Καλεσμένος σήμερα από την επιτροπή του προγράμματος “ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ” του Δήμου Διονύσου, για μια συνομιλία αποκλειστικά με τους δημότες του με 3 θέματα:

1^ον : ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ.

2^ον : ΟΙ ΟΡΟΙ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

3^ον: ΤΟ ΑΙΜΑΤΗΡΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

Υπολογίζω πως κάποιος θα θέσει ερώτημα που η κατάλληλη απάντησή μου θα είναι η σημερινή εγγραφή μου στο “Ηλεκτρονικό μου Ημερολόγιο”:

 

2015-03-15 (549)

? Το ερώτημα του Ν. ήταν: Δηλαδή Διαμαντή λέγοντας πως είμαστε παγιδευμένοι μέσα στους “Όρους της Ύπαρξης”, που δεν θέσαμε, εννοείς πως είμαστε ανεύθυνοι για τις πράξεις μας;

Απάντησα έτσι: Οι (ακατανόητοι) Όροι της Ύπαρξης περιέχουν και τη δυνατότητα κατάλυσής τους. Ο Άνθρωπος το γνωρίζει αυτό. Γνωρίζει ακόμα πως είναι καθήκον του να μηδενίσει αυτούς τους όρους, πως αυτό το μπορεί και ήδη το κάνει με τις Θρησκείες, την Ουμανιστική Φλοσοφία, τις Τέχνες. Με τις προσπάθειες που συνεχώς καταβάλει για να μειώσει τον πόνο των όντων.

Ο Ν. συνέχισε έτσι: Όμως, Διαμαντή, όλοι γνωρίζουμε πως πολλοί ανάμεσά μας πράττουν με τον βίο τους το ακριβώς αντίθετο. Αυτό μαρτυρεί η ανθρώπινη Ιστορία. Τι θα γίνει με αυτούς στην τελική Κρίση;

Αυτοί οι συνάνθρωποί μας όλο και θα λιγοστεύουν. Και όσοι απομείνουν αθώοι θα θεωρηθούν, γιατί η Συγνώμη που είναι παράγωγο, αιτιατό της Αγάπης, είναι υπέρτερη αξία της Δικαιοσύνης, απάντησα νιώθοντας πως τα λόγια μου δεν ήταν υπόδειξη στην όποια Αιτία της Δημιουργίας. Ή ήταν;

https://www.smashwords.com/books/view/381261