κι αυτό από ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

«Ηγουμένη, μιλήστε μου για τον Θεό σας».

«Είναι η Αιτία που Υπάρχει επειδή υπάρχου­με. Που υπάρχουμε επειδή Υπάρχει».

«Κι αν θυμάμαι καλά κάποια σας λόγια, αυτή η Αιτία υπάρχει μόνο στην Αγάπη, στη Συμπόνια. Σ’ ένα ασήμαντο κομμάτι αυτού του Κόσμου, δηλαδή».

«Ναι. Σ’ ένα ασήμαντο κομμάτι του υλικού Κόσμου. Αλλά σε όλη την απεραντοσύνη των ψυ­χών», μου κάνει η Αναστασία κοιτώντας προς το σκοτεινό παράθυρο.

«Όμως, η μόνη μας βεβαιότητα ήταν και πα­ραμένει η ύπαρξη του υλικού Κόσμου. Η ιστορία με τις ψυχές ίσως είναι μία ιδεοληψία», λέω.

 

«Από μία άποψη, είναι παράλογη η πίστη στον Θεό... Το ξέρω. Όμως, ακόμα πιο παράλογη είναι η ύπαρξη του Κόσμου. Αφού δεν υπάρχει μόνο το Μηδέν, δεν είναι ό,τι πιο παράλογο η πίστη στην ύπαρξη του Θεού. Αντίθετα, είναι η μόνη λογική πίστη που μπορούμε να έχουμε»