7η

Για να κρίνουμε τους κρίνοντες:

 

7^ηάποψη:

ØΘανάσης Μαντζάρας: (περιοδικό «ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ» τεύχος 2^ο -9/1994. Για τη δεκαλογία): Ο Δ. Φ. είναι ένας ιδιότυπος και βαθύς συγγραφέας δίχως μιμητές, προς το παρών, στον ελληνικό χώρο. Ίσως γιατί επέλεξε ή του έπεσε ο κλήρος, να διατηρήσει ό,τι το πιο ανθρώπινο μέσα στη λογοτεχνία, στην εποχή του Κυνικού Λόγου. Τα βιβλία αυτής της «δεκαλογίας της ουτοπίας», είναι παράξενα και γοητευτικά εγχειρήματα, δέκα παραλλαγές στο θέμα της σχέσης του Ανθρώπου με το Απόλυτο. Ο συγγραφέας πιστεύει στη σχέση αυτή τελικά, ανάγεται και εξαντλείτε η λογοτεχνία, η τέχνη γενικότερα. Ουτοπικές μυθιστορίες (ή μυθιστορήματα εσχατολογικής ουτοπίας, όπως τα ονομάζει ο ίδιος) που το «ουτοπικό» τους συνίσταται σε μία ώθηση της Ιστορίας στα όριά της, μέσα από τη χρήση μελλοντολογικών ή επιστημονικο-φανταστικών στοιχείων, σε μία αδρά δοσμένη πλοκή όπου εμπλέκονται άμεσοι ανθρώπινοι χαρακτήρες. Μέσω του έρωτα, του φόνου, επιστημονικών ανακαλύψεων, ή απλά δια της αντιστροφής του Χρόνου σ΄ ένα παλλόμενο σύμπαν, ο Άνθρωπος, στα μυθιστορήματα αυτά, έλκοντας πίσω του όλη τη Δημιουργία, προκαλεί τη σιωπή της Άλλης Μεριάς, ν΄ απαντήσει ή να επιβεβαιώσει την ανυπαρξία της. (Μία απάντηση που αξιώνει ο ανείπωτος πόνος των όντων). Ζητά να μάθει αν η ύλη έχει ηθικό αντίκρισμα, αν καθρεφτίζει ένα κόσμο ιδεών, αν τελικά υπάρχει νόημα σ΄ αυτήν την «αιματηρή αναπαράσταση του Κόσμου», μη αντέχοντας άλλο να την παρακολουθεί επί σκηνής, όπου παίζει κι ο ίδιος. Η ουτοπίας τους έγκειται ακόμη, στην πραγματοποίηση του «άλματος» εκείνου, που ο Καμύ, στον «Μύθο του Σίσυφου», αποδίδει στους παράλογους φιλοσόφους και συγγραφείς (από τον Κίρκεγκωρ ως τον Ντοστογιέφσκυ) δια του οποίου η παρουσία Του μοιάζει να επικυρώνεται με κάθε ένδειξη της Ανυπαρξίας Του. (Έχουμε εδώ, όχι μία θεοδικία, αλλά «σωτηρολογία», μόνο που ο σωζόμενος είναι Εκείνος).

Όμως, τα κείμενα αυτά είναι επίσης ολοκληρωμένα λογοτεχνήματα, των οποίων η δράση είναι διαγραφόμενη πάνω στο φόντο των φιλοσοφικών συμφραζομένων, γίνεται ακόμα πιο συναρπαστική.

Πρόκειται για «υπερβατική λογοτεχνία» που πιστεύω ότι ανταποκρίνεται στο μεγάλο και φιλόδοξο εγχείρημα που υπονοείται στην έκφραση αυτή.