Τι είπε ο ποιητής

ΜΑΞΙΜΙΑΔΗΣ ΣΙΜΟΣ

14^η Άποψη:

Από την εκδήλωση για τα 50 χρόνια της λογοτεχνικής παρουσίας μου, την 17/5/13 στο βιβλιοπωλείο ARS NOCTURNA Λέκκα 23-25 αθήνα)

 

ΜΑΞΙΜΙΑΔΗΣ ΣΙΜΟΣ:

Ø Ο Διαμαντής Φλωράκης είναι για μένα μια τεράστια μορφή, ένας άνθρωπος που αγαπώ και κάποια στιγμή μίσησα. Πάλεψα πολύ με τα γραπτά του, όχι για να τα καταλάβω, ούτε και ν αποσπάσω κάποιο νόημα απ αυτά , μα πιο πολύ για να τ αποφύγω.
Να φύγω μακριά απ την ακατανίκητη έλξη που μου ασκούσαν και ασκούν.
Δε μπορώ να πω καλά λόγια για τα βιβλία του, δε μπορώ να πω καλά λόγια για τον ίδιο.
Ένας άνθρωπος που είναι σε θέση να δημιουργεί τέτοιους μύθους είναι πέρα απ΄ αυτά.
Αν κάτι δε του συγχωρώ , στ αλήθεια το λέω, είναι ότι γράφει σαν παιδί, ένα παιδί που παίζει με το υπερβατικό, ένα παιδί που ενώ γνωρίζει ότι οι λέξεις λίγα πράγματα μπορούν να πουν , εν τούτοις τους δίνει ανάσα , ζουμιά , πνοή, σάρκα, σε κάνει να πιστέψεις ότι το πιο αληθινό πράγμα που υπάρχει είναι ο τρόπος που παίζει με τις λέξεις.
Είναι πολύ σοβαρό πράγμα να παίζεις με τις λέξεις, είναι πολύ μεγάλη η ευθύνη να λες πράγματα που άλλοι τα κλείνουν σε δυσνόητους λαβύρινθους , ξαφνικά να τα έχεις μπροστά σου απτά, απλά , απλόχερα, γενναιόδωρα.

Και ξεγελιέσαι , μπαίνεις στον κόσμο του Διαμαντή Φλωράκη, ανυποψίαστος και γοητευμένος , ίδιος με παιδί κι εσύ. Κι έρχεται η ζωή αργότερα , στις πιο βαθιές , γεμάτες πόνο εκφάνσεις της , να σου δείξει ότι αυτά τα βιβλία είναι γραμμένα από άλλο υλικό.

Κι ακόμη περισσότερο , αισθάνεσαι πως αυτά τα βιβλία , αυτές οι σκέψεις , αυτή η γραφή, δεν είναι του Διαμαντή. Απλώς υπήρχαν κάπου , τα βρήκε ο Διαμαντής Φλωράκης , και στα προσφέρει , όπως κάποιος η κάτι του τα πρόσφερε. Και η προσφορά του, είναι αγνή , ανιδιοτελής, φωτεινή, καθαρή.

Μετριέσαι με τα ευρήματα του, και πάντα κάτι λείπει. Όχι απ αυτά , αλλά από σένα σε σχέση μ αυτά.

Τις συντεταγμένες των βιβλίων του , η τις δέχεσαι όπως είναι και προχωράς , όσο αντέχεις, στο ασύλληπτο τους βάθος, η τις λαμβάνεις ως μερικές γοητευτικές ιστορίες και την γλιτώνεις.

Γι αυτό τον μίσησα , την γραφή του εννοώ.

Κάποια στιγμή -και πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει;- αυτές οι "ιστορίες" αγγίζουν τον πυρήνα σου, το πιο μαλακό υλικό της ψυχής σου.
ΚΑΙ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΓΊΝΟΝΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ.

Η τρίτη κατάσταση μεταξύ του ναι και του όχι, η βεβαιότητα ότι κάτι παραπάνω υπάρχει, και η βεβαιότητα ότι δε μπορείς να το αγγίξεις.

Η βεβαιότητα του ότι τίποτα δεν είναι μάταιο, και μαζί ότι όλα είναι τραγικά άδηλα.
Μέσα λοιπόν στο καινούριο πλαίσιο αναφοράς σου , που πια είναι τα βιβλία του Φλωράκη, φτιάχνεις τη δική σου γωνιά. Έχεις ξεχάσει τι έγραψε αυτός ο άνθρωπος. Φτάνει που διάβασες τα βιβλία του, πριν 10 χρόνια , πριν 20, δεν έχει καμία σημασία.
Σ’ έχουν σημαδέψει οριστικά , μπήκες στον κόσμο τους, που κι αυτός εξ αποκαλύψεως φανερώθηκε στον συγγραφέα τους.

Γιατί , τι άλλο κάνει ο Διαμαντής Φλωράκης, απ το να μιλάει και να γράφει, για κάτι που δεν ξέρει, που δεν γνωρίζει , αλλά είναι τόσο ζωντανό , αιώνια παρόν;
Να πω μαζί κι ΑΚΙΝΗΤΟ;

Ε, λοιπόν εδώ υπάρχει η μεγαλύτερη έκπληξη, σε κάνει να αισθάνεται ως μια ακίνητη συνείδηση όπου παρακολουθείς τα καρέ της ζωής σου, τον ίδιο τον Χρόνο να περνάει από μπροστά σου, γίνεσαι ο παρατηρητής του εαυτού σου , ο ακίνητος παρατηρητής του Χρόνου.

Αυτά σε μένα συνέβησαν μετά από χρόνια, σκεφτόμενος , δίχως να το θέλω, τις γραφές του Διαμαντή Φλωράκη. Απέκτησαν τη δική τους ζωή μέσα μου, τόσο καιρό έκαναν την δουλειά τους, οι διεργασίες τους αόρατες κι ανεπαίσθητες , και στο τέλος βρέθηκα να είμαι τμήμα , μέρος αυτών των βιβλίων.

Και πιστεύω στους περισσότερους που αφέθηκαν στη γραφή του , συνέβη αυτό.
Δεν υπάρχουν λόγια για τον Διαμαντή Φλωράκη. Στις λίγες ώρες που τον γνώρισα από κοντά, και μίλησα μ αυτόν και την κυρία Φωτεινή, είδα δυό υπέροχους ανθρώπους, δυο πραγματικά υπέροχους ανθρώπους , κι αισθάνομαι πολύ τυχερός ,πάρα πάρα πολύ τυχερός.

Δε ξέρω , δε θέλω να ξέρω , πόσο μακριά θα φτάσουν τα βιβλία του, είμαι σίγουρος πως κάτι πολύ μεγάλο , τρομακτικά αθώο κατοικεί σ αυτά.

Έτσι , θέλω να κλείσω, γιατί δε μπορώ να βρω άλλες λέξεις, δε θέλω να πω άλλες λέξεις για την γραφή του Διαμαντή Φλωράκη.

ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΑΘΩΕΣ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ.

 

Τι είπε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος:

10^η Άποψη:

Ø Κώστας Γεωργουσόπουλος: (Στην τηλεοπτική εκπομπή «Άξιον Εστί» του κ. Β. Βασιλικού της 9/7/95): «…Ο Διαμαντής Φλωράκης διακονεί, με πάρα πολύ δόκιμη γραφή, ένα πάρα πολύ δύσκολο λογοτεχνικό είδος… Εκείνο που τον ελκύει περισσότερο είναι μία στροφή προς τα υπαρξιακά προβλήματα… Η λογοτεχνία του ανήκει σ΄ εκείνη την κατηγορία που ονομάστηκε Νέο Κύμα… Δεν νομίζω ότι υπάρχει σ΄ αυτόν τον τύπο μυθιστορήματος δεύτερη γραφή σαν αυτή στην Ελλάδα… Σ΄ αυτού του είδους, ας πούμε, τη λογοτεχνία της ενδοσκόπησης έχω την εντύπωση ότι υπάρχει μια επιστροφή στα ερωτήματα των προσωκρατικών, της μεγάλης Κοσμολογίας περί του Είναι, του Όντος, του Χρόνου, δηλαδή του Ηράκλειτου, του Παρμενίδη…

 

Απόσπασμα από το

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

(1999 – 2017)

4/12/2002 (170)

Ξανασκέφτομαι: Αλήθεια, ποια μορφή θα έπαιρναν οι κοινωνίες των κρατών αν τα άτομα στοιχίζονταν κατά ηθικό ύψος;

 

https://www.smashwords.com/books/view/381261