Σχόλιό μου σε ένα ενδιαφέρον κείμενο του Νίκου Δήμου στη LIFO:

Είναι ένα αιματηρό, άλυτο αίνιγμα η ύπαρξη του Κόσμου μας, μέρος του κόσμου των κόσμων, που δεν το λύνει ούτε η υλιστική ερμηνεία, η οποία με την αναγκαστική χρήση της ατιοκρατικής λογικής, όταν φτάνει στις αυτοαιτίες του θεού ή της ύλης, αρχίζει να αρνείται τον εαυτόν της πιστεύοντας πως η πρώτη αιτία της δημιουργίας ήταν το Μηδέν! (Στ. Χόκινγκ και άλλοι υλιστές).

Είναι παράλογες και οι δύο ερμηνείες για την αιτιοκρατική λογική μας, την μόνη που διαθέτουμε. Μόνο η ύπαρξη του Τίποτα δικαιώνει την αιτιοκρατία της λογικής μας. Κι αφού υπάρχει το κάτι του Κόσμου, η ερμηνεία πως αυτός ο Κόσμος έχει δημιουργό φαντάζει λιγότερο παράλογη. Οπότε, προβάλει το πρόσωπο ή το προσωπείο ενός ακατανόητου Δημιουργού που πρέπει να απαντήσει στο ανθρώπινο ερώτημα – υπαρξιακής ανταρσίας ή ερώτημα – παράπονο: “Γιατί τόσος πόνος, δάκρυα και αίμα. Γιατί αυτό το αιματηρό δημιούργημα. Γιατί εκείνο το ελαφάκι, το κάθε ελαφάκι, έπρεπε να φαγωθεί από κείνο το σαρκοφάγο, το κάθε σαρκοφάγο?”

http://www.lifo.gr/mag/columns/5663?comments_page=2&comments_order=o#comments