στους περισσότερους που αφέθηκαν στη γραφή του , συνέβη αυτό.
Δεν υπάρχουν λόγια για τον Διαμαντή Φλωράκη. Στις λίγες ώρες που τον γνώρισα από κοντά, και μίλησα μ αυτόν και την κυρία Φωτεινή, είδα δύο υπέροχους ανθρώπους, δυο πραγματικά υπέροχους ανθρώπους, κι αισθάνομαι πολύ τυχερός, πάρα πάρα πολύ τυχερός..

Δε ξέρω , δε θέλω να ξέρω , πόσο μακριά θα φτάσουν τα βιβλία του, είμαι σίγουρος πως κάτι πολύ μεγάλο , τρομακτικά αθώο κατοικεί σ αυτά.

Έτσι, θέλω να κλείσω, γιατί δε μπορώ να βρω άλλες λέξεις, δε θέλω να πω άλλες λέξεις για την γραφή του Διαμαντή Φλωράκη.

ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΑΘΩΕΣ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ.

http://diamflorakis5.blogspot.gr/2014/08/60.html?view=sidebar

 

 

Απόσπασμα από το

 

Ηλεκτρονικό μου Ημερολόγιο

 

(1999 – 2016)

 

(2.500 likes )

 

18/5/2004 (240)

(…Η Τέχνη είναι μια μορφοποιημένη απαίτηση του αδύνατου), γράφει ο Καμύ στον «Επαναστατημένο Άνθρωπο».

Σκέφτομαι: Άραγε, πόσων καλλιτεχνών, ιδιαίτερα συγγραφέων, το έργο υπηρετεί αυτήν τη βασική αναγκαιότητα;

https://www.smashwords.com/books/view/381261

 

Απόσπασμα από το

 

Ηλεκτρονικό μου Ημερολόγιο

 

(1999 – 2016)

 

(2.500 likes )

 

2015-06-26 (559)

Σκέφτομαι: Όχι, δεν είμαστε εμείς οι φονιάδες των ονείρων μας για Αγάπη, Αδελφοσύνη, Κατανόηση, Συγγνώμη, Αθωότητα. Το άλυτο, αιματηρό, Αίνιγμα της Ύπαρξης με την εντελέχεια των ιδιοτήτων της, ήταν. Ακόμα και οι «ένοχοι» ανάμεσά μας, αθώοι υπήρξαν. Κι αυτή η σκέψη είναι ο πυρήνας της Υπαρξιακής μας Αναρχίας, Εξέγερσης. Ειρήνης, της μεταξύ μας Αγάπης. Αλλά και της παροχής μας κατανόησης προς την όποια Πρώτη Αιτία…(Αυτή η πράξη είναι ισόθεη).

https://www.smashwords.com/books/view/381261

 

 

Τι είπε ο συγγραφέας διανοητής

Δημήτρης Χορόσκελης

1^η άποψη:

        Δημήτρης Χορόσκελης: (περιοδικό «ΕΞΩΣΤΗΣ» Θεσσαλονίκης, τεύχος 296 26/10/95 για τη δεκαλογία της: «ΑΝΑΡΧΙΑ»): Με το δέκατο μυθιστόρημα, με τον τίτλο «ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ», ολοκληρώνεται η φιλόδοξη δεκαλογία «Εσχατολογικής Ουτοπίας» του Διαμαντή Φλωράκη. Η περίπτωση του συγγραφέα μοιάζει με διάττοντα αστέρα, τόσο στο ελληνικό, όσο και στο παγκόσμιο λογοτεχνικό στερέωμα. Εδώ και 23 χρόνια ασχολείται, μοναχικά και μεθοδικά, με βασικά και ουσιώδη θέματα που έχουν σχέση με τη φιλοσοφία, την οντολογία, τη μεταφυσική, την ηθική και τη θεολογία. Το είδος –πρόσχημα μέσα στα πλαίσια του οποίου εντάσσει τη δράση των βιβλίων του, είναι αναπόφευκτα η επιστημονική φαντασία, αλλά δοσμένη μέσα από μία εντελώς ιδιότυπη οπτική γωνία και θεώρηση. Ο συγγραφέας ξεκαθαρίζει την αγγλοσαξωνική εκδοχή αυτού του είδους από τα πολυάριθμα πρόσωπα και τα φουτουριστικά σκηνικά, και επιδίδεται κυρίως σε μία φιλοσοφική σκηνοθεσία ιδεών κι εννοιών, χρησιμοποιώντας ένα ελάχιστο δράσης, πλοκής και πρωταγωνιστών. Τα βασικά χαρακτηριστικά του έργου του Διαμαντή Φλωράκη είναι κυρίως δύο:

 Η φιλοσοφική – θεολογική θεματολογία. Ο πρωταγωνιστής ενός παλιότερου έργου του συγγραφέα αναρωτιέται: «Θα την τελειώσει κάποτε ο θεός την Ιστορία του Κόσμου; Κι αν την τελειώσει, στο τέρμα της θα υπάρχει η Ερμηνεία; Κι αν υπάρχει θα είναι στο ύψος μας; Κι αν είναι στο ύψος μας, θα είναι στο χθεσινό, το σημερινό ή το αυριανό; Ρωτώ για να ξέρω αν ήδη είμαστε, ή πρόκειται να γίνουμε ισοϋψείς , ή πρόκειται να γίνουμε ισοϋψείς με το Απόλυτο».

Παρόμοια μεταφυσικά ερωτήματα, ο πόνος σαν βασικό συστατικό των όντων, η ύπαρξη, ή η ανυπαρξία του θεού, η κόλαση της ύλης, η πάλη του Καλού και του Κακού, είναι τα κύρια θέματα που πρωταγωνιστούν σε όλα τα έργα του συγγραφέα. Στη «Νοσταλγία Του Τίποτα» διαπραγματεύεται μία τηλεοπτική επίθεση του Καλού εναντίον του Κακού. Στο «Επιστροφή στο Μέλλον» περιγράφει μία ιδανική κοινωνία που φθίνει από την υπερβολική τελειότητα και όπου η ζωή αποκτά ενδιαφέρον ύστερα από μία αναζωπύρωση του Κακού. Στα «Πονοτρόνια Και Οι Αναρχικοί Του Απόλυτου» σκηνοθετεί την εξέγερση μίας ομάδας ανθρώπων ενάντια σε ένα παράλογο Σύμπαν κάποιου σαδιστή θεού. Στην «Έσχατη Αναρχία» φαντάζεται την πλήρη ανατροπή των φυσικών νόμων και την αλληλοεισδοχή δύο παράλληλων και διαμετρικά αντίθετων κόσμων. Στον «Εχθρό», ο ήρωας, ένας φαινομενικά αιμοσταγής και κυνικός εξολοθρευτής, ωθεί στα άκρα τις φονικές του παρορμήσεις, καταστρέφοντας τελικά ολόκληρη τη Γη. Όλα τα όντα είναι παγιδευμένα σε ένα αιματηρό παιχνίδι. «Κάποια στιγμή, όχι μακρινή, θα καταλάβεις πως ο εχθρός είναι οι άλλοι», λέει κάπου χαρακτηριστικά. Έχοντας τελικά εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες του κακού και καταστρέφοντας τη Δημιουργία, εκδικείται τον ίδιο το Θεό, που μας έπλασε κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσή Του. Στο τελευταίο βιβλίο της δεκαλογίας του. «Το Σύνδρομο Του Χάους», μία μυστηριώδη ασθένεια εξαπλώνεται, πλήττοντας κι εξολοθρεύοντας τους τελευταίους καλούς του Κόσμου. Μία σε βάθος έρευνα του ήρωα – ντετέκτιβ, αποκαλύπτει την ύπουλη σκευωρία του Κακού, με σκοπό την τελική επικράτησή του.

β: η μινιμαλιστική – χαοτική γραφή. Το κύριο χαρακτηριστική της γραφής του Διαμαντή Φλωράκη, είναι ο λεκτικός μινιμαλισμός (ολιγοσέλιδα αλλά νοηματικά πυκνά βιβλία) και η χαοτική δομή της. Ενώ τα έργα του αρχίζουν με μία σταθερά δομημένη ιστορία και με συγκεκριμένα ερωτήματα, συχνά καταλήγουν χαοτικά, χωρίς παγιωμένα συμπεράσματα και δίχως οριστικές απαντήσεις γιατί, όπως είναι γνωστό, «το χάος γεννά τάξη και η τάξη χάος». Ο συγγραφέας καταλύει, περιγράφοντάς τα, όλα τα πιθανά σύμπαντα και τις οντολογικές εκδοχές τους, σαν να πρόκειται μέσα από αυτή την αποκαλυπτική και γενικευμένη ιδεατή αποδόμηση να αναδυθούν αυθόρμητα οι απαντήσεις του θεού, το μοντέλο του ιδανικού Σύμπαντος, ή ακόμη η επικράτεια των άφθαρτων και τέλειων πλατωνικών ιδεών. Κάθε βιβλίο της δεκαλογίας είναι ένα fraktal, απόσπασμα που καθρεφτίζει μία εκτενέστερη πιθανή πραγματικότητα, απειροστό κομμάτι ενός γιγαντιαίου καλειδοσκόπου, όπου οι αντανακλάσεις όλων των εσχατολογικών πιθανοτήτων, συνθέτουν την Ολική Πραγματικότητα. Ο Διαμαντής Φλωράκης χαρακτηρίζει τα βιβλία του εσχατολογικές ουτοπίες, αλλά σήμερα γνωρίζουμε περισσότερο από ποτέ , ότι η έννοια αυτή συνεχώς αποδυναμώνεται. Ο γνωστός άγγλος φυσικός Τζων Γκρίμπιν, στο βιβλίο του «Τα Μυστήρια του Χρόνου», υποστηρίζει τη θέση ότι ζούμε σε ένα Σύμπαν όπου όλα είναι πιθανά. Ίσως ακόμη και αυτές οι «εσχατολογικές Ουτοπίες», του ερευνητή του Απόλυτου, του Διαμαντή Φλωράκη.

 

Και:

Η Άποψη για την Άποψη:

Ο κύριος Χορόσκελης είναι ένας συγγραφέας – κριτικός που έκανε τον κόπο να αγοράσει (!), διαβάσει, μελετήσει 10 βιβλία μου με αγάπη κι ενδιαφέρον κι έγραψε την εύστοχη (κατά τη γνώμη μου) σύνοψη, αλλά και αξιολόγηση της τότε 10/λογίας μου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κυρίως προσπάθησε να υλοποιήσει τον κύριο στόχο ενός κριτικού που είναι η ανάδειξη ενός άξιου έργου. «Θα πω σήμερα κιόλας στον Πρετεντέρη του ΒΗΜΑΤΟΣ που είναι φίλος από την κοινή  αυτοεξορία μας στο Παρίσι την περίοδο της χούντας, να κάνει κάτι γι αυτά τα έργα», μου είπε όταν ήρθε στο γραφείο μου, άγνωστός μου μέχρι τότε, ο κ. Χορόσκελης. «Δεν πιστεύω πως ο Πρετεντέρης θα σου κάνει αυτή τη χάρη», του είπα. Και του εξήγησα γιατί: «Οι δημοσιογράφοι γράφουν στα έντυπα που εργάζονται μόνο για δικά τους βιβλία, συναδέλφων τους, φίλων τους, συγγραφέων που οι εκδότες τους διαφημίζονται στα έντυπά τους και σπάνια (για άλλοθι) για κάποιον συγγραφέα που δεν ανήκει σ΄ αυτές τις κατηγορίες». Και την επομένη φυσικά δικαιώθηκα. (Ε, με κάποιες δεκαετίες πείρας στον χώρο, δεν ήταν και δύσκολο). 5 αστέρια λοιπόν στη κριτική του κ. Χορόσκελη κι ένα πεντάστερο ευχαριστώ! Κι 1 δεν «πειράζει» για τον κ. Πρετεντέρη.

 

Τι είπε η αμερικανίδα:

https://www.goodreads.com/review/show/2618262

80

Απόσπασμα από το 16/χρονο Ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο

2015-08-12 (564)

Ο νεαρός ρωτούσε στο σημείωμα που μου έδωσε: “Γράφετε στο τελευταίο σας βιβλίο: Πρέπει να κριθούμε από τα  πιο ωραία μας όνειρα. Ποιο θεωρείτε ως το ωραιότερο όνειρό μας;”

   Σκέφτηκα, για λίγο αν θα έπρεπε να του πω, ή να του δείξω. Σύντομα όμως μια σκηνή που άρχισε να εκτυλίσσετε στο δρόμο που πίναμε τον καφέ μας με έβγαλε από το δίλλημα: Δυο άνθρωποι είχαν αγκαλιαστοί.

   Κοίτα, του είπα.

Απόσπασμα από το 23^ο άτιτλο

(σε στάδιο μη ολοκλήρωσης) βιβλίο μου:

 

Αφού λες πως όλες οι ανθρώπινες ενέργειες είναι κινήσεις της ύλης, χωρίς ηθική αξιολόγηση, χωρίς ηθικό αντίκρισμα σε έναν κόσμο χωρίς Επέκεινα, τότε μπήξε αυτό το μαχαίρι στην καρδιά του πατέρα σου, για να σκοτώσεις, έμμεσα, έτσι και τη μητέρα σου, για να είσαι συνεπής με το πιστεύω σου, για να κάνεις τον επόμενο φόνο σου, είπε ο Ταμιωλάκης σχεδόν ψιθυριστά…