Απάντηση στο
ερώτημα μιας συνέντευξης:
Τα βιβλία της δεκαλογίας μου έχουν
αυτόν τον γενικό τίτλο γιατί είναι κείμενα που εκφράζουν μία υπαρξιακή αναρχία
απέναντι στην Αιτία της Δημιουργίας, για τους όρους σφαγείου της ύπαρξης των
όντων. Για τον πόνο, τα δάκρυα, το αίμα τη φθορά, τη σιωπή του Δημιουργού. Για
τα απόλυτα μεγέθη (εννοιών, ερωτημάτων, χωροχρονικά κ.α.) που πρεσάρουν την
ανθρώπινη σκέψη. Για το γεγονός πως οι υπάρξεις δεν είναι αυτοαιτίες, αλλά
αιτιατά, δηλαδή δεν είναι, δεν μπορούν να είναι απόλυτα ελεύθερα όντα αλλά
δούλοι μίας υπέρτατης Αλήθειας, ενώ ταυτόχρονα διψούν για απόλυτη ελευθερία.
Για το ανέφικτο, δηλαδή.
Όμως, επειδή είμαι γνώστης του
πεπερασμένου της ανθρώπινης νόησης, γνώστης του άπειρου μεγέθους της θεϊκής,
επειδή η απόλυτη Αγάπη του Θεού (μόνο μια τέτοια Αγάπη έχει σημασία για τα
όντα) την οποία θεωρώ υπέρτερη ιδιότητα του Θεού, γι αυτούς και άλλους λόγους,
η υπαρξιακή μου αναρχία βρίσκεται σε κατάσταση αναστολής και κάποιες φορές
μετασχηματίζεται σε απορία, σε παράπονο.
Πάντως, υπάρχει
μέσα μου ένα ερώτημα το οποίο ελπίζω πως θα τύχει (εκεί στο Επέκεινα) μιας
ικανοποιητικής απάντησης από τον Θεό της Αγάπης: «Γιατί έπρεπε να κατασπαραχθεί
το ελαφάκι (το κάθε ελαφάκι) από εκείνο το σαρκοφάγο (το κάθε σαρκοφάγο; Γιατί
τα όντα έπρεπε να ριχτούν στην αρένα σφαγείο της Ύπαρξης; Γιατί ο πόνος, τα
δάκρυα, το αίμα του ορατού Κόσμου μας. Γιατί το άλυτο Αίνιγμα της Ύπαρξης.
Γιατί ο ελλιπής, δοτός ηθικός εξοπλισμός του Ανθρώπου;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου