Απόσπασμα από το

Ηλεκτρονικό μου Ημερολόγιο

(1999 – 2017)

28/11/99 (8)

Σκέφτομαι: Επιθετικότητα και αμοιβαία καχυποψία. Αυτά τα δύο στοιχεία διέπουν τις σχέσεις των κρατών του πλανήτη μας, αν κρίνουμε (και γιατί όχι) με βάση κάποια στοιχεία του ΟΗΕ (έκθεση για την ανθρώπινη ανάπτυξη).

780 δις δολάρια τον χρόνο για στρατιωτικές δαπάνες και μόνο 6 δις για βασική εκπαίδευση(!!) ξοδεύει η πλανητική μας οικονομία.

Αβυσσαλέα δίψα για ηδονή. Αυτό είναι ένα δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει από τα στοιχεία που παραθέτει η ίδια έρευνα. Σπαταλάμε 400 δις δολάρια για ναρκωτικές ουσίες(!!). Άλλα 105 δις για ποτά και 50 δις για τσιγάρα (μόνο στην Ευρώπη).

Μιλάμε, δηλαδή, για έναν πάνοπλο, μαστουρωμένο (και γι αυτό επικίνδυνο) πλανήτη, ο οποίος βιώνει μία παραίσθηση κανονικότητας. Σιγουριάς για τις επιλογές του, δηλαδή: αχαλίνωτη ελευθερία της ατομικότητας (κι ας ισχυρίζονται οι σοσιαλιστές ότι θα την τιθασεύσουν) προς το κέρδος και την ηδονή.

Φυσικά, όλες αυτές οι διαπιστώσεις γεννούν ένα ερώτημα: Τί κάνουν εκείνοι που συμβαίνει να έχουν πλεόνασμα αλτρουιστικών γονιδίων και έλλειμμα επιθετικών και εγωιστικών;
Που αρνούνται να δουν τον συνάνθρωπό τους ως μεταφορέα της βούλησής τους για δύναμη και ηδονή; Που βλέπουν την περιπέτεια της ύπαρξης ως έκφραση αλληλεγγύης, ηθικής ανάτασης, ανθρωπιάς;

Δύο πράγματα, πιστεύω:

1: Συνειδητοποιούν ότι ο Κόσμος αλλάζει, προς το ηθικότερο, στον βαθμό που ο καθένας από εμάς αναβαθμίζει ηθικά τον βίο του.

2: Ενισχύει τον θεσμό της οικογένειας και τέλος δημιουργεί "νησίδες," αποτελούμενες από σαράντα-πενήντα ανθρώπους, οι οποίοι έχουν όμοια ιδανικά και σκοπούς.

Μόνο σε τέτοιες νησίδες μπορούν να υλοποιηθούν οι ουτοπίες που φαντάστηκε ο άνθρωπος.

https://www.smashwords.com/books/view/381261