Απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο της 11/λογίας:
Υπαρξιακή Αναρχία/Εσχατολογική Ουτοπία:
«Η ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ ΜΙΑΣ ΝΟΥΒΕΛΑΣ
ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΙΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΑΙΣΘΗΤΟΥ»
«Φαντάστηκες κάποιες αλήθειες. Έθεσες
το μέγα υπαρξιακό αίτημα και το ακόμα μεγαλύτερο: για τον μετασχηματισμό των
όντων από αιτιατά σε αυτοαιτίες», μου λέει χαμογελώντας.
«Ποιες είναι οι αλήθειες που
φαντάστηκα. Ποιο είναι το μέγα υπαρξιακό αίτημα που έθεσα; Ποιο το ακόμα
μεγαλύτερο;» τη ρωτάω.
«Η κυρίαρχη αλήθεια που φαντάστηκες
είναι εκείνη που ορίζει τους πραγματικούς (γιατί δεν είναι ένας αλλά πολλοί)
δημιουργούς του, πράγματι, αιματηρού υλικού Κόσμου. Το δε μέγα υπαρξιακό αίτημα
που έθεσες (που μάθε πως είναι αποδεκτό) είναι η υπαρξιακή ισότητα Δημιουργού και δημιουργημάτων Του. Όσο για το
μέγιστο αίτημα και αυτό θα εκπληρωθεί».
«¨Ώστε είναι αλήθεια πως υπάρχει ένας
Θεός που δεν έπλασε το σφαγείο που είδα, βίωσα. Που είναι αμέτοχος της ευθύνης
του αίματος των αθώων, των αδύναμων. Του λίγου της Αγάπης. Που δεν είναι κριτής
τιμωρός. Που δεν δημιουργεί αυθαίρετα, χωρίς τη συγκατάθεσή τους, υπάρξεις διψασμένες για αιωνιότητα, για
να τις γκρεμίσει τελικά στον καιάδα του Τίποτα.. Που δεν απαιτεί τη λατρεία
Του, ούτε ανάγκη την έχει.. Που κάνει ισόθεα τα όντα. Όλα τα όντα. Που Είναι,
τέλος, ο Θεός της Απόλυτης Αγάπης».
«Ναι», με βεβαιώνει ήρεμα η πνευματική
οντότητα.
«Ναι; Και πώς παρακαλώ θα εκπληρωθεί το
μέγιστο των αιτημάτων: τα όντα: από αιτιατά να μεταμορφωθούν σε αυτοαιτίες,
δημιουργοί του εαυτού τους, των ιδιοτήτων τους, ό,τι δηλαδή προϋποθέτει η
απόλυτη ελευθερία για να υπάρξει;» ρωτάω όλος ελπίδα αλλά και αμφιβολία.
«Κάπου μέσα στα βιβλία σου είχες
μιλήσει για ένα Επέκεινα αλά καρτ θυμάσαι;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου