Απόσπασμα από το 9ο βιβλίο
Της Υπαρξιακής / Αναρχίας / Εσχατολογικής /
Ουτοπίας
Ο ΕΧΘΡΟΣ
(2 έντυπες εκδόσεις + 1 σε e-book)
Για να κάνετε ένα τεστ αντοχής
στον στοχασμό σας
(Ποια είναι η πατρίδα της αθωότητας μας, του πόθου μας για
ενότητα, για αγάπη, αφού δεν είναι,, σε καμιά περίπτωση, το σφαγείο του
πραγματικού; Το όνειρο, είπατε; Μα καλά, αυτό δεν είναι ένα παράγωγο του
πραγματικού; Έστω και ως άρνηση, ή συμπλήρωση, ή προσπάθεια φυγής, το όνειρο
δεν είναι αιχμάλωτο του πραγματικού, άρα και μια παγίδα για μας; Προσέχετε: Τα
απόλυτα μεγέθη έχουν, πιστεύω, ένα βασικό χαρακτηριστικό: Δεν περιέχονται σε
άλλα. Αν ο χωρόχρονος είναι πεπερασμένος, τότε, υποχρεωτικά, τον περιέχει ο
Θεός ή το Τίποτα. Είναι, δηλαδή, ένα, σχεδόν, μηδενικής έκτασης σημείο που
εξαπλώνεται, για να καταρρεύσει -και το αντίστροφο, φυσικά-μέσα σ’ ένα απόλυτο
μέγεθος. Τώρα, με το γνωστό επιχείρημα, πως από το τίποτα δε γεννιέται τίποτα,
θέλω να πιστεύω πως ο Χωρόχρονος περιέχεται μέσα στον Θεό. Ταυτόχρονα, πιστεύω
πως μέσα στον πεπερασμένο χωρόχρονο υπάρχει ένα μέγεθος που τείνει προς τ7 απόλυτο: Η Βούληση των όντων για ελευθερία. Κι αυτή η βούληση.,
κυρίως, είναι που μ’ έκανε να φανταστώ την ιστορία που διαβάζετε. Κοντολογίς,
πρόκειται για μια παραλλαγή σταύρωσης. Για σύγκρουση του Απόλυτου με τον εαυτό
του. Όσο για τους πραγματιστές, τους αιτιοκράτες, τους υλιστές και μερικούς
ιδεαλιστές που ταξίδεψαν με τ7 όχημα της ιστορίας μου μέχρι εδώ, έχω να πω αυτό: φυσικά,
πρόκειται για ψευδοπρόβλημα που τίθεται στον χώρο του φανταστικού του αφηρημένου,
οπότε, είναι καιρός να κατέβουν από την ιστορία μου που, υποτίθεται πως, ξετυλίγεται κατά τη διάρκεια της αντιστροφής του δεύτεροί νόμου της
θερμοδυναμικής. -ξετυλίγεται, δηλαδή σ’ ένα Σύμπαν το οποίο καταρρέει,, κερδίζοντας σ’
ενέργεια και τάξη, σ’ ένα Σύμπαν όπου η Φαντασία ορίζει την Ουτοπία των
ουτοπιών).
ΠΡΙΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ ΣΤΗΝ ιστορία μου με τη Μόνικα, πρέπει να
υποβάλλω ένα ερώτημα:
«Αλήθεια, ξέρετε τι χαρακτηρίζει, κυρίως, τη στάση του
χωροχρόνου απέναντι στα όντα;».
Σκεφτείτε την ερώτηση όσο θέλετε. Υπάρχει απέραντος χρόνος.
Ωραία, ακούω την πρώτη γνώμη: Αντίσταση.
Πολύ σωστά. Αντίσταση στη βούληση των όντων. Αλλά υπάρχει και
κάτι άλλο. Συνεχίστε να το ψάχνετε το ερώτημά μου.
Είπαμε δεν υπάρχει βιασύνη.
Έχθρα. Απέραντη έχθρα, απέναντι στη βούληση (για ηδονή,
κατάκτηση, αγάπη, αιωνιότητα, αλήθεια) των όντων.
Είσαστε τέλειοι. Πράγματι, αυτό, κυρίως, ορίζει τη στάση του
χωροχρόνου απέναντι μας. Όπως κι αν ερμηνεύσατε τον Κόσμο, στη διάρκεια της
εξάπλωσης του Σύμπαντος, τότε, δηλαδή\ που ζούσατε, μοιραία, Θα παραδεχτείτε
τα παραπάνω, για αντίσταση και έχθρα. Το πράγμα είναι αυτονόητο και δε χρειάζεται
στήριξη ή ανάπτυξη. Έτσι, μπορούμε να προχωρήσουμε πιο πέρα. Δεν ξέρω -αν
χρειαζόταν θα μπορούσα, βέβαια, να ξέρω πόσο βαθιά -πάντα τότε που ζούσατε-
στην ενδοχώρα της Ουτοπίας μπήκατε. Ακόμα περισσότερο, δεν ξέρω αν διαπεράσατε
τη χώρα της Ουτοπίας για να βρεθείτε ξανά στο πραγματικό, - αυτό που ζω τώρα
εγώ- και όπου η αντίσταση και η έχθρα του χωροχρόνου έχουν μετασχηματιστεί στο
ακριβώς αντίθετο. Καταλάβατε πού ζω; Πώς ζω; Ας βοηθήσω:
Μπορώ να ’χω εκείνο που επιθυμώ. Από την Αλήθεια του Κόσμου
μέχρι την αιωνιότητά μου. Κοντολογίς, με περιέχει ένα Σύμπαν το οποίο παίρνει
τη μορφή που επιθυμώ. Είμαι, δηλαδή, μέσα σ’ ένα φιλικό Σύμπαν. Ή, πιο σωστά, το
Σύμπαν βρίσκεται μέσα στα όρια της βούλησής μου. (Αυτή η αποκάλυψη πρέπει να
κάνει λογικό ό,τι αντιλογικό προσέξατε στην ιστορία μου).
Φανταστείτε μια πραγματικότητα που παίρνει τη μορφή που
επιθυμεί η φαντασία μου και θα βρεθείτε, αυτόματα, μέσα σ’ αυτό που υπάρχει.
(Σίγουρα και σ’ αυτό που πάντα επιθυμούσατε -αυτό είναι το έσχατο όριο της
Ουτοπίας-).
Ê
