απόσπασμα από το βιβλίο "Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ"

«Το Μηδέν έχει Είναι. Έχει συνείδηση του εαυτού του. Είναι άχρονο και ταυτόχρονο με την ύπαρξη του Θείου. Είναι ο χρόνος και ο χώρος από τον οποίο ο Θεός, ανέσυρε τα πλάσματα της Δημιουργίας Του. Μπορεί να ’ναι ο τόπος που κάποτε ίσως αποσυρθεί ο Θεός. Η νοσταλγία του τίποτα, είναι λοιπόν, μια επιθυμία επαναφοράς στην πρώτη πατρίδα. Ο έσχατος Νόστος», μου λέει ο Ράντος και φυσικά δεν κατάλαβα τίποτα. Εσείς;