Απόσπασμα από το διήγημα

φαντασίας:

ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ

   Σε βίντεο - επαφή με την οπτασία, τη ρωτάω αυτό: Περιέγραψέ μου Τον Θεό  της Αγάπης, που αλίμονο δεν είναι ο πλάστης μας.

   Και μου απαντά αυτά:

  « Είναι σα να ζητάς από ένα μερμήγκι να σου περιγράψει μια ανθρώπινη μεγαλοφυΐα. Ας είναι…  

   Κανένα άπειρο μέγεθος δεν είναι δυνατό να περιγραφεί συνολικά. Και τέτοιο μέγεθος έχει ο Θεός της Αγάπης. Άπειρα προσωπεία Του συναντά όποιο πνεύμα αναζητά τη μορφή Του. Ένα προσωπείο Του, είναι το Ανύπαρκτο. Να Είναι και να μην Είναι, δηλαδή. Ένα άλλο το ευρισκόμενο σε κατάσταση έκθλιψης. Θέλει να μη Θέλει να έχει την άπειρη δύναμη που κατέχει. Το μέγεθος των δυνατοτήτων του. Θέλει να μη Θέλει την υπεροχή Του. Εμάς, από αιτιατά, μας χάρισε τη δυνατότητα να γίνουμε αυτοαιτίες, να διαλέξουμε εμείς τις δυνατότητες μας, την εντελέχεια μας, δηλαδή, τη μόνη επιλογή που δίνει την σωστή  έννοια της ελευθερίας. Εμείς, Σύμπαντα, Κόσμους αλλά καρτ, δημιουργήσαμε, και σαν μοντέλο αποφυγής χρησιμοποιήσαμε το δικό σας αιματηρό σύμπαν, όταν βελτιώναμε τα αλά καρτ σύμπαντα μας. Ισόθεους με έχρησε ο Πλάστης μας. Γιατί η άπειρη Αγάπη δεν νοείται χωρίς την απόρριψη όποιας ισχύος. Αδέλφια Του μας θέλησε ο Δημιουργός μας. Αδέλφια μας προσφωνεί. Αυτά τα λίγα, από άπειρα άλλα».