Απόσπασμα
από το 9οβιβλίο της 11/λογίας της
Υπαρξιακής
Αναρχίας/Εσχατολογικής Ουτοπίας
«Ο
ΕΧΘΡΟΣ»
(2 έντυπες εκδόσεις + 1 σε e-book):
Και
τότε ακριβώς, χάνομαι σε μια ζάλη. Σε μια παραίσθηση, που δείχνει αυτά:
Ένας
νέος (εγώ;) κρατώντας ένα μελαχρινό κορίτσι, ανηφορίζει σε κάποιο χρυσωμένο, με
στάχυα, λόφο, πιτσιλισμένο με το κόκκινο χρώμα της παπαρούνας. Ο ήλιος
κατηφορίζει πίσω από τον λόφο. Ψηλά, μέσα στο μπλε τ’ ουρανού, πουλιά ταξιδεύουν
προς τη δύση, λες και κυνηγάνε το φως. Η εικόνα των πραγμάτων δείχνει τους δυο
νέους να πλησιάζουν τον ήλιο. Στην πραγματικότητα, όμως, συμβαίνει αυτό: ένα
εκατομμύριο «ήλιοι» πλησιάζουν τους δυο νέους. Πράγματι. Λίγα δευτερόλεπτα
αργότερα, το πυρηνικό μανιτάρι φυτρώνει στην άλλη πλευρά του λόφου. Το «Γιατί»
εκείνων που ανηφόριζαν τον λόφο, είναι μια δεύτερη, άπειρα μεγαλύτερη έκρηξη
από την πρώτη. Είναι η οντολογική καταδίκη του ανθρώπου, της ύπαρξης, γενικά.
Των όποιων σκοπών. Είναι η δικαίωση του Τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου