ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ 5^Ο ΒΙΒΛΊΟ

ΤΗΣ

‘ΑΛΛΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ’

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

(σελ. 215)

«…Είναι η δίψα για αιωνιότητα, η ασύνειδη κατακτητική, ηδονιστική ροπή όλων μας που ορίζει, κυρί­ως, το ανθρώπινο γίγνεσθαι. Οι μεταμορφώ­σεις του κανιβαλισμού, είναι η βαθύτερη ου­σία όλων των σταδίων της εξέλιξής μας. Και ο λεγόμενος πνευματικός πολιτισμός, η μο­ναδική αντίρροπη δύναμη που διαθέτουμε για να εκτρέψουμε το ποτάμι της Ιστορίας προς την κατεύθυνση του ανθρωπισμού...», έλεγε, άχρωμα, με την αργή μπάσα φωνή του ο Λί­νος ο πενηντάχρονος νέος διευθυντής του ορφανοτροφείου μας με το βλέμμα του να ψάχνει κάπου μέσα στη θάλασσα, δίνοντας έτσι την εντύπωση πως συνομιλούσε με κά­ποιον αόρατο, μακρινό συνομιλητή, ή με τον εαυτόν του.

Η Ηγουμένη, η Τόνια, ο Πανάς κι εγώ δεν σχολιάσαμε τον αφορισμό του Λίνου. Κύ­λησαν κάποια δευτερόλεπτα και μετά εκείνος συνέχισε με κάποια πίκρα στη φωνή του:

«Το πεπρωμένο μας είναι τα γονίδιά μας».

«Κάποια από τα οποία είναι γονίδια αγάπης, ανθρωπιάς», είπε η Ηγουμένη φέρνο­ντας στα μάτια του Λίνου ένα δυνατό ξάφ­νιασμα.

«Είπατε ό,τι θα έλεγα», μουρμούρισε εκείνος.

https://www.smashwords.com/books/view/308555