Μας ενώνει η κοινή μοίρα του θανάτου και μας χωρίζουν οι όροι της Ύπαρξης.

Τί απουσιάζει στην εικόνα ενός φονικού σεισμού, μιάς θανατηφόρας παιδικής αρρώστιας;

έγραφα στις 30/12/2002 αυτό,που δείχνει επίκαιρο
Ø Νιώθω μία αίσθηση μελαγχολίας να εκπέμπει ο πλανήτης. Κι αυτό μου θυμίζει τη φράση του Νίτσε: «Η μελαγχολία της αποπεράτωσης». Μία φράση που μέσα της μπορούν να χωρέσουν πολλές μορφές αποπερατώσεων: Έργων, βίων, εποχών, ιδεολογιών, αυταπατών…:

το τέλος μιας 11/λογίας

Ø Διάβασα κάπου αυτό: «Σημασία δεν έχει το πόσες φορές πέφτεις, αλλά το αν σηκώνεσαι μετά».
Η ρήση μου θύμισε την ανθρώπινη πορεία μέσα στους αιώνες της Ιστορίας. Όλες οι ηθικές πτώσεις του Ανθρώπου ακολουθήθηκαν από ανορθώσεις.

η σημασία του ασήμαντου

Το ερώτημα ήταν: «Αφού είμαστε όλοι μελλοθάνατοι, γιατί φερόμαστε σαν αθάνατοι;”.

Ακριβώς για αυτό φερόμαστε έτσι. Για να ξεχνάμε το πεπρωμένο μας, τους είπα. Κι αυτό ήταν, εκτός των άλλων, και μία συνηγορία του ασήμαντου. Της μπούρδας, της σαχλαμάρας. Ακόμα και της κακής τηλεόρασης

μεταφορά από το βασικό 11χρονο ημερολόγιό μου

Είχα γράψει: «Όλα μας τα προβλήματα είναι ένα: Η Εντελέχεια της Αρχής. Εκεί βρίσκεται κρυμμένο όλο το ανθρώπινο πεπρωμένο. Τα σχέδια και οι ιδιότητες του Δημιουργού. Εκεί και οι διαφωνίες μας. Η ανταρσία μας ενδεχομένως. Αλλά και η Ελπίδα μας».


29/3/10 (333)

Ο Κομφούκιος είπε (όπως το συγκράτησα): «Το να σε αδικούν είναι κακό. Το να μην μπορείς αυτό να το ξεχάσεις, είναι μεγαλύτερο κακό».


27/3/10 (332)

Ø Τους είπα: Η συλλογική κρίση για ένα έργο Τέχνης (αλλά και για έναν βίο) είναι αλάνθαστη. Μπορεί πολλές φορές να αργεί, αλλά πάντα έρχεται.


26/3/10 (331)

Ø ΣΤΙΣ ΑΓΑΠΕΣ ΜΟΥ θα αφήσω αυτό: «Ευελπιστώ πως θα είσαστε αγαπημένοι και ενωμένοι, πως θα κρατά ο ένας το χέρι του άλλου, μέχρι την άκρη του χρόνου σας».

ØΤους ξαναείπα: «Να βλέπετε τους άλλους σα να είναι η τελευταία φορά. Αυτό το βλέμμα αυξάνει το δυναμικό της κατανόησης, της αγάπης μέσα μας».

http://users.forthnet.gr/ath/fd/
κι εδώ είμαι

¨Ο,τιδεν με σκοτώνει με κάνει δυνατότερο, είπε ο ερημήτης της Εγκαντίν. Δεν θα μας σκοτώσει αυτή η κρίση. Δεν είμαστε μόνο αυτό που φάνηκε.