Απόσπασμα από το 16/χρονο (1999 – 2016)

Ηλεκτρονικό μου Ημερολόγιο

(2.600+ likes)

 

2013-10-01 (406)

Σκέφτομαι ξανά την άποψη του Νίτσε πως το βέλος του χρόνου κινείται κυκλικά. (Η Αιώνια Επανάληψη).   Πως δηλαδή  η συμπαντική μάζα, δεν ταξιδεύει προς την εντροπία της, αλλά προς τη μέγιστη εξάπλωσή της που θα την ακολουθήσει η μέγιστη κατάρρευσή της που μετά θα ξεκινήσει ξανά η πορεία προς την εξάπλωσή της, μέχρι το άπειρο των επαναλήψεων, σίγουρα άδεια από νόημα, σκοπό, χωρίς σύνδεση με το αίτιο ενός Δημιουργού (δηλαδή θα είναι αιτιατό του εαυτού της) και η αιτιοκρατική ανθρώπινη λογική μου παραπαίει, αντιφάσκει με τη δομή της. Ακόμα σκέφτομαι πως ο χωρίς δημιουργό κόσμος με κυκλική φορά του χρόνου σημαίνει πως όλες οι ανθρώπινες πράξεις αποηθικοποιούνται και είναι απλώς κινήσεις της Ύλης. Ήγουν, ο βίος αγίων και φονιάδων δεν είναι τίποτα άλλο από κινήσεις, υπό μετασχηματισμό, τεμαχίων ύλης. Ήγουν, πως όλα επιτρέπονται, ήγουν πως το μαρτύριο των υπάρξεων (αν ισχύει η θεωρία των μετενσαρκώσεων) θα είναι αιώνιο, με τη μοναδική ελπίδα λύτρωσης τη βύθιση στο Μηδέν (δια της βουδιστικής κατάκτησης του Καλού μέχρι και το τελευταίο σωματίδιο της ύλης). Αυτά και άλλα πολλά σκέφτομαι και λέω και εύχομαι: Είθε ο Χρόνος να κινείται ευθύγραμμα γιατί τότε η ύπαρξη του Κόσμου θα είναι αιτιατό ενός Δημιουργού που ήταν η αιτία του εαυτού του, γιατί τότε μπορεί να υπάρχει ένα μεταφυσικό Επέκεινα αντάξιο των ονείρων μας. Γιατί τότε θα μπορούσαμε να θέσουμε το ερώτημα προς την Αιτία της Δημιουργίας: «Γιατί τόσος πόνος, τόσα δάκρυα τόσο αίμα;» και να πάρουμε μια ικανοποιητική ή όχι απάντηση, οπότε γινόμενοι ισόθεοι θα μπορούσαμε να πούμε: «Δεν πειράζει. Πάμε τώρα όλοι Δημιουργός και δημιουργήματα στο Σύμπαν της Συγνώμης, της Αγάπης. Στο Σύμπαν μας.