Απόσπασμα από το 4^ο βιβλίο

της 11/ΛΟΓΙΑΣ της ΥΠΑΡΞΙΑΚΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ:

«ΘΕΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΤΙΣΜΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ»

-2 έντυπες εκδόσεις + 1 ηλεκτρονική-

 

Ένας μοναχικός παρατηρητής καταγράφει την πορεία της ανθρωπότητας μέχρι τη στιγμή που ο πυρηνικός όλεθρος την εξαφανίζει, προσπαθώντας να ερμηνεύσει οντολογικά, τη σημασία, τα αίτια και τον σκοπό της συντέλειας.

 

Κάπου πρέπει ν’ άφησε η αλήθεια τα ίχνη της, μέσα μου.

Πλησιάζω το πρόβλημά μου σιγανά, χωρίς αυταπάτες, χω­ρίς άσκοπη ορμή, χωρίς ελπίδες. Χωρίς έτοιμες απαντήσεις. Θ’ αφήσω τις σκέψεις μου ν’ αυτοσχεδιάσουν.

Μπορώ να μαντέψω ένα τέλος από τη δομή της αρχής;

Ναι. Όπως παρατηρώντας το κουκούτσι μιας κερασιάς, μπορώ να φανταστώ τα κλαδιά, τ’ άνθη της.

Στις αφετηρίες λοιπόν. Στο κουκούτσι.

Πιθανότητα 1η:

Μια φύση, αίτιο του εαυτού της, από το «κουκούτσι» της Πρώτης Έκρηξης, γίνεται το «δέντρο» που, μέρος του, αντιλαμ­βάνομαι (το κύτταρο κάποιου φύλλου, ή μιας φλούδας του).

Το παράλογο, υποχρεωτικά, το διέπει το τυχαίο. Γιατί, σε αντίθετη περίπτωση, όπου θα υπάρχει ο σχεδιασμός, ο σκοπός, έχουμε μια Φύση με Νου. Δηλαδή, Φύση θεό.

Οι όποιοι φυσικοί νόμοι, λοιπόν, είναι παράγωγα του Τυ­χαίου. (Δεν έγιναν για να υπάρχει ο Κόσμος. Ο Κόσμος υπάρχει επειδή τυχαία έγιναν).

Στεγνή από σκοπό η «ζαριά» του Τυχαίου, έφερε τον αριθ­μό της Δημιουργίας. Θα μπορούσε και να μη την φέρει; Κυρίως ναι, γιατί στις αφετηρίες της, δεν πρέπει να ήταν μηχανιστικά αιτιοκρατική, πράγμα που έγινε στη συνέχεια.

Πάμε πιο κάτω: Η ανόργανη μορφή της ύλης, τυχαία πάντα, παράγει, κάτω από ειδικές συνθήκες, το ξεκίνημα των οργανι­κών μορφών. Το «ζάρι» συνεχίζει να φέρνει το σωστό νούμερο. Αποτέλεσμα: όντα με δισεκατομμύρια κύτταρα, με πολύπλοκους μηχανισμούς λειτουργίας, μ’ ένστικτα, με σκέψεις. Με όνειρα. Αποτέλεσμα: Το Τυχαίο διαρκώς να παράγει το αντίθετό του. Η τάξη, συνέχεια, εξέλιξη του Χάους. Το Άλογο, η κορωνίδα της Σοφίας! Αποτέλεσμα: Μια υλιστική ερμηνεία όλο μεταφυσική, που είναι πράγματι λογική, αιτιοκρατική, μετά, βέβαια, από την αντιλογική παραδοχή της αρχής.

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτό το «ερμηνευτικό» ζάρι, κόντρα στη λογική, έφερε άπειρες φορές τον τυχερό αριθμό.

Σε τι είναι πιο λογική η άποψη: η φύση αίτιο του εαυτού της, από κείνη: Ο Θεός αίτιο του εαυτού του;

Εγώ βλέπω μια ισοτιμία λογικής και παραλογισμού. Από κει και πέρα, το ν’ απαιτείς να φανεί η ύπαρξη του Θεού, στο ίσον μιας μαθηματικής εξίσωσης, είναι, μοιραίως, η «λογική» κατάληξη.

Το παράδοξο με τους υλιστές είναι ότι είπαν αμέτρητα σο­φά πράγματα, για τα πρώτα δευτερόλεπτα του «Μεγάλου Μπαμ», για τα πρώτα δισεκατομμύρια χρόνια, ούτε φράση όμως για την πριν από την έκρηξη κατάσταση. Είναι οι ερμηνευτές του Ορίου, του πεπερασμένου. Δεν μας είπαν ούτε μια φράση για το «κουκούτσι». (Αυτό είναι τρομερά χιουμοριστικό σημείο).

Όμως, πρέπει να είμαι συνοπτικός, καίριος.

Συνεχίζω, λοιπόν, χωρίς ανάσα.

Πιθανότητα 2η:

Ένας Θεός αίτιο του εαυτού του, για να δώσει αντικείμενο στην Αγάπη Του, δημιουργεί την ύλη, τα όντα που, κάποια από αυτά (γιατί όχι όλα;) πρέπει να βαδίζουν προς την ηθική τελεί­ωση. Τα όντα αυτά είναι ελεύθερα (αν και δημιουργήματα;) μέσα στην αγωνία τους, να επιλέξουν τον δρόμο τους. (Πώς, αφού υ­πάρχει η απειλή της ποινής; Ή δεν υπάρχει τέτοια απειλή;).

Η πιθανότητα αυτή, (αν και με ερωτηματικά) στέκει. Του­λάχιστον πιο στέρεα από την 1η. Εξηγεί πιο λογικά τη Φύση, τους νόμους της, γιατί προϋποθέτει τον σοφό σχεδιασμό κάποιου κατασκευαστή. Δεν έχει την ανάγκη της στήριξης του απόλυτα τυχερού ζαριού των συμπτώσεων. Τουλάχιστον δεν αντιφάσκει στα μέρη που ξεδιπλώνει τη λογική της.

Όμως:

Γκρεμίζεται πιο κάτω:

Και πώς δικαιολογείται μια σταγόνα αίμα; Ένα δευτερό­λεπτο πόνου;

Ποια αναγκαιότητα δικαιολογεί, ως τον μοναδικό δρόμο εκπλήρωσης του θείου σκοπού, τα παραπάνω;

Εγώ λέω καμιά. (Από δω αρχίζει η υπαρξιακή εξέγερση).

Υποπιθανότητα α:

Τα βασικά στοιχεία της 2ης πιθανότητας, με μια διαφορά: ο άνθρωπος ανήκει στην ίδια ομάδα με τους ιούς, τα μικρόβια, τα ζώα. Δηλαδή, δεν είναι το περιούσιο όν. Οπότε...(κατσαρίδες, μικρόβια της χολέρας, του τύφου, αδέλφια μας -τι καθυστερημέ­νη προσφώνηση-, μαζί μας κι εσείς, στην υπαρξιακή εξέγερση).

Υποπιθανότητα β:

Ναι, ο Θεός αφετηρία του Εαυτού Του και των πάντων. Αλλά ένας Θεός τραγικός, πέρα από την Ηθική. Οπότε... (κατσαρίδες, μικρόβια, ιοί, ζώα και Θεέ, αδέλφια, όλοι μαζί στην υπαρξιακή εξέγερση).

Δεν χρησιμοποίησα την λογική μου για την κατάχτηση του Απόλυτου, να ξεκαθαρίσω τους λογαριασμούς μου με την υπαρ­ξιακή, οντολογική μου περιέργεια. Όχι. Την χρησιμοποίησα για την αυτοκαταστροφή της. Πρέπει να πεθάνει πριν από μένα.

Η λογική περιέχει την αυτοαναίρεσή της. Ό,τι παράγει το κατασπαράζει, είναι καταδικασμένο ν’ απορριφθεί. (Άρα απορρί­πτεται κι αυτός ο συλλογισμός. Άρα απορριπτόμενος αναιρείται, για να ισχύσει. Και πάει λέγοντας).

Αδιέξοδο. Περίπου χάος.

Τώρα, το ζήτημα είναι τι θα νιώσω. Η φωτογραφική πλάκα του νου μου δεν είναι ικανή, κατάλληλη να δεχτεί μια εικόνα. Μόνο η ψυχή μου. Ίσως.

https://www.smashwords.com/extreader/read/297301

• Προσωρινά αποθηκευμένη