1 ακόμα απόσπασμα από το 5^ο βιβλίο

Της Άλλης αστυνομικής Λογοτεχνίας

της 3^ης έντυπης έκδοσης

του μυθιστορήματος:

«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ»

(σελίδα 208)

………………………………………………………………………………………..

Πάντως, η δική μου γνώμη, πίστη πες καλύτερα, είναι πως το Φως του Θεού καταλαμβάνει μόνο ένα ελάχιστο μέρος του Είναι του Κόσμου, γιατί περιμένει την αυτοκατάλυση του Σκότους. Το Φως πρέπει να είναι προϊόν ελεύθερης επιλογής. Και το σκοτάδι του Κακού δημιουργήθηκε για να υπάρχει ο χώρος αυτής της επιλογής. Αν το Κακό, και ό,τι συνεπάγεται, δεν υπήρχε, τότε ο Κόσμος θα ήταν προέκταση του Θεού. Δηλαδή ο Θεός θα επαναλάμβανε τον Εαυτό του, στερώντας την Ελευθερία από το δημιούργημά Του. Για να διοχετεύσει ο Θεός κάπου την αγάπη Του, δημιουργήθηκε ο Κόσμος. Και ο πόνος των όντων είναι πόνος του Θεού. Ο Χρόνος είναι η διαδικασία της μετάλλαξης του Κακού σε Καλό. Είναι το διάστημα που απαιτείται για να ενωθεί η αγάπη των όντων μ’ εκείνη του Όντος. Δεν έχει πια απορίες η ψυχή μου. Είμαι χαρούμενη που όλοι εμείς αποφασίσαμε να μείνουμε στην κουκίδα του Καλού, που θα είναι το γηροκομείο που θα χτίσουμε και θα υπηρετήσουμε», λέει η Ηγουμένη.