Σύντομη Εισαγωγή του συγγραφέα Θαν. Φροντιστή

στην Ομιλία του Διαμαντή Φλωράκη

με θέμα «Το Αίνιγμα της Ύπαρξης»

στη δ.κ. Διονύσου, στις 15 Μαρτίου 2015

 

Αγαπητοί φίλοι,

 

Συνάντησα τον Διαμαντή Φλωράκη πριν ακριβώς μισόν αιώνα στα γραφεία μιας πολυεθνικής εταιρίας όπου εργαζόμασταν και οι δύο. Ο Διαμαντής, ένας «μοναχικός» άνθρωπος, ξεχώριζε απ’ όλους λόγω της ιδιομορφίας του, που ήταν να σκέπτεται, να προβληματίζεται πάνω σε προβλήματα πιο σημαντικά από εκείνα της εργασίας και της καθημερινότητας! Στοχαζόταν σε βαθιά νερά ο Διαμαντής από τότε (και από πιο πριν) τους στοχασμούς του, τους αποτύπωσε στις 75 εκδόσεις του, στα βιβλία του, έντυπα και ηλεκτρονικά. Ένα σημαντικό έργο, πάνω στο γρίφο της ύπαρξης. Ένα έργο φιλοσοφικό, αλλά και προφητικό. Κατά την άποψή μου, όχι ένα έργο Επιστημονικής Φαντασίας όπου έχει καταταγεί από εκείνους που ασχολήθηκαν μ’ αυτό το έργο. Προσωπικά, θεωρώ ότι ο Διαμαντής Φλωράκης, ως στοχαστής και συγγραφέας είναι κορυφαίος, στον ιδιαίτερο χώρο που διακονεί και η παγκόσμια αναγνώρισή του, δεν θ’ αργήσει να έρθει.

 

Λυπάμαι που δεν είναι μαζί μας λόγω έκτακτης ανάγκης ο Μάκης Ανδρονόπουλος (όπως έχει ανακοινωθεί), που έχει αξιολογήσει το έργο του Διαμαντή Φλωράκη. Μπορώ όμως ν’ αναφερθώ σ’ ορισμένα αποσπάσματα της αξιολόγησής του: Λέει λοιπόν ο Ανδρονόπουλος:

 

«Ο Δ.Φ. σκέφτεται ότι ο μόνος τρόπος να δώσει κανείς αξία στην έρημο της ζωής είναι η Αγάπη και μόνο γι’ αυτή ενδιαφέρεται. Μια αγάπη υλική, όχι μεταφυσική. Μια αγάπη επαναστατική, σχεδόν πολιτική».

 

«Ο Φλωράκης είναι ένας μοντέρνος ευαγγελιστής της αγάπης, ο οποίος επέλεξε το πεδίο του φανταστικού για να βοηθήσει τους αναγνώστες του να αντέξουν τα εσχατολογικά ερωτήματα που ταλανίζουν τους ήρωές του».

 

«Η γραφή του γονιμοποιεί σκέψεις, αλλάζει ζωές. Είναι ευκολοδιάβαστος, αλλά δεν είναι εύπεπτος».

 

«Οι λέξεις του επικίνδυνα δυνατές. Τα νοήματά του δυνατά, σαν γροθιά στο στομάχι. Η πλοκή του κινηματογραφική, αγχωτική, ενίοτε αστυνομική».

 

Κυρίες και κύριοι,

Για το έργο του Διαμαντή Φλωράκη έχουν εκφραστεί και πολλοί άλλοι κριτικοί, στοχαστές, λογοτέχνες και αναγνώστες. Ενδεικτικά, παρατίθεται η άποψη του κριτικού Κώστα Γεωργουσόπουλου, όπως την εξέφρασε στην τηλεοπτική εκπομπή «Άξιον Εστί» του Βασίλη Βασιλικού στις 9/7/1975:

«… Ο Διαμαντής Φλωράκης διακονεί, με πάρα πολύ δόκιμη γραφή, ένα πάρα πολύ δύσκολο λογοτεχνικό είδος… Εκείνο που τον ελκύει περισσότερο είναι μια στροφή προς τα υπαρξιακά προβλήματα… Η λογοτεχνία του ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία που ονομάστηκε Νέο Κύμα… Δεν νομίζω ότι υπάρχει σ’ αυτόν τον τύπο μυθιστορήματος δεύτερη γραφή σαν αυτή στην Ελλάδα… Σ’ αυτού του είδους, ας πούμε, τη λογοτεχνία της ενδοσκόπησης, έχω την εντύπωση ότι υπάρχει μια επιστροφή στα ερωτήματα των προσωκρατικών, της μεγάλης Κοσμολογίας περί του Είναι, του Όντος, του Χρόνου, δηλαδή του Ηράκλειτου, του Παρμενίδη…»

Ο Διαμαντής Φλωράκης δεν είναι μόνο ένας πολυγραφότατος αλλά και ένας πολυδιαβασμένος συγγραφέας. Το έργο του Φλωράκη, βαθύτατα ουμανιστικό, αναδεικνύει σαν βασικές του αξίες την Αγάπη, τη Συμπόνια, την Αλληλεγγύη. Ιδού μερικές επιγραμματικές φράσεις που οριοθετούν την φιλοσοφία του:

 

·       Το συμφέρον δολοφονεί το αίσθημα δικαίου και τη λογική

·       Tο άπειρο μέγεθος αυτού του κόσμου, καταπίνει το πεπερασμένο της ανθρώπινης φύσης

·       Τα σύνορα του εγώ: 6 δισεκατομμύρια σύνορα, όσοι δηλ. και οι άνθρωποι στη γη!

·       Ή το είναι του κόσμου είναι η αγάπη ή αν δεν είναι δεν μας ενδιαφέρει τι άλλο είναι

·       Τα άτομα με συνείδηση και δυνατότητες «εμείς» είναι είδος σε ανεπάρκεια

·       Όλες οι ουμανιστικές επαναστάσεις απέτυχαν γιατί όλα τα θύματα κρύβουν μέσα τους ένα θύτη

·       Εγωτικός ηδονισμός είναι το μεδούλι αυτού που λέμε παγκοσμιοποίηση

·       Ό,τι είναι αδύναμο, είναι καταδικασμένο να υποδουλωθεί ή να εξοντωθεί. Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση… συνειδητά κυριαρχείται από τον παραπάνω νόμο

·       Είμαστε τα ίχνη που αφήνουμε στις ψυχές και στις μνήμες των άλλων

·       Ο κόσμος δείχνει σαν μια κατασκευή την οποία ο κατασκευαστής της, αφού την ενεργοποίησε, την εγκατάλειψε στο πεπρωμένο των προδιαγραφών της

·       Η φαντασία, κάποιες φορές, είναι προσπάθεια υπέρβασης του πραγματικού, ακόμα και απόρριψής του

·       Κανένα δημιούργημα δεν είναι πραγματικά ελεύθερο, αφού δεν είναι η αιτία του εαυτού του

·       Για να μη μας καταβάλει η μελαγχολία της σήψης, ας κρυφτούμε στο καταφύγιο της οικογένειας, της φιλίας, της τέχνης, της κατανόησης

·       Η Αγάπη είναι υπέρτερη ηθική αξία από την Δικαιοσύνη. Κι αυτή η αλήθεια είναι ένα από τα άπειρα προσωπεία του Θεού, που είμαστε άξιοι να αντικρίσουμε

·       Οι ιδεολογίες που καταφεύγουν σε αιματηρές ενέργειες είναι όλες όμοιες. Απλώς φορούν διαφορετικά προσωπεία

·       Νάνοι ήθους και ευφυΐας κυβερνούν τα κράτη του πλανήτη

·       Πού υπάρχει το ίχνος της ύπαρξης της Ελπίδας; Στα δάκρυα της συμπόνιας

·       Οι λεγόμενες «Δεξαμενές Σκέψης» καλό θα ήταν να ασχοληθούν με τις μεταβολές, τις συνέπειες που θα προκαλέσουν, αργά ή γρήγορα, οι χείμαρροι, τα ποτάμια των δακρύων των καταφρονεμένων του κόσμου μας

·       Είναι η βιομέριμνα που μας κρύβει τους μακρινούς ορίζοντες, τους μόνους που θα μπορούσαν να μας δώσουν την αίσθηση της κοινής μας μοίρας

 

Στην πρόσφατη δήλωση του διεθνούς φήμης Νομπελίστα Φυσικού Στίβεν Χώκινγκ, ότι «η τεχνητή νοημοσύνη υπάρχει κίνδυνος να εξαφανίσει τον άνθρωπο», ο Διαμαντής Φλωράκης, σε σχετική πρόκληση να τοποθετηθεί πάνω στην άποψη Χώκινγκ είπε τα εξής: «Δεν μπορώ να αποδεχτώ την υλιστική ερμηνεία – πίστη του Στίβεν Χώκινγκ. Βρίσκω πιο λογική την αυτοαιτία του Θεού από την αυτοαιτία της Ύλης. Γιατί η αυτοαιτία της Ύλης προϋποθέτει άπειρες μη ορθολογικές παραδοχές… τον Θεό τον φαντάζομαι ως την απόλυτη έκφραση της αγάπης, που αγκαλιάζει ακόμα και το Κακό (κι αυτό θα αποτελέσει την αιτία αυτοκατάλυσης του Κακού)».

Ευχαριστώ