Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ, (η ουσία της ιστορίας)

Τώρα, μπροστά μου, είναι ένα ξανθό κε­φάλι με μάτια μπλε που με κοιτάζουν. Ένα χαμόγελο από μαργαριτάρια που μου λέει:

«Είναι για σας».

«Ζει ο Ρόλλαν Αντύπας», τη ρωτάω.

«Πέθανε με τον τρόπο που ξέρετε», μου κάνει εκείνη.

Είναι στα χέρια μου ένας αδιάβροχος φάκελος. Στα νερά μία ξανθιά θεά που χάνεται σχίζοντας τα νερά σαν δελφίνι. Μία ξεψυχισμένη αναμονή μέσα μου. Το αίμα του ήλιου πάνω στα νερά του κόλπου.

Μία μουσική πρόκειται να έρθει μέσα στη νύχτα. Ένα μήνυμα του Ρόλλαν. Νότες σαξοφώνου. Σκαλοπάτια για μία αλήθεια, ή για ένα αίνιγμα.

Είναι το «Ρέκβιεμ Για Μία Απόσταση», στα χέρια μου.

Βάζω το cd στη συσκευή και μετά την ενεργοποιώ.

Διαβάστε, αφού είναι αδύνατο ν’ ακούσετε. Μην ανησυχείτε. Θα είμαι συνοπτικός. Ελπίζω και κατανοητός. (Εκπέμπει μία μουσική ο χωρόχρονος. Βγάζουν νότες τις νύχτες τ’ α­στέρια. Μία σιωπή. Μία υπόσχεση επανόρθω­σης. Μία συγνώμη):

Το καταλαβαίνω από την αρχή: Μία Κίρκη από νότες είναι το Ρέκβιεμ. Και να που τώρα νιώθω να είμαι ένα ελάχιστο σω­ματίδιο ύλης, όμοιο με τ’ αμέτρητα άλλα που συνθέτουν το Όλο. Κινούμαι, ενώνομαι, με­ταμορφώνομαι, αποσυντίθεμαι, αναλώνομαι, για κάτι και από κάτι που δεν γνωρίζω. Σί­γουρα, αναζητώ, ποθώ κάτι που δεν το βλέπω, αλλά που όμως το νιώθω να υπάρχει κάπου απέραντα μακριά μου. Παντοτινά μακριά μου. Είναι κάτι ανάμεσά μας. Ναι, είναι η αδυνα­μία του να με πλησιάσει, διασχίζοντας το σχεδόν μηδενικό νοητικό και συναισθηματικό μου δυναμικό. Το ασήμαντό μου. Είναι η αδυ­ναμία του Μεγίστου να γίνει ελάχιστο. Του ελάχιστου να δει το Μέγιστο. Κάπου είναι ένα φως που δεν βλέπω. Είναι μία μοναξιά, ένα σκοτάδι μέσα μου. Ένα παράπονο. Και μία βούληση αναβάθμισης, υπέρβασης. Είναι η Αλήθεια μέσα μου.

Ύστερα, η μουσική Κίρκη με κάνει πρω­τογενές έμβιο ον., και έχω την ελπίδα πως δεν θα νιώσω ό,τι και στην πρώτη μου μεταμόρ­φωση. Αλλά η ελπίδα μου σύντομα πνίγεται μέσα στις νότες. Μέσα στην σκληρή Αλήθεια.

Το ίδιο μου συμβαίνει κι όταν σε απανω­τές μεταμορφώσεις γίνομαι ιός, σκύλος, γάτα, πάνθηρας, λιοντάρι, αετός, σπουργίτι, φάλαι­να, δελφίνι, καρχαρίας και ό,τι άλλο αναπνέει.

Τέλος, μεταμορφώνομαι στην άθροιση των πιο εξελιγμένων έμβιων όντων. Όμως, και τότε όλες μου οι νοητικές, συναισθηματικές, ενορατικές δυνατότητες δεν επαρκούν για να γίνω αντιληπτός από το Μέγιστο. Νιώθω την Αλήθεια στον βαθμό και με τον τρόπο που την ένιωσα και ως σωματίδιο ύλης.

«Είναι σα να μην υπάρχει Θεός, Ρόλλαν. Αυτό λες με τις νότες σου. Την Αλήθεια. Είναι σα να μου λες πως ο άνθρωπος είναι κι αυτός έγκλειστος μέσα στους νόμους της τροφικής αλυσίδας», φωνάζω όταν βγαίνω από την έκ­σταση του «Ρέκβιεμ Για Μία Απόσταση».

Το φως της ημέρας με βρίσκει βουτηγμέ­νο στο σκοτάδι της Αλήθειας του Κόσμου μας. Στη γνώση πως οι Κόσμοι είναι άπειροι και πως ο δικός μας βρίσκεται στην κατώτερη κλί­μακά τους, όπου το Καλό, ο Θεός, η αγάπη, το Επέκεινα απουσιάζουν, όπως από τη ζωή ενός ζώου, ενός ιού, ενός σωματιδίου ύλης.

Κοιτάζομαι σ’ έναν καθρέφτη. Το βλέμ­μα μου είναι σκοτεινό, αλλά δεν είναι και για να το κρύψω πίσω από μπλε αδιαφανή γυαλιά.

Αποφασίζω να μη μιλήσω ποτέ για το Ρέκβιεμ που άκουσα τη νύχτα. Να μην πω σε κανέναν πως έλαβα το Ρέκβιεμ που περιμένα­με. Το κρατίδιο που ιδρύσαμε είναι το ίδιο, ή και περισσότερο αναγκαίο να υπάρχει τώρα. Και μάλιστα, στο κοντινό μέλλον, θα πρέπει να περιέχει και τις μορφές ζωής στις οποίες μεταμορφώθηκα για να δω την Αλήθεια του Κόσμου μας. Αυτές οι μορφές και οι ανθρώπι­νες, πρέπει να είναι ενωμένες, στη μοναξιά της Αλήθειας του Κόσμου μας. Ενός κόσμου σκο­τεινού, χωρίς το φως του Θεού, του Καλού. Ενός Κόσμου που βρίσκεται στον πάτο των Κόσμων. Στα άχρηστα της Υπερδημιουργίας. (Είναι ρατσιστική, φασιστική η δομή του Κό­σμου μας. Και είναι λάθος μας που την αποδε­χόμαστε, επειδή βρισκόμαστε στην κορυφή της πυραμίδας του. Είναι βάσεις, για άλλους Κό­σμους, οι κορυφές των πυραμίδων κάποιων Κόσμων, μέσα στην απεραντοσύνη των Κό­σμων).