απόσπασμα από το...

"ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ"

(9ης έκδοσης)

(σελίδα 127)

 

Ο Με­γά­λος Δο­λο­φό­νος, α­πό την κο­ρυ­φή των μυ­τε­ρών, α­πό­κρη­μνων βρά­χων, κοι­τού­σε τις ά­σπρες κο­ρυ­φές των μπλε κυ­μά­των που αυ­λά­κω­ναν τη θά­λασ­σα. Στο βά­θος, ο ή­λιος που έ­γερ­νε κα­τά τη δύ­ση, ή­ταν κρυμ­μέ­νος α­πό έ­να με­γά­λο κόκ­κι­νο σύν­νε­φο. Ο α­έ­ρας που φυ­σού­σε έ­φερ­νε στα μά­τια του δά­κρυα. Η κόκ­κι­νη α­νταύ­γεια του ή­λιου που χα­νό­ταν, α­να­κα­τε­μέ­νη με το μπλε της θά­λασ­σας, του φά­ντα­ζε σαν τε­ρά­στια φλό­γα μί­ας φω­τιάς που πυρ­πο­λού­σε τον ο­ρί­ζο­ντα. Τα συ­ναι­σθή­μα­τα που κούρ­νια­ζαν μέ­σα του, το 'ξε­ρε, ή­ταν συ­ναι­σθή­μα­τα της αρ­χής του τέ­λους.

          Η έ­φο­δος για τις έ­σχα­τες κο­ρυ­φές της η­δο­νής του Κα­κού, δε θ' αρ­γού­σε ν' αρ­χί­σει. Και το σύν­θη­μα θα το 'δι­νε αυ­τός.

          Ο άν­θρω­πος θα και­γό­ταν α­φή­νο­ντας τις στά­χτες του στο Σύ­μπαν, που κι αυ­τό, με τη σει­ρά του, θα πε­ρί­με­νε την πυρ­πό­λη­ση που ε­δι­καιού­το. Ξα­νά για το σκο­τά­δι της αρ­χής. Για το Τί­πο­τα. Για τις πη­γές του Μη­δε­νός. Μέ­χρις ε­κεί, α­πό τα μο­νο­πά­τια των σπα­σμών της ο­λο­κλή­ρω­σης της α­σέλ­γειας του Κα­κού, πά­νω στο κορ­μί της Α­λή­θειας του Κό­σμου. Και με­τά, μί­α αιώ­νια σει­ρά α­πό ε­κρή­ξεις η­δο­νής.

          «Ε­κεί υ­πάρ­χει η συμ­φι­λί­ω­ση», φώ­να­ξε. Ο ή­χος των κυ­μά­των που χτυ­πού­σαν στη βά­ση των βρά­χων, κα­τά­πιε τη φω­νή του.

          «Το φως εί­ναι έ­να ε­ξου­δε­τε­ρω­μέ­νο σκο­τά­δι. Η α­γά­πη μί­α ε­ξου­δε­τε­ρω­μέ­νη κα­κί­α. Φως και α­γά­πη, νι­κη­τές που στέ­κουν πά­νω α­πό τα ζω­ντα­νά κορ­μιά των α­ντι­πά­λων τους. Που διαρ­κώς χρειά­ζε­ται ν' α­να­νε­ώ­νουν τη νί­κη τους. Α­γά­πη­σα το σκο­τά­δι, το Κα­κό, μό­νο και μό­νο για την ύ­παρ­ξη του Ε­νός. Για το στα­μά­τη­μα κά­θε δια­μά­χης. Για την πα­ντο­τι­νή γα­λή­νη που φέρ­νει η κα­τάρ­γη­ση της δυα­δι­κό­τη­τας της δο­μής του Κό­σμου», φώ­να­ξε και πά­λι ο Με­γά­λος Δο­λο­φό­νος.

          «Αυ­τή εί­ναι η δια­φο­ρά και η ο­μοιό­τη­τά μας με την Ου­το­πί­α», σκέ­φτη­κε.