συνέχεια αποσπασμάτων από τον ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

 

«Τελικά, ο Θεός είναι πιο κοντά σ’ εκείνο που πίστευες, Αναστασία», λέω. «Υπάρχει μόνο μέσα στην Αγάπη, τη Συμπόνια. Στο περίπου μηδέν, δηλαδή, αυτού του Κόσμου. Δεν υπάρχει στα δόντια ενός σαρκοφάγου ζώου, στη βιομέριμνα, στη δίψα για δύναμη του ανθρώπου, στη φθορά, την ασθένεια, τον πόνο, τον θάνατο, την αδικία, τη φυσική κατα­στροφή, γενικά στην αντιπαράθεση των όντων. Την Εντροπία του χωροχρόνου. Το Κακό. Γιατί, όμως, το Μέγιστο είναι τόσο ελάχιστο; Κοντολογίς, γιατί υπάρχει το μη Καλό;».

Για να διοχετεύσει ο Θεός κάπου την αγάπη Του, δημιουργήθηκε ο Κόσμος. Και ο πόνος των όντων είναι πόνος του Θεού. Ο Χρόνος είναι η δια­δικασία της μετάλλαξης του Κακού σε Καλό. Είναι το διάστημα που απαιτείται για να ενωθεί η αγάπη των όντων μ’ εκείνη του Όντος.