Τί απουσιάζει στην εικόνα ενός φονικού σεισμού, μιάς θανατηφόρας παιδικής αρρώστιας;

έγραφα στις 30/12/2002 αυτό,που δείχνει επίκαιρο
Ø Νιώθω μία αίσθηση μελαγχολίας να εκπέμπει ο πλανήτης. Κι αυτό μου θυμίζει τη φράση του Νίτσε: «Η μελαγχολία της αποπεράτωσης». Μία φράση που μέσα της μπορούν να χωρέσουν πολλές μορφές αποπερατώσεων: Έργων, βίων, εποχών, ιδεολογιών, αυταπατών…:

το τέλος μιας 11/λογίας

Ø Διάβασα κάπου αυτό: «Σημασία δεν έχει το πόσες φορές πέφτεις, αλλά το αν σηκώνεσαι μετά».
Η ρήση μου θύμισε την ανθρώπινη πορεία μέσα στους αιώνες της Ιστορίας. Όλες οι ηθικές πτώσεις του Ανθρώπου ακολουθήθηκαν από ανορθώσεις.

η σημασία του ασήμαντου

Το ερώτημα ήταν: «Αφού είμαστε όλοι μελλοθάνατοι, γιατί φερόμαστε σαν αθάνατοι;”.

Ακριβώς για αυτό φερόμαστε έτσι. Για να ξεχνάμε το πεπρωμένο μας, τους είπα. Κι αυτό ήταν, εκτός των άλλων, και μία συνηγορία του ασήμαντου. Της μπούρδας, της σαχλαμάρας. Ακόμα και της κακής τηλεόρασης