Μια κριτική μου για τον ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ του ΝΙΤΣΕ:

Διαβάζω αυτό: Ρωτάται τι είναι καλό; Μα, αυτό που ανυψώνει το ανθρώπινο είδος, η αίσθηση της δύναμης και της θέλησης για δύναμη.

Και το κακό; Αυτό που είναι ριζωμένο στην αδυναμία.

Ρωτάτε τι είναι ευτυχία; Η αίσθηση πως η δύναμη αυξάνεται, μαζί με την αντίσταση.

Δεν είναι η ικανοποίηση μα η δύναμη, δεν είναι η ειρήνη, βέβαια, αλλά ο πόλεμος, δεν είναι η αρετή αλλά η αξία.

Αν αγαπούσαμε πραγματικά τους ανθρώπους, θα βοηθούσαμε να εξαφανιστούν οι ανίσχυροι και οι εκφυλισμένοι. Δεν υπάρχει τίποτα ποιο βλαβερό από τον οίκτο που αισθανόμαστε για τους αδύνατους και τους εκφυλισμένους, με λίγα λόγια, γι΄ αυτούς που αγκαλιάζει ο χριστιανισμός.

Και σκέφτομαι: Μοιάζει σαν γραμμένο από κάποιον θεωρητικό του ναζισμού. Αλλά, αλίμονο είναι γραφτό του ερημίτη της Ενγκαντίν, του Σιλς Μαρία, του Νίτσε δηλαδή! Και σίγουρα ένας προπομπός της φρίκης των στρατοπέδων εξόντωσης εκατομμυρίων ανθρώπων. Κρίμα… Που δεν μπόρεσε να δει ο Νίτσε ποιον ανθρώπινο τύπο θα γεννούσε η Θέληση για Δύναμη που οραματίστηκε. Παράξενο, που δεν κατάλαβε πως η εντελέχεια της Δύναμης, μετά την εξόντωση των αδύναμων, των εκφυλισμένων θα έστρεφε τους δυνατούς ενάντια στους δυνατούς. Λυπηρό, που δεν κατάλαβε πως αυτό θα ήταν η πραγμάτωση της έσχατης μορφής του Μηδενισμού. Ακατανόητο που δεν σκέφτηκε πως η Μέγιστη Δύναμη είναι το αγκάλιασμα των ανθρώπων μέσα στην αιματηρή, αινιγματική έρημο της ύπαρξης στην πορεία τους  προς το Επέκεινα. Που δεν κατάλαβε πως είμαστε παγιδευμένοι μέσα στους όρους της ύπαρξης, που δεν θέσαμε, αλλά αντιμαχόμαστε. Πως όλοι μας ακόμα και οι «ένοχοι» υπήρξαμε αθώοι.

Όμως, από αυτόν τον τραγικό μοναχικό στοχαστή, κρατάω μόνο αυτό, που ήταν η έμπρακτη άρνηση, όσων παράθεσα πιο πάνω από το βιβλίο του «Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ»: Το αγκάλιασμα και το φίλημα σε ένα άλογο που είδε να μαστιγώνει το αφεντικό του, μια χειμωνιάτικη μέρα του 1888 στο Τουρίνο (;) λίγο πριν η παραφροσύνη τον τραβήξει στο σκοτάδι της. Και είναι για μένα η υπόξειξή του πως πρέπει ο Άνθρωπος να πορευτεί προς το Επέκεινα.