Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. το τέλος

Τ

ώρα, στο κέντρο του καλοκαιριού, κολυμπάω, σε μία έρημη ακτή του κόλπου, ντυμένος κι εγώ τα χρώματα του δει­λινού. Από μακριά φτάνει απαλά ο ήχος της καμπάνας του μοναστηριού. Το ντιν-νταν της μοιάζει με ήχο βηματισμού κάποιας αίσθησης, που εύκολα ονοματίζω. Ύστερα ο ήχος σβήνει. Αλλά η αίσθηση παραμένει...

Τώρα βρίσκομαι στο κέντρο ενός κύ­κλου, που ζωγραφίζει πάνω στο νερό ένα δελ­φίνι.

«Έλα», του λέω.

Είναι τα μάτια του κοντά στα δικά μου. Τα βλέμματά μας, αλληλομεταγγισμένα, αντα­νακλώνται πάνω στις ανταύγειες του δειλινού. Ύστερα, ενωμένα, ταξιδεύουν στα μήκη και στα πλάτη του χώρου.

Χαϊδεύω την πλάτη του δελφινιού.

«Αύριο πάλι», του λέω κι αρχίζω να κο­λυμπάω προς την ακτή.

Το γκρίζο του σούρουπο πάει να μαυρί­σει όταν αρχίζω να ντύνομαι. Κι όταν φοράω τα μπλε, αδιαφανή γυαλιά μου, το σκοτάδι έχει καθίσει παντού. Στέκομαι πέντε δέκα λε­πτά μέσα στην αρχή της νύχτας και μετά παίρ­νω τον δρόμο για τη Μονή.

Ακούστε. Δεν πίστεψα ποτέ ότι ο Ρόλλαν θα μου συνιστούσε, χωρίς λόγο, να προμηθευ­τώ μπλε αδιαφανή γυαλιά. Ήξερα πως μετά το «Ρέκβιεμ Για Μία Απόσταση» θα ερχόταν κάτι άλλο. Και ήρθε. Ήταν ένα μουσικό κομμάτι που βρισκόταν στους αντίποδες της αίσθησης ενός ρέκβιεμ. Ένας χείμαρρος από νότες υπέρ­βασης, δύναμης, περήφανης, άγριας μοναξιάς που έλεγαν ότι αφού το φως του Θεού, του Καλού δεν μπορούσε να φτάσει μέχρι τα σκο­τάδια του κατώτερου Κόσμου μας, έπρεπε να στείλουμε εμείς το δικό μας στον Θεό, στο Καλό, στο Επέκεινα. Κι ένας σωστός δρόμος, για να συμβεί αυτό, ήταν αυτός που ακολου­θούσαμε στο κρατίδιο της Μονής.

Ήταν, λοιπόν, οι νότες της δικής του μουσικής, που τον έκαναν ν’ αποδεχτεί το τέ­λος του, εκείνο το βράδυ στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Και ήταν εκείνη η πράξη του η μουσική της μουσικής του. Η μόνη που μπορούσε ν’ αφουγκραστεί ο Δημιουργός της ατέρμονης Υπερδημιουργίας. Η μόνη που μπορούσε να υποχρεώσει το Απόλυτο να στρέψει το βλέμμα του προς το επίπεδό μας. Να το κάνει ν’ αποσπάσει τη ματιά του από τον εαυτόν του.

Θέλω να πιστεύω πως ο Ρόλλαν, μέσα στο Όνειρο ενός άλλου επιπέδου, με το σαξό­φωνό του παίζει την μπαλάντα του Κόσμου μας, με μάτια που δεν τα κρύβουν γυαλιά. Που κανένας και τίποτα δεν τολμά να τ’ αντικρίσει.

Κι εγώ, αυτό ονειρευόμουν να ονειρευτώ. Επιτέλους! Ερμήνευσα το όνειρο του πραγμα­τικού! Μεταγγίστηκε στα μάτια μου το βλέμμα του αύριο!