&

ΤΟ 15/χρονο (1999 – 2014)

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

ΕΝΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ê

2014-07-27 (512)

? Σκέφτομαι: Αν το έγραφα σε βιβλίο θα ήταν κάπως έτσι: Βρεθήκαμε οι εναπομείναντες γηραιοί φίλοι της ομάδας ΡΑΝ στο παραθαλάσσιο αρχαίο μας στέκι μετά από πολύ καιρό. Ο ήλιος βυθιζόταν στη θάλασσα δίνοντάς  της αιμάτινη απόχρωση. Σύντομα χάθηκε. Η αίσθηση τέλους της μέρας ήρθε και φώλιασε μέσα στα μάτια μας με την άλλη υπάρχουσα αίσθηση τέλους, εκείνη που αφορά την Ύπαρξη. Τη σιωπή έσβησε ο Ν. με αυτό το ερώτημα: Τελικά τι είμαστε, Διαμαντή;

Έριξα μια ματιά στα τελευταία γλαροπούλια που έφευγαν κυνηγημένα από τη νύχτα που κάλπαζε και είπα: Είμαστε τα βιβλία που αγαπάμε… Είμαστε τα πιο ωραία μας όνειρα και από αυτά πρέπει να κριθούμε… Είμαστε οι τραγικοί συνοδοιπόροι στην αινιγματική, όλο πόνο δάκρυα και αίμα έρημο της Ύπαρξης και πρέπει να τη διασχίσουμε κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου μέχρι το Επέκεινα, όπου θα βιώσουμε τα πιο ωραία μας Όνειρα, ή θα σβήσουμε μέσα στο Μηδέν… Είμαστε τα παγιδευμένα όντα μέσα στους Όρους της Ύπαρξης (που δεν θέσαμε, αλλά προσπαθούμε να καταλύσουμε, ή έστω να μειώσουμε) οι οποίο λένε: Ο άλλος άνθρωπος το άλλο ον, είναι ο εκπληρωτής της δίψας σας για δύναμη, κυριαρχία, κατάκτηση. Για ηδονή, ή ο εχθρός σας.

Και ο Ν. ξαναρώτησε: Και που υπάρχει η Ελπίδα, Διαμαντή;

Στο ό,τι οι Όροι της Ύπαρξης περιέχουν τη δυνατότητα κατάλυσής τους, απάντησα. Και τότε ήταν που είδα στα μάτια τους ένα φως, μέσα στο σκοτάδι της νύχτας να στέκει θαρραλέο σ΄ εκείνο που ερχόταν…

https://www.smashwords.com/profile/view/diamandisflorakis